"คำราม——"
พร้อมกับเสียงฟ้าร้อง ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ทั่วทั้งป่าเขาก้องไปด้วยเสียงน้ำกระเซ็น "ซ่า ซ่า"
ลมแรงพัดพาละอองฝนเข้าไปในถ้ำ ทำให้กองไฟวูบไหว แสงสว่างในถ้ำกระพริบไม่หยุด
ไป๋เฉียงเฉียงฝ่าลมฝนไปปล่อยม่านเถาวัลย์ที่ปากถ้ำลง แล้วถือโอกาสล้างวัตถุดิบอาหารด้วยน้ำฝน เมื่อกลับมาร่างกายก็เปียกโชกไปทั้งตัว
เคอร์ติสลูบผมของไป๋เฉียงเฉียง พูดอย่างประหลาดใจว่า "ผมของเธอเปียกแล้ว"
ไป๋เฉียงเฉียงงงกับคำพูดของเคอร์ติส "โดนฝนก็ต้องเปียกสิ"
"อย่างนั้นหรอ..." เคอร์ติสเอียงหัวมองผมตัวเอง โดนน้ำไม่เคยเปียกเหนียว น้ำไหลไปตามเส้นผมก็แห้งแล้ว แล้วมองดูของเพศเมีย ผมเกาะกันหมด ทั้งหัวชุ่มไปด้วยน้ำ
เคอร์ติสมองเพศเมียด้วยสายตาที่เป็นห่วง
ไป๋เฉียงเฉียงเห็นเคอร์ติสจ้องมองผมของตัวเอง อดไม่ได้ที่จะถอยหลังสองก้าว เอามือปิดหัวพูดว่า "นายไม่ได้คิดจะตัดผมฉันหรอกนะ?"
เคอร์ติสพูดอย่างจริงจังว่า "ไม่งั้นเธอจะเป็นหวัด"
เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ไป๋เฉียงเฉียงไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี นั่งยองๆ ข้างกองไฟ "ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวก็แห้งเอง ปกติฉันสระผมก็ไม่เป็นหวัดนะ"
เคอร์ติสถึงได้วางใจ
