เสียงทะเลาะเบาะแว้งค่อยๆ เงียบหายไป
หยุนซือซือพยายามลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก เงยหน้าที่หนักอึ้งขึ้นมองรอบๆ ด้วยสายตาพร่าเลือน รู้สึกเหมือนทั้งโลกกำลังพลิกกลับหัวกลับหาง
ทั้งร่างกายเหมือนหมดเรี่ยวแรงไปครึ่งหนึ่ง ทั้งร้อนทั้งอ่อนปวกเปียก เห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ เธอก็ไม่สนใจแล้วว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
ความทรมานนี้ได้บดขยี้สติสัมปชัญญะสุดท้ายของเธอไปแล้ว เธอยื่นมือที่สั่นเทาออกไป ฉีกกระชากชุดกระโปรงบนร่างอย่างเจ็บปวด
ที่ประตู มีเงาร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามา บุรุษผู้มีบุคลิกสูงส่งน่าเกรงขาม ร่างสูงใหญ่ปรากฏในห้องชุดในชั่วพริบตา ทำให้ทั้งฟ้าและดินดูเหมือนจะแคบลงทันที
"ปัง" ประตูปิดลง ห้องกลับมามืดอีกครั้ง
ในห้องชุดอันกว้างใหญ่ มีเพียงเสียงหายใจหอบถี่จนแทบขาดใจของเธอ
ลมหายใจอันเคลิบเคลิ้มพรูออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงดั่งปีศาจ พร้อมกับเสียงครางแผ่วเบา ชวนให้ผู้คนหน้าแดงใจเต้น
ทรมานเหลือเกิน ทรมานราวกับในร่างกายมีช่องว่างขนาดมหึมา ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจเติมเต็มความว่างเปล่านั้นได้
