อาภรณ์สีสันสดใสส่งผ่านยมทูตในร่างสตรีมาถึงเรือนไม้ ถิงถิงเก็บอาภรณ์ของนางใส่หีบดีแล้วออกไปสูดอากาศ โผปีกบินในท้องนภามืดมิดมีกลุ่มควันหยินหยางลอยไปทั่ว
ร่างผีเสื้อทักทายท่านลุง 'สวัสดีท่านลุง พวกท่านสบายดีนะ?' หลังผ่านพ้นรุ่งอรุณของการรวบรวมดวงวิญญาณ นางใช้เวลาสั้น ๆ ท่ามกลางดวงไฟยมทูต ท่านลุงอาวุโสหัวเราะ เรียกเจ้าถิงถิงกลับมาแล้วหรือ นางค่อยกลับเข้าเรือนมานั่งปักผ้าลายดอกเหมยบนอาภรณ์สวยงาม
'ยกย่องท่านลุงเขตแดนที่สองหมื่น... ชดใช้กรรม เสียสละให้ดวงวิญญาณสามหมื่นปี ภพหน้าถือกำเนิดในแคว้นต้าเหลียง บุตรชายขุนนางสกุลลู่ คุณชายผู้มั่งมี...'
เสียงโห่ร้องจากยมทูตผ่านลานกว้างในเมืองมรณา ยมทูตล้วนดีใจจนน้ำตาไหล ก็แน่ล่ะ! พวกเขาอยากไปเกิดเต็มทน ดันมีผู้มายืดอายุขัยให้ทำงานต่อ
สตรีในอาภรณ์สีฟ้าสว่างรั้งมือของนางไว้ มองออกไปนอกหน้าต่าง นางสัมผัสรับรู้ถึงดวงไฟยมทูตกำลังข้ามแม่น้ำลืมเลือนไปเกิดในภพภูมิใหม่ กลุ่มเมฆาปรากฏเป็นบุรุษในอาภรณ์สีนิลสง่าในห้องนอนของนาง
"เจ้าพักผ่อนดีไหม? ถิงถิง"
นีเทียนต้าเซินยืนเอามือไพล่หลังด้วยสีหน้าเป็นกังวล นางนั่งพิงแผ่นหลังกับหัวเตียง ก้มหน้าปักกระโปรงสีสันสดใสราวดอกบ๊วย
"ข้าสบายดี"
"เจ้าไม่เจ็บตรงไหนแน่หรือ อาการเจ้าเป็นยังไง ตกลงว่า... พลังสีชาดเข้ากับร่างกายเจ้าได้?"
"ข้าไม่เป็นไร มีง่วงนอนเล็กน้อย ท่านล่ะ?"
"อื้ม... ก็ดี เมื่อคืนข้าไม่ฝันอะไร"
ห้วงนิทราภายใต้เวทแห่งการจดจำมักปรากฏขึ้นพร้อมตราประหลาดตรงหว่างกลางคิ้วขมวดมุ่น หลายราตรีมานี้นีเทียนต้าเซินนั่งหลับตาระส่ำระสายหน้าโต๊ะทำงาน ไม่รู้ด้วยเหตุใด ยากที่เขาจะฟื้นคืนสติ
ถิงถิงหวั่นวิตกเมื่อพูดถึงความฝัน มือที่วุ่นวายอยู่กับผ้าจึงสะกิดปลายเข็มเข้า
"เจ้าเจ็บตัวแล้ว"
ร่างสูงสง่านั่งลงบนฟูก จับปลายนิ้วที่เล็กกว่ามือของเขามาก เป่าลมสีชาดผ่านริมฝีปากเบา ๆ โลหิตที่ไหลซึมนั้นหายไป
แปลกที่นางโดนเข็มทิ่มไม่แสดงอาการแม้แต่น้อย ตอนนี้นางเหมือนถูกของร้อน สะดุ้งตกใจ ดึงมือกลับไปซ่อนไว้ข้างหลัง
"ขอบคุณ..."
นีเทียนต้าเซินฉีกยิ้มกว้างมองนางก้มหน้าก้มตา ท่าทางมีลับลมคมใน
"เจ้าหิวไหม?"
"ข้าไม่หิว" นางสั่นศีรษะโกหก จนเสียงโครกครากดังจากท้อง นางเอาสองมือกอดกุมร่างตน "คือท้องน่าจะหิว... เล็กน้อย"
แหล่งอาหารวิญญาณชั้นเลิศไม่ใช่เวทหยินอีกต่อไป ปีศาจน้อยกลืนน้ำลายลงคอหน้าตาน่าสงสาร เทพมรณาผายมือออก พ่นลมหายใจสีชาด ลักษณะเป็นลูกแก้วกลม ส่งให้นางดื่มกลืนมันแทนพลังปีศาจ
บนโต๊ะอาหารมีขนมหน้าตาน่ารับประทานจากท่านลุง พวกเขาดีใจที่ผีเสื้อน้อยกลับมาพำนักอาศัย นางหยิบมันเข้าปาก แก้มกลมตุ่ย
"เจ้ากลัวอะไร?"
"ข้าเปล่า…"
"เจ้าโกหก"
บุรุษเทพผู้ไม่เคยจะรู้เรื่องรู้ราว ยามนี้รู้ใจนางนัก ราวกับว่าเขาเข้ามานั่งในใจนางทีเดียว
ถิงถิงหวนระลึกถึงค่ำคืนแสนหวานใต้ต้นไม้วิญญาณในปรภูมิ นางฟื้นคืนชีพเพราะพลังจากตำราคู่ครอง กว่าเขาจะยอมบอกความจริงเรื่องเทพมรณามอบลมหายใจครึ่งหนึ่งให้นาง เขาโกงความตาย! ด้วยการรับนางเป็นภรรยา
"ข้าไม่รู้ว่า... เป็นภรรยาเทพมรณาแล้วข้า... มีหน้าที่อันใด ข้า เอ่อ... พอมีฝีมือด้านเย็บผ้า ทำอาหาร ข้าทำความสะอาดเรือนได้เช่นสตรีบนโลกมนุษย์ เมื่อพวกนางออกเรือนจะดูแลสามีและครอบครัวสามีเป็นอย่างดี ข้าเก่งกว่าใครในเรือนใต้เรื่องงานบ้านงานเรือน มารดาชื่นชมข้าเรื่องเดียว ข้าเป็นกุลสตรี"
"เจ้าอยู่เฉย ๆ ไม่ต้องทำอะไร วันนั้นข้าจำเป็นต้องดึงพลังจากตำราสีชาดเพื่อช่วยชีวิตเจ้า"
"อ้อ... เพราะข้ามีประโยชน์หรือ? แล้วทำไมท่านไม่ให้ข้ายืดอายุขัยท่านลุง"
"ตอนนี้เจ้าโกรธ เจ้าไม่พอใจที่ข้าพูด"
"ไม่ ๆ ข้าไม่โกรธ ข้าไม่ได้คิดอะไร" นางสั่นศีรษะอีกรอบ ยกมือปิดป้องหู สัมปชัญญะนางไม่มั่นคงพอควบคุมพลังปีศาจ ท่าทางนางเหมือนคนเสียสติ
นีเทียนต้าเซินขยิบตา ใต้โคมไฟสีนวลอ่อนสะท้อนเข้ากับใบหน้านวลผ่องงาม นางนั่งหลับตาตัวสั่นด้วยความสับสนหวาดกลัว ผีเสื้อน้อยสีทองอร่ามปรากฏโดยรอบ
จากห้าตัวเป็นสิบตัว จากสิบตัวเพิ่มจำนวนขึ้นอีก พวกมันหัวเราะ เย้ยหยันถากถางเรื่องเทพมรณามอบจุมพิตให้นางในปรภูมิ เขาพยายามช่วยชีวิตนางผู้หิวกระหายปานจะกลืนกินบุรุษเข้าไปทั้งตัว น่าอายนัก!
เทพปีศาจผู้นี้นอกเสียจากจะช่วยชีวิตนางแล้ว เขาไม่ยอมให้นางเข้าไปในตำราแห่งความตายในสภาพสุ่มเสี่ยง ร่างกายนางยังไม่แข็งแรงดี เพียงแต่เขาไม่รู้จักการใช้คำพูด นางโง่เง่าเสียใจด้วยเรื่องอะไร?
นีเทียนต้าเซินดูจะชอบฝูงผีเสื้อน้อย เขาตั้งใจฟังพวกมันแย่งกันโวยวายว่า... นางยอมเป็นผีเสื้อทรยศ เป็นปรปักษ์กับปีศาจทั้งภพภูมิ ผีเสื้อขี้ขลาดเยี่ยงนางยอมถูกทรมานเจียนตายโดยไม่มีน้ำตาได้ไงเล่า นางต้องร้องขอชีวิต เปิดเผยเรื่องยมทูตไปทั้งหมดสิ ท่านปู่จะได้ลงโทษนางน้อยลง
ไม่ว่านางกำลังคิดอะไร ลูกสมุนผีเสื้อเหมือนทำสงครามประสาทกับนาง มันพูดออกมาเสียหมด
"พวกเจ้าเงียบ!"
ปีศาจสาวลุกขึ้นจากฟูก ปัดมือไล่แมลงรำคาญด้วยเวทหยิน ใบหน้างามแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าของปีศาจ
นีเทียนต้าเซินเรียกนาง 'ถิงถิง' เขาเรียกนางอยู่หลายครั้งกว่าที่นางจะหันมาสนใจเขา นัยน์ตาสีอำพันส่องประกายระยิบระยับ
"มีอะไรเจ้าคะ?"
"ข้าเรียกเจ้านานแล้ว" เขาถอนหายใจ ตั้งใจถามนาง "เจ้าฝึกวิชาได้กี่ส่วน?"
"วิชาอะไร?"
"ข้าคงไม่ได้หมายถึงวิชายมทูต เป็นวิชาลับของท่านปู่เจ้า..." เขาถามนางในสีหน้าเข้มขรึมดุดัน ยังไงก็ต้องได้คำตอบ เงื้อมมือมัจจุราชดึงนางให้นั่งลงข้างกาย "ตำราสีชาดมอบช่วงเวลาอันโหดร้ายของเจ้าให้ข้าจดจำ เขตแดนที่เจ็ดพันสามส่งรายงานข้าด้วย ตกลงเจ้าฝึกวิชาได้กี่ส่วน?"
ถิงถิงถอนหายใจ "ไม่ถึงครึ่ง... ข้าต้องนับหนึ่งใหม่ เมื่อพบท่าน..."
"ท่านลุงผู้เคยเป็นอาจารย์ปีศาจไม่แนะนำให้ฝึกวิชานี้ เจ้าควรเมตตามันอย่างที่เจ้าเคยทำ... เจ้ายิ่งฆ่าพวกมัน ก็จะยิ่งประท้วงเจ้า"
ตลอดชีวิตนางไม่เคยเข่นฆ่า จวบจนท่านปู่บังคับนางให้ดื่มด่ำพลังปีศาจ ฝึกวิชาอย่างเข้มงวดวันละสามเวลา นางต้องกำจัดลูกสมุนผีเสื้อให้มากเท่าที่จะมากได้ นอกเสียจากการทรมานแล้วท่านปู่ใช้ยาพิษหยอดใส่ตานางเพื่อให้สายตาพร่าเลือน หากชายที่นางรักปรากฏตัว นางจะได้มองไม่เห็นเขา
"ท่านปู่เร่งเร้าให้ข้าตัดสายใยรักเพื่อการขยายดินแดน ข้าอาจตายภายในสามปี สองปี... สุดแล้วแต่พิษรักในใจข้า แต่การจะให้ข้าตายไปเปล่า ๆ ก็น่าเสียดายครรภ์ผีเสื้อ อาวุโสมุ่งมั่นขยายดินแดนปีศาจ ตั้งใจให้ข้าเป็นมารดาให้กำเนิดบุตรปีศาจทั้งผีเสื้อ จิ้งจอก..."
แววตาของนางแสนเศร้าหมอง ยามกล่าวถึงครอบครัวปีศาจ พวกเขาไร้ความเห็นอกเห็นใจ คิดเพียงเรื่องผลประโยชน์และการขยายดินแดน
"การมีสัมพันธ์กับชายที่ไม่ได้รักทำให้ตายเร็วขึ้น ข้าจำเป็นต้องฝึกวิชาให้ได้สักแปดส่วน ข้าอาจมีชีวิตนานสักหน่อย... ประมาณสามถึงห้าปี แต่ข้าว่า... ผีเสื้อใจเสาะอย่างข้า คงอยู่ไม่ถึงหนึ่งปีกระมัง"
ถิงถิงไม่สามารถข่มกลั้นจิตใจอีกต่อไป นางหลั่งน้ำตาสะอื้นไห้เสียงดัง ผู้เป็นต้นเหตุย่อมรู้สึกผิด ทั้งยังคิดแค้นใจสาหัส บัดนี้เขากล้าที่จะเปิดเผยต่อนาง เงื้อมมือมัจจุราชยกขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มแดงก่ำจนเกลี้ยงเกลา
"ผิดที่ข้ายอมให้เจ้าไป ข้าไม่ไยดีเจ้า ข้าไม่ตั้งใจฟังเจ้าเรื่องที่พูด ข้าจงใจตัดขาดเจ้า แต่แล้วข้าก็เปลี่ยนใจ ทันทีที่รู้ว่าเจ้าเจ็บปวดทรมาน... เจ้ายกโทษให้ข้าได้ไหม? ถิงถิง"
หัวใจปีศาจราวกับว่าจะกระเด็นออกมานอกอก นางเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาสีชาด ส่ายหน้าไปมา "ข้าไม่เคยโกรธท่าน ไยจึงต้องยกโทษให้ท่านด้วย"
"เช่นนั้นข้าจะพยายามเป็นสามีที่ดี ในเงื่อนไขว่าเจ้าต้องบอกข้าทุกเรื่อง เมื่อข้ารู้ปัญหาของเจ้า จะได้หาทางแก้ปัญหา เจ้ารับปากข้า เลิกร้องไห้ซะด้วย เจ้าใช้ลมหายใจครึ่งหนึ่งของเทพมรณา ข้ารู้สึกถึงใจเจ้า"
กระทั่งว่านางร้องไห้ฟูมฟาย ในอกซ้ายราวกับว่าถูกทิ่มแทงด้วยเข็มสักพันเล่ม ลำคอของเขาตีบตันโดยไร้สาเหตุ ใบหน้าเคร่งขรึมมีหยาดน้ำไหลซึมอยู่บริเวณหางตา
ถิงถิงประหลาดใจ ไยเทพมรณาผู้นี้แตกต่างไปราวกับว่าเป็นความฝันของนาง ทว่านางก็รับปาก
"เจ้าค่ะ ไม่ว่ามีเรื่องอะไร ข้าจะบอกท่านเป็นคนแรก ข้าเปลี่ยนสามีไม่ได้นี่ ข้าเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่... ก็คงจะไม่ได้"
"นี่เจ้ากล้าประชดประชันข้าหรือ? อ้อ... แค่ก้าวขาไปจากข้า เจ้าก็ตาย เจ้าผีเสื้อน้อยที่น่าสงสาร"
มือมัจจุราชบีบจมูกนางจนแดงช้ำ นางชี้หน้าเขา เอาเรื่องยมทูตจะได้เดินทางสู่ปรภูมิขึ้นกล่าว นางไม่มีโอกาสยืดอายุขัยให้ท่านลุงรุ่นนี้ นางดีใจแทนท่านลุงด้วย แม้ว่ามันไม่เท่าเทียมท่านลุงรุ่นก่อนผู้ได้รับการยืดอายุขัยไปแล้วก็ตาม เขาจึงหันมาเอาเรื่องนาง ไยสร้างเรื่องโกหกมากมาย นางกล่าวหาว่าเทพมรณาตะกละเป็นหมู ฉีกหนอนกิน!
"เจ้ารู้ไหม? มีนรกแห่งหนึ่งสำหรับผู้โป้ปด สร้างเรื่อง เรียกนรกดึงลิ้น[1] ใช้ตะขอเกี่ยวลิ้นออกมา ตัดทีละน้อยเพื่อให้รับรู้ถึงความเจ็บปวด"
"อ๊ะ! อย่าบอกข้านะว่า..."
'เทพมรณาจะเป็นผู้ทดลองก่อนวิญญาณบาป'
ไม่ทันได้พูดประโยคนั้น นางฟุบหลับไปเสียเฉย ๆ นีเทียนต้าเซินเอามือรองศีรษะน้อย จับวางพักบนไหล่ โอบกอดนางด้วยอารมณ์โหยหา
ความสุขอันท่วมท้นเกิดขึ้นในใจ เพียงหลับตาลงผ่อนลมหายใจสีชาด ประสานเข้ากับลมหายใจภรรยา
[1] 拔舌地獄 Hell of Tongue-ripping