ไม่นานนัก หลงเฟยก็กินข้าวในถาดทั้งสองหมด
เขากำลังจะไปตักข้าวเพิ่ม ชายหนุ่มในชุดสูทเดินเข้ามาขวางทางเขาไว้ พูดว่า "พี่ชาย มานั่งคุยกันหน่อยสิ!"
"คุณเป็นใครครับ?"
หลงเฟยนั่งลงอีกครั้ง จ้องมองชายหนุ่มคนนั้นอย่างพิจารณา
หวังเสี่ยวหยาเห็นเขาแล้วร้องเรียก "เทียนหยวน!"
ชายหนุ่มหันกลับมา เพิ่งเห็นหวังเสี่ยวหยา สีหน้าดูตกใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เสี่ยวหยา เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"
หวังเสี่ยวหยาหัวเราะ "บ้าน่า ก็มากินข้าวไงล่ะ!"
"ใช่ๆ ฉันถามอะไรโง่ๆ ขนาดนั้นได้ยังไงนะ!"
เทียนหยวนตบหัวตัวเองแล้วพูดอย่างเขินอาย "เสี่ยวหยา เธอกินไปก่อนนะ ฉันขอคุยกับพี่ชายคนนี้หน่อย!"
หวังเสี่ยวหยาถาม "พวกคุณรู้จักกันเหรอ?"
เทียนหยวนส่ายหัว "ไม่รู้จักครับ"
หวังเสี่ยวหยาหัวเราะแล้วพูดว่า "งั้นฉันแนะนำให้รู้จักกันนะ!"
เธอหันไปทางหลงเฟยแล้วพูดว่า "หลงเฟย นี่เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของฉัน เทียนหยวน ตอนนี้เป็นผู้จัดการแผนกโรงอาหาร เขาก็เป็นคนบ้านเดียวกับเราด้วยนะ!"
"สวัสดีครับ"
หลงเฟยมองเทียนหยวนแล้วยื่นมือออกไป
หวังเสี่ยวหยาแนะนำหลงเฟยให้เทียนหยวนรู้จัก ทำให้เทียนหยวนรู้สึกเขินอายไปชั่วขณะ
