จนกระทั่งวันหนึ่ง มีชายชราท่าทางร่ำรวยมาที่สถานสงเคราะห์และเรียกเธอไป
ชายชราหยิบเครื่องหมายอย่างหนึ่งออกมา ปรากฏว่าเหมือนกับหยกพระของเธอไม่มีผิด เมื่อนำมาประกบกันก็พอดีเป๊ะ
เธอไม่รู้เรื่องอะไร จึงโกหกว่าหยกพระนี้เป็นของที่แม่ทิ้งไว้ให้ ชายชราเชื่อและพาเธอกลับไปที่บ้านมู้ ตั้งชื่อให้เธอว่ามู่หวานโร่ว และไม่นานก็หมั้นเธอกับมู่หย่าเจ๋อซึ่งตอนนั้นอายุเพียง 14 ปี...
ในห้องทำงาน ขณะที่ความคิดกลับมา มู่หวานโร่วทรุดตัวลงบนโซฟาอย่างงงงัน มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะหน้าผาก หลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น!
มือกำเอกสารหนาแน่นไว้แน่น ปลายนิ้วสั่นไม่หยุด หัวใจเริ่มสับสนวุ่นวาย
เธอคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าทำไมมู่หย่าเจ๋อถึงสั่งให้คนไปสืบเรื่องพวกนี้ หรือว่าเขาสังเกตเห็นความผิดปกติและเริ่มสงสัยที่มาของสถานะของเธอแล้ว? เริ่มสงสัยสถานะที่แท้จริงของเธอที่ถูกปู่มู่พากลับมาเองเมื่อหลายปีก่อน?!
มู่หวานโร่วนึกถึงความเป็นไปได้นี้ หัวใจก็เต้นแรง
ความจริงแล้ว หยกพระนั้นเธอขโมยมาจากหยุนซือซือ เธอเติบโตในสถานสงเคราะห์ตั้งแต่เด็ก เพราะหน้าตาน่ารักและเชื่อฟัง จึงเป็นที่รักของทุกคน ได้รับการเชิดชูตลอดมา
