๐ ๐จ๐ช๐ณ๐ญ ๐ธ๐ช๐ต๐ฉ ๐ฆ๐บ๐ฆ๐ด ๐ญ๐ช๐ฌ๐ฆ ๐ฐ๐ญ๐ช๐ท๐ฆ๐ด ๐ข๐ฏ๐ฅ ๐ฉ๐ข๐ช๐ณ ๐ข๐ด ๐ฃ๐ญ๐ข๐ค๐ฌ ๐ข๐ด ๐ต๐ฉ๐ฆ ๐ฏ๐ช๐จ๐ฉ๐ต ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ฆ ๐ฃ๐ฐ๐ณ๐ฏ. ๐๐ฉ๐ฆ ๐ฉ๐ข๐ด ๐ต๐ฉ๐ฆ ๐ฃ๐ณ๐ช๐จ๐ฉ๐ต๐ฆ๐ด๐ต ๐ด๐ฎ๐ช๐ญ๐ฆ ๐ข๐ฏ๐ฅ ๐ต๐ฉ๐ฆ ๐ฌ๐ช๐ฏ๐ฅ๐ฆ๐ด๐ต ๐ฉ๐ฆ๐ข๐ณ๐ต, ๐ข๐ฏ๐ฅ ๐ด๐ฉ๐ฆ ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ฆ ๐ญ๐ฐ๐ท๐ฆ๐ฅ ๐ข๐ฏ๐ฅ ๐ค๐ข๐ณ๐ฆ๐ฅ ๐ง๐ฐ๐ณ ๐ฃ๐บ ๐ฆ๐ท๐ฆ๐ณ๐บ๐ฐ๐ฏ๐ฆ.
๐๐ถ๐ต ๐ต๐ฉ๐ฆ๐ณ๐ฆ ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ฆ ๐ข ๐ต๐ณ๐ข๐จ๐ฆ๐ฅ๐บ ๐ฐ๐ฏ ๐ต๐ฉ๐ฆ ๐ง๐ฐ๐ถ๐ฏ๐ฅ๐ข๐ต๐ช๐ฐ๐ฏ ๐ฐ๐ง ๐ต๐ฉ๐ฆ ๐๐จ๐ถ๐ฆ๐ฎ ๐๐ช๐ฏ๐จ๐ฅ๐ฐ๐ฎ. ๐๐ฉ๐ฆ ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ฆ ๐ด๐ฆ๐ฑ๐ข๐ณ๐ข๐ต๐ฆ๐ฅ ๐ง๐ณ๐ฐ๐ฎ ๐ฉ๐ฆ๐ณ ๐ฃ๐ฆ๐ญ๐ฐ๐ท๐ฆ๐ฅ ๐ง๐ข๐ฎ๐ช๐ญ๐บ.
๐ ๐ฆ๐ข๐ณ๐ด ๐ฐ๐ง ๐ญ๐ฐ๐ฏ๐จ๐ช๐ฏ๐จ, ๐ฑ๐ข๐ช๐ฏ, ๐ข๐ฏ๐ฅ ๐ด๐ข๐ฅ๐ฏ๐ฆ๐ด๐ด ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ฆ๐ง๐ข๐ญ๐ญ ๐ต๐ฉ๐ฆ ๐๐ฐ๐ถ๐ด๐ฆ ๐ฐ๐ง ๐๐ข๐ด๐ฆ๐ญ๐ช๐ด. ๐๐ถ๐ต ๐ต๐ฉ๐ฆ ๐ฎ๐ฐ๐ฎ๐ฆ๐ฏ๐ต ๐ด๐ฉ๐ฆ ๐ณ๐ฆ๐ต๐ถ๐ณ๐ฏ๐ด, ๐ฆ๐ท๐ฆ๐ณ๐บ๐ต๐ฉ๐ช๐ฏ๐จ ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ฆ ๐ฃ๐ณ๐ช๐จ๐ฉ๐ต ๐ฐ๐ฏ๐ค๐ฆ ๐ข๐จ๐ข๐ช๐ฏ.
๐๐ฐ๐ท๐ฆ ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ด๐ถ๐ณ๐ณ๐ฐ๐ถ๐ฏ๐ฅ ๐๐ฆ๐ญ๐ช๐ฏ๐ข. ๐๐ฉ๐ฆ ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ฆ ๐ข๐ฅ๐ฎ๐ช๐ณ๐ฆ๐ฅ...
๐๐ฏ๐ฅ ๐ฅ๐ฆ๐ค๐ญ๐ข๐ณ๐ข๐ต๐ช๐ฐ๐ฏ๐ด ๐ฐ๐ง ๐ญ๐ฐ๐ท๐ฆ ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ฆ ๐ฐ๐ง๐ง๐ฆ๐ณ๐ฆ๐ฅ ๐ต๐ฐ ๐ฉ๐ฆ๐ณ. ๐ ๐ฑ๐ณ๐ช๐ฏ๐ค๐ฆ, ๐ข ๐ฌ๐ฏ๐ช๐จ๐ฉ๐ต, ๐ข ๐ด๐ข๐จ๐ฆ... ๐๐ท๐ฆ๐ณ๐บ๐ฐ๐ฏ๐ฆ ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ฆ ๐ค๐ฉ๐ข๐ณ๐ฎ๐ฆ๐ฅ ๐ฃ๐บ ๐ฉ๐ฆ๐ณ ๐ฃ๐ฆ๐ข๐ถ๐ต๐บ ๐ข๐ฏ๐ฅ ๐จ๐ณ๐ข๐ค๐ฆ.
๐๐ฐ๐ธ๐ฆ๐ท๐ฆ๐ณ, ๐ต๐ฉ๐ฆ๐ณ๐ฆ ๐ช๐ด ๐ข๐ญ๐ด๐ฐ ๐ฆ๐ฏ๐ท๐บ ๐ข๐ฏ๐ฅ ๐ฉ๐ข๐ต๐ณ๐ฆ๐ฅ...
๐๐ณ๐ฐ๐ฎ ๐ต๐ฉ๐ฆ ๐ฑ๐ฆ๐ณ๐ด๐ฐ๐ฏ ๐ด๐ฉ๐ฆ ๐ค๐ฐ๐ฏ๐ด๐ช๐ฅ๐ฆ๐ณ๐ฆ๐ฅ ๐ฉ๐ฆ๐ณ ๐ฃ๐ฆ๐ด๐ต ๐ง๐ณ๐ช๐ฆ๐ฏ๐ฅ, ๐ฉ๐ฆ๐ณ ๐ด๐ช๐ด๐ต๐ฆ๐ณ.
๐๐ถ๐ต ๐ด๐ฉ๐ฆ ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ฆ ๐ฑ๐ณ๐ฐ๐ต๐ฆ๐ค๐ต๐ฆ๐ฅ.
๐๐ฉ๐ฆ ๐ฅ๐ฆ๐ข๐ต๐ฉ ๐ฐ๐ง ๐ฉ๐ฆ๐ณ ๐ข๐ฅ๐ฐ๐ฑ๐ต๐ฆ๐ฅ ๐ด๐ช๐ด๐ต๐ฆ๐ณ ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ณ๐ช๐ฏ๐จ ๐ด๐ข๐ฅ๐ฏ๐ฆ๐ด๐ด ๐ต๐ฐ ๐ฉ๐ฆ๐ณ ๐ฃ๐ถ๐ต ๐ข๐ญ๐ด๐ฐ ๐ฑ๐ฆ๐ข๐ค๐ฆ...
๐๐ข๐ญ๐ช๐ฌ๐ข ๐๐ข๐ด๐ฆ๐ญ๐ช๐ด ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฃ๐ฆ ๐ฌ๐ช๐ญ๐ญ๐ฆ๐ฅ ๐ข๐ฏ๐ฅ ๐๐ฆ๐ญ๐ช๐ฏ๐ข ๐๐ข๐ด๐ฆ๐ญ๐ช๐ด ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ ๐ฉ๐ข๐ท๐ฆ ๐ฉ๐ฆ๐ณ ๐ฉ๐ข๐ฑ๐ฑ๐ช๐ฏ๐ฆ๐ด๐ด.
___________________________
Nagising si Maia sa pag-alog ng bus. Tumingin siya sa labas at mukhang ilang minuto rin siyang nakaidlip dahil ang mga kaninang nagtataasan na gusali ay wala na at malalawak na palayan na ang kaniyang nakikita.
Umayos siya ng upo at tinitigan ang tanawin sa labas. Ang kalsadang tinatahak ng sinasakyan niyang bus ay nasa gilid ng isang bangin kaya kakaibang ganda ng mga palayan ang kaniyang nakikita. Para bang isang malawak na kulay luntiang dagat ang nasa ibaba.
Hindi niya magawang iiwas ang kaniyang tingin. Matagal na panahon na ang lumipas nang huling beses na nagkaroon siya ng panahon na huminga at tignan ang kalikasan nang ganito sapagkat ang nakalipas na mga taon ay napuno ng pagtakbo at pagtatago... na tila ba ay walang katapusan. Ngunit ngayon, ibang-iba na ang paligid niya. Tahimik. Payapa.
๐๐ข๐ฏ๐ช๐ต๐ฐ ๐ฃ๐ข ๐ข๐ฏ๐จ ๐ฑ๐ข๐ฌ๐ช๐ณ๐ข๐ฎ๐ฅ๐ข๐ฎ ๐ฏ๐จ ๐ช๐ด๐ข๐ฏ๐จ ๐ฏ๐ฐ๐ณ๐ฎ๐ข๐ญ ๐ฏ๐ข ๐ฃ๐ถ๐ฉ๐ข๐บ, ๐๐ข๐ญ๐ช? bulong ng isip niya.
Kung ito na nga ang buhay na iyon, tama ang desisyon niya na puntahan ang kaibigan pagkatapos ng halos tatlong taon.
May kaba at excitement sa pakiramdam niya dahil sa isiping iyon. At kasabay rin niyon ay ang matinding kalungkutan.
Matutuwa ba si Kali kapag nalaman nito na nagawa niyang makapag-aral at makapagtapos? At sa susunod na linggo ay magsisimula na siya sa una niyang trabaho?
Isang trabaho na normal at malayo sa gulo, pagsisinungaling, pagpapanggap, at pakikipagpatayan. Na ngayon ay masasabi na niya sa kaibigan na natupad na niya ang hiling nito na magkaroon siya ng payapa at normal na buhay.
Ngunit naaalala pa kaya siya nito? At maririnig pa ba siya nito?
"Selina."
Napakurap si Maia nang may nagsalita. ๐๐ฆ๐ญ๐ช๐ฏ๐ข?
Pamilyar sa kaniya ang pangalan na iyon.
Nilingon niya kung sino ang nagsalita at may babae at lalaki na sa tingin niya ay mag-asawa ang nakaupo sa upuan na nasa kabilang hilera ng inuupuan niya. Mukhang ang misis ang narinig niya na nagsalita.
"Sino?" naguguluhang tanong ng mister nito.
"Si ๐๐ช๐ฏ๐ฅ๐ข," pag-ulit nito.
"Ah...." sambit muli ng mister at pati si Maia ay napa-'Ah' sa isip niya.
"Bakit daw siya tumawag?" dagdag ng mister.
Binalik ni Maia ang tingin sa labas at inisip na lang kung bakit 'Selina' ang pagkakarinig niya sa binigkas ng ale at kung bakit pamilyar sa kaniya ang pangalan na iyon hanggang sa naging background noise na lang ang pag-uusap ng mag-asawa.
"Selina," she murmured. ๐๐ข๐ข๐ฏ ๐ฌ๐ฐ ๐ฏ๐จ๐ข ๐ฃ๐ข ๐ฏ๐ข๐ณ๐ช๐ฏ๐ช๐จ ๐ช๐บ๐ฐ๐ฏ?
Kung may maipagmamalaki siya tungkol sa kaniyang sarili, iyon marahil ay ang talas ng kaniyang memorya. At dahil doon, alam niya na maaalala niya rin ang tungkol sa pangalan na iyon.
Sa totoo lang, hindi naman niya kailangang gawin iyon. Kung tutuusin, nais na niyang kalimutan ang kaniyang nakaraan. Ngunit sa hindi niya maipaliwanag na dahilan, pakiramdam niya ay hindi siya makatutulog kapag hindi niya naalala. Marahil na rin siguro na sanay siya na mabilis makaalala ng mga bagay-bagay.
Marahang lumiliit ang kaniyang mata habang sinisikap alalahanin kung bakit nga ba pamilyar ang pangalang iyon sa kaniya. Sigurado siyang wala silang kasapi sa samahan na ganoon ang pangalan, wala sa mga bagong nakasalamuha niya, wala sa mga naikwento ni Kali, at wala rin sa mga naging kliyente o kalaban ng samahan nila noon.
If that's the case, maaaring narinig niya lang somewhere o kaya ay naba...sa...
๐๐ฉ... '๐ ๐ถ๐ฏ๐จ ๐ซ๐ฐ๐ถ๐ณ๐ฏ๐ข๐ญ ๐ด๐ข ๐ฎ๐ข๐ฏ๐ด๐บ๐ฐ๐ฏ.
Nabasa niya ang pangalang iyon sa journal na nakita niya sa kwarto niya five years ago.
Nakatira pa siya no'n sa taong umampon sa kaniya. At sa pagkakatanda niya, may nakita nalang siyang manipis at makalumang journal sa sahig ng kwarto niya isang araw nang makauwi siya galing sa training. At nang buklatin niya iyon, iilang pahina lamang ang may sulat at tungkol iyon sa isang babaeng may mahaba at itim na buhok at mga matang kulay berde na sa tingin niya ay character sa isang fantasy novel or story. At kung tama ang pagkakaalala niya, ang bidang babae ay makakaranas ng iba't-ibang pagsubok dahil sa galit, selos, at inggit ng adopted sister nito.
But all is well, dahil mamamatay ang kontrabida sa huli at magkakaroon ng tahimik at payapang buhay ang bida. Tapos. Happy ending.
Tila ay panandaliang tumahimik ang buong paligid at ang kaisipan ni Maia.
Sa ganoong paraan ba talaga nakakamit ang happy ending? Sa kamatayan ng isang tao?
Na kapag namatay ang taong nanakit, doon lamang magkakaroon ng mapayapa at masayang buhay ang taong nasaktan?
Siya...
Marami siyang nasaktan. Ibig sabihin ba niyon ay magiging maligaya ang lahat ng nasaktan niya kung mamamatay siya?
Si Kali...
May mga tao rin itong nasaktan---
Hindi.
Iba si Kali sa kaniya. Mabuti itong tao. Kaya...
Dahan-dahang kumuyom ang mga kamay ni Maia. Tumingin siya sa labas at bagama't buhay na buhay ang kulay ng paligid na tila ba ay masaya ang buong mundo, taliwas doon ang nadarama niya.
Huminga siya ng malalim at katulad ng isang kamay na napaso, agad niyang nilayo ang isip sa sakit na muling nabuhay dahil sa alaala ng kaibigan.
Tinignan niya ang kaniyang relo at may halos dalawang oras pa ang byahe. Nilibang nalang niya ang sarili sa pagtingin sa tanawin. At dahil naalala na niya ang tungkol sa pangalang 'Selina', hindi na niya naisip na labanan pa ang antok na muling dumalaw sa kaniya.
Umayos siya ng pagkakaupo upang mas maging kumportable ang kaniyang pag-idlip at nang halos tuluyan na siyang balutin ng tulog, isang matinis na sigaw ang pumigil doon.
Agad na nagising ang kaniyang diwa at tinignan kung saan galing ang sigaw na iyon. Ngunit tatayo pa lamang siya nang biglang nawala ang kaniyang balanse dahil sa pag-alog ng bus na halos itilapon ang buo niyang katawan. Hindi siya agad nakahawak at malakas na tumama ang kaniyang ulo sa bintana ng bus na tila ay narinig niyang nabasag ang bintana at maaaring pati ang kaniyang bungo.
At sa isang iglap lamang, dumilim ang kaniyang paningin.
Nang muli siyang dumilat, ang padilim na langit ang sunod na bumungad sa kaniya, mga ingay ng takot at kaba naman ang narinig niya sa paligid, habang usok at nasusunog na metal ang kaniyang naaamoy sa paligid. Nilibot niya ang kaniyang paningin sa abot ng kaniyang makakaya, at sa kanan niya, may nakita siyang umiiyak at sugatang babae, hawak-hawak ang walang malay at duguan na bata. At ilang metro sa kaliwa niya ay ang asawa ng ale na nilingon niya kanina. Ang likod nito ang nakaharap sa kaniya at tila ay hindi na ito humihinga.
Napapikit si Maia. Mukhang naaksidente sila. Marahil ay nawalan ng preno ang bus at nag-dire-diretso sa bangin. At dahil ang kalsadang dinaanan nila ay nasa liblib na lugar, siguradong matatagalan pa ang pagdating ng tulong.
Ilang saglit ang lumipas at sinubukan niyang gumalaw ngunit hindi siya makakilos. Hindi rin niya lubusang maramdaman ang mga kamay at paa niya. Ngunit sa kabilang banda ay ipinagpasalamat niya iyon. Dahil sa kabila ng mga sugat at pisikal na sakit at paghihirap na naranasan niya noon, hindi niya magawang maisip kung anong klaseng sakit ang mararanasan niya kung may nararamdaman siya sa sitwasyong ito.
Umubo siya at ramdam niya ang mainit at malagkit na likidong lumabas sa bibig niya.
๐๐ฉ, ๐๐ฐ๐ฅ... ๐๐ข๐ด ๐ต๐ฉ๐ข๐ต ๐ฃ๐ญ๐ฐ๐ฐ๐ฅ?
Tila bumagal ang ikot ng mundo sa kaniyang paningin at ang mga iyak at sigaw ng mga taong kasama niya ay unti-unting humina hanggang sa tuluyang nawala.
Ito na ba 'yon? Dito na ba matatapos ang lahat? Ganoon na lamang iyon?
Hindi niya alam kung ano ang iisipin. Matutuwa ba siya dahil sa wakas tapos na ang lahat? Tapos na ang pagpapanggap, pagtatago, at paghihirap niya?
O dapat siyang mainis dahil kung kailan hawak na niya ang normal na buhay... na may pag-asa na siyang nakikita na matutupad na niya ang hiling ng kaibigan, doon naman iyon mawawala na parang bula?
Marahang dumilim ang kaniyang paningin at wala siyang magawa. Gusto pa sana niyang humagulgol, sumigaw at magwala...
Magreklamo... Magtanong...
Magalit.
Pero siguro, ayos lang iyon. Tama lang iyon.
Baka ito na ang kaparusahan niya sa pagiging rebelde at masamang tao...
Kapalit sa pagsira niya ng buhay ng maraming tao.
Na siguro totoo nga ang mga nangyayari sa mga kuwento. Na ang pagkamatay niya...
Ang pagkamatay ng mga taong katulad niya ay magbibigay kapayapaan at kasiyahan sa maraming tao.
Dahil sa pangyayaring iyon, nabawasan na naman ang masasamang tao sa mundo.