Sa kanyang ika-13 kaarawan, nagising si Kenji De Leon sa madilim at malamig na umaga sa kanilang maliit at matandang bahay sa barangay dos. Ang kanyang payat na katawan ay balot ng manipis na kumot, at ang kanyang maputlang balat, mana sa kanyang yumaong ina, ay halos lumiwanag sa kadiliman ng kanilang tahanan. Ang kanyang mga mata, singkit na tulad ng mga mata ng Hapon, ay dahan-dahang bumukas, at ang kanyang paningin ay bumungad sa mga sirang dingding at lamat ng kanilang bahay—mga palatandaang natira mula sa mga hagupit ng Ikatlong Digmaang Pandaigdig at ang pagsabog ng nuclear bomb na bumago sa mundo bago pa siya isinilang.
Nang tumayo siya, naramdaman niya ang malamig na simoy ng hangin na dumadaan sa mga bitak ng dingding at sa mga sirang bintanang tadtad ng kalawang. Sa kanilang kalye, kitang-kita ang mga bakas ng pagkawasak—ang mga dating mataas na gusali ay ngayon ay mga balangkas na lamang, naglalakihan ang mga bakal at kongkretong nagbagsakan sa mga daan, at ang mga puno ay natuyo at nagiba sa mga pwersa ng digmaan. Ang mundo ay parang naiwang guho ng isang marahas na kasaysayan, at kahit ang kanilang barangay dos ay unti-unting natutunaw sa harap ng mga epekto ng digmaan. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ang buhay ay nagpapatuloy, at kahit paano, si Kenji at ang kanyang Lola Marina ay nagpatuloy sa kanilang pang-araw-araw na pakikibaka.
Paglapit niya sa kanilang kusina, nakita niya si Lola Marina na naghahanda ng munting handog para sa kanya—isang simpleng cake na gawa mula sa natirang harina at asukal mula sa kanilang rasyon. Nakasuot siya ng lumang saya na ilang beses nang tinahi, at kahit na halatang kinapitan na ng kahirapan at katandaan, nanatiling magaan ang kanyang mga mata habang binati ang kanyang apo.
"Maligayang kaarawan, Kenji," bati ni Lola Marina, may ngiting puno ng pagmamahal at malasakit. Ang kanyang mga mata ay may bakas ng pagod, ngunit sa kanyang mukha ay naroon ang matinding pagnanais na bigyan ang kanyang apo ng kahit konting saya sa gitna ng kanilang magulong mundo.
Ngumiti si Kenji at yumakap sa kanyang lola. "Salamat po, Lola," aniya, ramdam ang init at pagmamahal sa kabila ng simpleng pagdiriwang. Hindi niya kailangan ng mga mamahaling handog o masaganang pagkain—ang presensya lamang ng kanyang lola ang sapat upang ipaalam sa kanya na hindi siya nag-iisa sa mundong ito.
Dahan-dahan, inilapag ni Lola Marina ang cake sa lamesang lumang-luma na at halos mabiyak na sa tagal ng paggamit. Sa gitna ng cake, isinaksak niya ang isang maliit na kandila, isa lamang, ngunit ito ay sumasagisag sa pag-asa sa gitna ng dilim. Sa sandaling iyon, tila ang kanilang tahanan ay nababalutan ng init na dulot ng pagmamahal, isang maliit na ilaw sa gitna ng magulong mundo.
"Hiling ka, Kenji," sabi ni Lola Marina, habang pinapanood ang kanyang apo na nakayuko sa kandila, ang mukha nito ay litaw ang pag-asa at pananabik.
Tahimik na pumikit si Kenji at nagdasal, ang kanyang isip ay puno ng mga pangarap ng isang mas maayos na mundo. Sa kabila ng kanyang murang edad, naramdaman niya ang bigat ng paligid—ang pighati ng mundo na kanilang ginagalawan, isang mundo na may mga sugat na dala ng labanan at kasaysayan. Ngunit hindi niya inisip ang sarili niyang kaligayahan sa kanyang hiling; sa halip, ang nais niya ay kapayapaan sa paligid, at kaligtasan para sa mga mahal niya sa buhay.
Sa pag-ihip niya sa kandila, nabalot sila ng katahimikan. Si Lola Marina, habang nakatingin sa kanyang apo, ay pinigilang dumaloy ang kanyang mga luha. Sa kanyang puso, alam niya na ang hinaharap ay puno ng mga hamon—mga hamon na maaaring maging mas mabigat para kay Kenji, lalo na sa kanilang mundong muling binago ng mga tao na may kakaibang kakayahan. Sa kasalukuyan, ang mga "Gifted"—mga taong nagtataglay ng mga natatanging kapangyarihan o tinatawag na "Gift"—ay unti-unting nagpapakita sa iba't ibang panig ng mundo. Ang ilan ay nagagamit ang kanilang kapangyarihan upang makatulong, ngunit ang iba ay nagdudulot ng takot at kasamaan, na tila mga bagong halimaw na pinakawalan sa panahon ng kapayapaan.
Lingid sa kaalaman ni Kenji, isa siya sa kanila—isang Gifted na may natatanging kakayahan na hindi pa niya nauunawaan at natutuklasan. Ngunit ang paglalakbay patungo sa pagkilala sa kanyang sarili ay isang landas na puno ng misteryo at panganib, at ang kanyang simpleng ika-13 kaarawan ay simula lamang ng kanyang pagsubok sa mundong ito.
Sa gabing iyon, matapos ang munting pagdiriwang, nagkuwentuhan silang maglola sa ilalim ng dim na ilaw ng lumang lampara. Ikinuwento ni Lola Marina ang mga alaala ng lumipas, ang mga kasaysayan ng kanilang pamilya, at ang mga kuwento ng tapang at pagkakaisa noong panahon ng digmaan. Bawat kwento ay tila binibigay sa kanya ang paninindigan at lakas na kailangan niya. Si Kenji ay tahimik na nakikinig, pilit inaalala ang bawat salitang binibigkas ng kanyang lola—ang mga aral na bumuo sa kanya, ang pagmamahal na nagtulak sa kanya para magpatuloy.
Ngunit sa kabila ng lahat ng kwentong iyon, hindi pa niya alam na ang susunod na kabanata ng kanyang buhay ay hihigitan ang kahit anong kwentong kanyang narinig. Sa simpleng pag-ihip niya ng kandila, isang bagong pakikipagsapalaran ang magsisimula, kung saan matutuklasan niya hindi lamang ang kanyang kapangyarihan bilang isang Gifted, kundi pati na rin ang kanyang paninindigan, lakas, at ang lalim ng kanyang responsibilidad para sa mundo na unti-unting bumabangon mula sa pagkasira.