Ang araw ay tila mabagal lumubog nang namalayan ni Kenji na mahina na ang kanyang Lola Marina. Noong una, binalewala niya ang kakaibang pagod na madalas makita sa kanyang lola. Ngunit sa bawat araw na dumadaan, lalo pang humina ang katawan ng kanyang mahal na lola. Nagsimula na rin siyang makaramdam ng pangamba—si Lola Marina ang nag-iisang pamilya at kakampi niya sa mundo, ang kaisa-isang tao na nag-aruga sa kanya mula pagkabata. Ngunit dumating ang araw na natapos ang lahat, isang araw na babago sa buhay ni Kenji nang tuluyan.
Sa maliit nilang bahay, naroon si Lola Marina, nakahiga sa kanyang banig at tila mas masaya, tahimik at payapa, tulad ng naghihintay sa huling pagkakataon. Nakaluhod si Kenji sa tabi niya, ang kanyang mga mata ay puno ng luha habang hawak ang kulubot na kamay ng kanyang lola.
"Apo, huwag kang mag-alala. Dumarating sa lahat ang panahon… panahon ng pamamahinga," sabi ni Lola Marina, ang boses ay mahina ngunit puno ng pagmamahal. "Alam kong malayo pa ang mararating mo… at hindi ka mag-iisa."
"Lola, hindi ko po kaya nang wala kayo…" tugon ni Kenji, pilit na pinipigilan ang pag-iyak. "Kayo lang po ang natitirang pamilya ko."
Napangiti si Lola Marina at pinisil nang bahagya ang kamay ni Kenji. "Isang araw, Kenji, makikita mo ang kahulugan ng lahat ng ito. Hindi kita iiwan. Manatili ako sa puso mo… sa bawat alaala."
Huminga si Lola Marina ng malalim at isinara ang kanyang mga mata. Ang katahimikan ay bumalot sa paligid habang dahan-dahang huminto ang kanyang hininga, at ang mga luha ni Kenji ay patuloy na dumadaloy, tila walang katapusan. Sa sandaling iyon, naramdaman niyang nag-iisa siya sa gitna ng mundo.
---
**Pagkatapos ng Tatlong Araw**
Matapos ang tahimik na libing ni Lola Marina, nagdaan ang mga araw na puno ng lungkot at pangungulila para kay Kenji. Wala na ang mga kwento ng nakaraan at mga ngiti ng kanyang lola tuwing gabi. Para bang bumagsak ang mundo niya sa isang kisapmata. Ngunit ilang araw matapos ang libing, may isang hindi inaasahang bisita ang dumating—ang kanyang Tiyo Maximilian.
Si Maximilian, na hindi niya gaanong kilala, ay isang lalaking mataas at may kalakihan ang pangangatawan, magulo ang buhok, at may nakakatakot na tingin. Ang kanyang mga mata ay tila may taglay na kalokohan at lihim, at ang balbas ay manipis na tumubo sa paligid ng kanyang bibig. Kilala siya sa barangay bilang isang babaero at may reputasyon ng pagiging pervert, ngunit siya rin ang tanging kamag-anak ni Kenji na natitira.
"Ako na ang bahala sa'yo mula ngayon, Kenji," sabi ni Maximilian, na may bahagyang ngisi sa kanyang mukha. "Wala ka nang magagawa. Ikaw ang pamangkin ko, at kahit pa papaano… may utang na loob ako sa nanay mo." Tumitig siya kay Kenji, at sa kabila ng malamig niyang pagkatao, may nararamdamang responsibilidad si Maximilian sa binata.
"Hindi ko po alam kung makakayanan ko," sabi ni Kenji, na tila alanganin sa kanyang bagong tagapangalaga. "Pero salamat po sa pagdating."
"Walang problema," sagot ni Maximilian na may halakhak, at bahagyang tinapik ang balikat ni Kenji. "Pero dapat mo ring malaman, hindi kita palalambutin. Ang mundong ito, Kenji, ay hindi para sa mga mahihina."
---
**Simula ng Pagsasanay**
Sa loob ng tatlong buwan matapos sumama si Kenji kay Maximilian, sinimulan siya nitong sanayin sa labanan. Sa mga unang linggo, nakikita ni Kenji ang tunay na katauhan ng kanyang tiyo—isang masamang impluwensya ngunit walang alinlangan sa kanyang sinseridad sa pagsasanay.
"Hindi mo magagamit ang mga aral ng Lola mo sa ganitong klaseng mundo, Kenji," sabi ni Maximilian habang tinuturuan siya ng tamang paraan ng pagtama. "Bilang Gifted, isang araw ay haharap ka rin sa mga taong may kapangyarihan. Hindi mo sila matatalo sa dasal lang. Kailangan mo ng lakas."
"Pero, Tiyo," sabi ni Kenji, hirap na humihinga sa pagod habang pinupunasan ang pawis sa noo. "Puwede naman sigurong hindi ako makipaglaban…"
"Hindi ganun 'yun, bata. Minsan, wala kang ibang mapagpipilian kundi ang lumaban." Tinitigan siya ni Maximilian, tila nagtatangka siyang maabot ang panloob na tapang ni Kenji. "Tandaan mo, Kenji: sa mundong ito, hindi nakakaligtas ang mahihina. Kailangan mo itong tandaan."
Araw-araw, nagsisimula ang pagsasanay bago sumikat ang araw. Pinapagawa ni Maximilian si Kenji ng mga mahihirap na ehersisyo—mula sa pagbuhat ng mabibigat na bagay hanggang sa pagsasanay sa espada at mga kutsilyo. Minsan ay pinapalaban siya ng mano-mano upang masanay sa bilis at koordinasyon. Dahil sa tatlong buwan ng pagod at hirap, nagbago ang katawan ni Kenji: nagkaroon siya ng mga masel na hindi niya inaasahan sa kanyang manipis na katawan, at ang kanyang mga kamay ay tumibay, sanay sa mga tama at bigwas.
Isang araw, matapos ang isang matinding labanan sa pagsasanay, nakaupo si Kenji sa isang sulok, hinihingal at halos hindi makagalaw. Lumapit si Maximilian, may hawak na bote ng tubig at bahagyang ngumiti. "Hindi mo na ngayon mukha ang batang payat na inalalayan ko tatlong buwan na ang nakalipas, ah," sabi niya, tila may pagmamalaki sa kanyang boses.
"Hindi ko po alam kung ano ang nararamdaman ko," sagot ni Kenji, habol-habol ang kanyang hininga. "Para bang ibang tao na ako."
"Dahil nga hindi ka na bata, Kenji," sabi ni Maximilian. "Ngayon, isa ka nang mandirigma. Alam ko na hindi ka sanay sa ganitong mundo, pero kailangan mong tandaan: ang lakas na ito, ang disiplina na natutunan mo, iyan ang kakailanganin mo para mabuhay."
---
**Pagtatapos ng Pagsasanay**
Sa loob ng tatlong buwan na pagsasanay sa ilalim ng kamay ng kanyang Tiyo Maximilian, natutunan ni Kenji ang lahat ng pangunahing taktika at disiplina sa pakikipaglaban. Hindi lamang siya naging mas malakas; naging mas matalas din ang kanyang isip at mas may kumpiyansa sa kanyang kakayahan. Napagtanto niyang sa kabila ng kahirapan, ang kanyang pagsasanay ay nagbigay sa kanya ng lakas na hindi niya inakala.
Bago matapos ang huling araw ng pagsasanay, nagsalita si Maximilian. "Kenji, sa loob ng tatlong buwan, ipinakita mo ang lakas na hindi ko inaasahan sa isang batang gaya mo. Ngunit, tandaan mo… hindi lang ito pisikal na lakas. Hindi lahat ng laban ay tungkol sa lakas ng mga kamao mo."
Napatingin si Kenji sa kanyang tiyo, nagtataka. "Ano po ibig niyong sabihin, Tiyo?"
"Ang mga totoong mandirigma ay hindi basta sumusugod ng walang dahilan. May kalaban sa loob mo, Kenji. Alamin mo kung sino iyon, bago ka sumuong sa anumang laban sa labas," paliwanag ni Maximilian, tumitig ng malalim kay Kenji bago muling ngumiti.
Tahimik na tumango si Kenji, dama ang bigat ng mga salita ng kanyang tiyo. Ngayon, hindi lamang siya isa sa mga Gifted na may natatanging kapangyarihan—isa na rin siyang bihasang mandirigma. Ngunit sa puso niya, dama niyang ang tunay na laban ay nasa loob, isang hamon na dala ng pagkawala ng kanyang Lola Marina at ang mga aral na kailangang tandaan sa gitna ng kaguluhan ng mundo.