คืนนี้เขาไม่รู้ว่าทำไม อารมณ์ดูจะควบคุมไม่ได้ ถึงแม้ในอดีตอารมณ์จะไม่ดีแค่ไหน เผชิญกับกรณีการพัฒนาที่ยุ่งยากเพียงใด เขาก็ยังมีความอดทนเสมอ แต่วันนี้กลับรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างไร้สาเหตุ แม้กระทั่งรู้สึกเหนื่อยล้า
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
มู่หย่าเจ๋อรับโทรศัพท์ ปลายสายมีเสียงพึมพำของหมู่อี้เฉิน: "คุณพ่อ..."
"อืม? เป็นอะไรหรือ?"
"คุณพ่อ ผมเจ็บหน้าอกอีกแล้ว...เมื่อวานผมฝันไป ฝันเห็นม่ามี้..."
รถสปอร์ตหยุดกึก
กระจกรถเลื่อนลง เป็นใบหน้าเคร่งขรึมของมู่หย่าเจ๋อ "อืม? ม่ามี้?"
มู่หวานโร่ว?
"ไม่ใช่ม่ามี้คนนี้...ผมฝันเห็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งเรียกชื่อใครสักคนอย่างอ่อนโยน แต่ไม่ใช่ชื่อของผม ...อืม พูดไม่ชัดเจนแล้ว! ยังไงก็ตาม พอผมฝันเห็นเธอ ก็รู้สึกอุ่นใจ อบอุ่น เหมือนกับ..."
เสียงเด็กๆ หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง หมู่อี้เฉินบ่นอย่างไม่พอใจ: "แต่ผมไม่ชอบม่ามี้คนนี้! ไม่อ่อนโยนเลยสักนิด อี้เฉินไม่ชอบเธอแล้ว...คุณพ่อ ผมไม่ต้องการม่ามี้คนนี้! ผมอยากได้ม่ามี้ในความฝัน..."
เด็กน้อยร้องไห้โวยวายอยู่ปลายสาย ทำตัวเอาแต่ใจ
