นีเทียนต้าเซินเงียบไป ในความหมายว่าเขาไม่ละลาบละล้วง เว้นเสียแต่ว่าท่านลุงจะเป็นผู้บอกนางเอง นางทำหน้าสงสัย เขาเปลี่ยนเรื่องถามนาง
"ดวงตาเจ้ายังแสบร้อนอยู่ไหม?"
"ร่างกายข้าสบายดี แต่ใจว้าวุ่นเป็นกังวล ข้าเป็นห่วงท่าน... กลัวท่านจะฝันร้าย ข้าช่วยปลุกท่านได้" นางอมยิ้มแก้มกลมตุ่ย เหลือบมองบุรุษเทพเอามือไพล่หลัง เขาโน้มตัวลงพูดกับนาง
"ข้าไม่เป็นไร เจ้ากินอิ่มนอนหลับดีไหม? ขาดเหลืออะไรเจ้าอย่าลืมบอกข้า"
"ข้ากินอยู่สบายดี ท่านลุงทำอาหารอร่อย ๆ ให้ข้ากินตั้งหลายอย่าง พ่อครัวในเมืองท่านฝีมือดีมาก"
"จริงหรือ? ไม่น่าเชื่อ..." เขากลอกตาไปมา เอามือแตะคางสงสัย นัยน์ตาสีชาดมองเห็นลุงในอีกเขตแดนปลูกผักทำอาหาร ต้มน้ำแกง ร่ำสุรา!
มีเรื่องหนึ่งซึ่งเจ้าของเรือนยังไม่รู้ ผีเสื้อน้อยบิน ๆ หาย ๆ ข้ามเทือกเขาไปถึงโรงครัวใหญ่ในเขตแดนที่สามพัน ทีแรกนางกะว่าจะทำอาหารกินเอง ดันพบยมทูตผู้ระลึกชาติตนได้เบิกตาโพลง มือจับตะหลิว โวยวายว่าเคยเป็นพ่อครัวใหญ่ในวังหลวง ถูกประหารชีวิตเพราะรับสินบนเสนาบดี วางยาฮ่องเต้ จะทำอาหารไม่เป็นได้ยังไงกันเล่า!
ท่านลุงลบคำสบประมาทนางว่าเอาอาหารให้สุนัขกิน มันจะกินหรือเปล่า นางกินเรียบไม่มีเหลือ เลียน้ำแกงก้นชามเป็นสุนัข ยมทูตตนอื่นมานั่งล้อมวงในโรงเตี๊ยม นางยกมือขอโทษที่วิจารณ์ท่านลุงไปเช่นนั้น นางเสียมารยาทแล้ว
"ข้าอยากทำงานของข้า อยู่เฉย ๆ น่าเบื่อหน่าย ข้าไปเที่ยว..." นางปิดปากทันควัน นีเทียนต้าเซินจับข้อมือนาง พาไปนั่งบนโต๊ะไม้ เขานั่งลงข้างนางด้วยท่าทางเป็นกังวล
"เจ้ายังไม่หายดี ถิงถิง พลังปีศาจเจ้าลดลงเรื่อย ๆ เจ้าหลับวันละกี่รอบ เจ้ายังไม่รู้ตัว ข้าไม่รู้ว่าพลังสีชาดจะเป็นอันตรายกับเจ้ามากน้อยแค่ไหน เจ้าอดทนรอสักนิด ข้าจัดการงานคั่งค้างเรียบร้อยดีจะมารับเจ้า"
"รับข้า? ไปไหนหรือ?"
"แต่งงาน..."
"แต่งงาน!"
ถิงถิงอุทาน พลันขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่รู้ว่านางเป็นสาวงามขึ้นมาในสายตาของนีเทียนต้าเซินหรือยังไง
หนึ่งคำก็หลาน สองคำก็เหลน เขาเรียกนางปีศาจน้อย ปฏิบัติต่อนางราวกับว่านางเป็นเด็กสามขวบบนโลกมนุษย์ นางนึกภาพงานแต่งระหว่างเขาและนางไม่ออก เมื่อเขารับปากว่าจะไปสู่ขอนางจากครอบครัวนาง ทำตาโตตกใจ เกรงว่าเขาจะทำสงครามกับปีศาจเสียมากกว่า
"การรับภรรยาต้องเป็นไปตามระเบียบเมืองมรณา ภรรยามาจากที่ใด ให้ปฏิบัติตามครอบครัวภรรยาด้วย ข้าต้องไปแต่งกับเจ้าในเมืองปีศาจ ข้ากับเจ้ายังไม่ผ่านด่านเคราะห์ทั้งสามตำรา"
"ท่านว่าอะไรนะ!?"
"เจ้าหูหนวกไปแล้วรึไง?"
นีเทียนต้าเซินสะกิดหูนางด้วยเกราะนิ้ว นางลูบมันเบา ๆ ไม่ได้รู้สึกเจ็บ ก้มมองมือว่างเปล่า "แหวนหยกสักวงก็ไม่มี ชุดแต่งงานก็ไม่มี ว่าที่สามีข้าไม่มีแม้เวลาจะไปเดินเที่ยวตลาดกับข้า วัน ๆ ทำแต่งาน ไยท่านทำงานหามรุ่งหามค่ำในนครอันไร้ห้วงเวลา ท่านทำงานหนักจนลืมกินลืมนอน"
"ข้าถือกำเนิดเป็นเทพปีศาจผู้เสียสละ นำทางดวงวิญญาณ พิพากษาลงทัณฑ์พวกไม่รู้บาปบุญคุณโทษ ข้ามีภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่"
"ข้ารู้ ๆ เห็นหน้าตาข้าดูโง่เง่า ข้ามีสหายเป็นถึงเทพแห่งสายน้ำเชียวนะท่าน"
นีเทียนต้าเซินหัวเราะท่าทางภาคภูมิใจของนาง ลุกขึ้นเอามือกอดอกเดินไปมาด้วย บอกเล่าเรื่องเทพแห่งสายน้ำ ใต้เท้าจีกงมีภริยา มีบุตรที่เกิดจากครรภ์บริสุทธิ์ นำลูกแก้วจากผู้อาวุโสในทะเลลึกทิศประจิมมาใส่ในท้องเพื่อให้กำเนิดบุตรชายทั้งสอง สามีเสียสละให้ภรรยาไม่ต้องประสบพบความเจ็บปวดจากการคลอดบุตร เทพทั้งสองเป็นผู้มีเมตตาธรรมทั้งต่อคู่ครองและผู้อื่นในเทวโลก
"จริงด้วย... ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีสหายมากมาย นอกเสียจากบุรุษเทพแล้วยังมีแม่เฒ่านักทำนายในเทวโลก คำทำนายของนางไม่เคยผิดพลาด…" เขาพูดไปตามน้ำ ความคิดแค้นใจสาหัสระลอกหนึ่งผุดวาบขึ้นมา ไฉนนางมีบุรุษปรากฏตัวมากมาย บุกเข้าไปหานางถึงคุกใต้ดิน "ไหนจะบุรุษเทพรูปงาม บุรุษจิ้งจอก ปีศาจเงือก... ไม่รู้ว่าเจ้ามีหนุ่มรูปงามที่ไหนอีก? เห็นทีข้าควรพาเจ้าไปเยี่ยมเยียนนรกของหญิงชู้..."
"ข้าเนี่ยนะ?" นางชี้หน้าตัวเอง โวยวายเสียงดัง "จะเป็นหญิงชู้ได้ยังไง! ตอนนั้นข้าไม่มีสามีเสียหน่อย ตอนนี้ข้ามีสามีก็เหมือนไม่มี ท่านเป็นสามีในนาม เป็นสามีเพราะต้องช่วยชีวิตข้า ทำไมท่านพูดจาไม่ดี ทำร้ายหัวใจข้า ผลักไสข้าให้ไร้หนทางไป ข้าไม่เคยได้กินอิ่มนอนหลับ ฮือ..."
เสียงร่ำไห้ของผีเสื้อน้อยดังไปทั่ว นีเทียนต้าเซินหน้าเสีย ยกมือขึ้นแล้ววางลงเหมือนทำตัวไม่ถูก เขาพยายามจะเข้าไปลูบแก้มนางเพื่อปลอบ นางปัดมือเขา ผลักหน้าอกเขา ตีอกตบหน้าตัวเองเป็นปีศาจเสียสติ
"ข้าผิดเอง ข้าผิดเอง..."
แทนที่นางจะกล่าวโทษสามี กลับว่าตนเป็นภรรยาไม่ดี สามีเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน เหตุใดนางชวนเขาทะเลาะโดยใช่เหตุ
ตำราที่ลอยอยู่กลางห้องส่องสว่างขึ้นครั้งหนึ่ง ทั้งสองหันไปมอง คลับคล้ายคลับคลาว่ามันจะมีดวงตาที่สาม แสงสีชาดส่องประกายไปทางสามี…
"ท่านรังแกข้า ท่านพูดจาบั่นทอนจิตใจภรรยา ท่านควรพูดจากับข้าดี ๆ ฮือ..."
"ใช่ไหมเล่า... ข้าจะโดนลงโทษอีกแล้ว เจ้าเลิกร้องไห้เสียที ภรรยา..."
ถิงถิงหยุดสะอื้นไห้ ขมวดคิ้วมองตำราสีชาดอย่างหวั่นวิตก นางนึกเรื่องสำคัญขึ้นได้
"เมื่อครู่นี้ท่าน... เรียกข้า..."
"ภรรยา" เขาย้ำ เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจว่านางจะพูดอย่างไร แล้วยิ้ม "เจ้าชอบ? เจ้าดีใจ... อื้ม ถ้าอย่างนั้นข้าเรียกเจ้าภรรยา ดีไหม? ถิงถิง"
"ท่านอยากเรียกอะไรก็เรียกเถิด"
"เจ้าโกหกอีกแล้ว" เขาหัวเราะนาง ยกมือขึ้นวางบนหน้าอกเมื่อความรู้สึกเศร้าหมองของนางเบาบางลง "เอาล่ะ วันนี้ข้ายอมขอโทษเจ้าก็ได้ ข้าจะหาเวลาอยู่กับเจ้ามากกว่านี้ ดีไหม? ภรรยา"
ด้วยน้ำเสียงและแววตาอ่อนโยนถึงเพียงนั้น หัวใจปีศาจน้อยเต้นระรัวแรง นางพยักหน้า ทว่าพอเขาก้าวเข้าหานาง กลับถอยจากเขาไปก้าวหนึ่ง
'ขืนเรียกภรรยา นางคงได้ตกหลุมรักท่าน... รอบที่พัน หมื่น แสน ล้าน!'
'นับท่านลุง ๆ นางตกหลุมรักท่านครั้งที่เท่าไร นับหนึ่ง นับสอง สาม... สามพัน...'
'ท่านทำนางร้องไห้เสียใจ... นางดีใจ นางตกใจ นางหวาดกลัว นางร้องไห้อีกแล้ว!'
"พวกเจ้าเงียบ!"
ปีศาจน้อยกรีดร้องเสียงแหลม ไล่ผีเสื้อลูกสมุนที่ออกมานับท่านลุงยมทูต วาดวงเวทแห่งความรัก นีเทียนต้าเซินเข้าไปจับตัวนาง ขอให้นางใจเย็น
"รู้ไหมว่าข้าชอบผีเสื้อน้อยพวกนี้ พวกมันตรงไปตรงมา..."
"ข้าไม่รู้! ข้าไม่อยากฟัง"
ถิงถิงยกมือปิดหู หลับตาวิ่งไปอย่างไร้ทิศทาง เวทหยินหยางในเงื้อมมือมัจจุราชดึงตัวนางทันควัน เขาไม่ปล่อยให้นางหนี สองขาของนางลอยอยู่เหนือพื้นดินในอ้อมแขน นางก้มหน้างุด ๆ มองแผงอกกว้าง
"เจ้าไม่ฟัง... ได้... แต่เจ้าจะไปไหน เจ้ารอสามีกลับเรือนอยู่มิใช่หรือ?"
ถิงถิงกลอกตามองใบหน้าคมคายพลางตอบ "เจ้าค่ะ ข้ารอท่าน"