อีเลฟเวนท์ กับฮิ ซาโต้ และพวกของซาโต้คนอื่นๆ ต่างคนก็ต่างกำลังโรยตัวลงมาจากที่ริมหน้าผาของภูเขานะชิซังท่ามกลางพายุฝน และความสูงจากบริเวณหน้าผานะชิยังจะทำให้พวกเธอมองลงมาและเห็นศาลเจ้าที่สร้างเป็นเจดีย์สามชั้นเบื้องล่าง เพราะว่าแสงไฟจากยอดเจดีย์พวกเธอก็เลยได้มองเห็นความงดงามของต้นสนสามใบ และต้นซากุระนับร้อยๆ ที่เป็นกำแพงโอบล้อมคอยปกป้องศาลเจ้า
และซาโต้กับพวกของเขาที่โรยตัวไต่หน้าผาตามอิเลฟเวนท์ลงมาจนกระทั่งถึงแอ่งน้ำเบื้องล่างของน้ำตกนะชิ แต่ว่าอยู่ๆ สายฝนและลมแรงก็ได้อันตธานหายไปในชั่วพริบตาขณะที่อิเลฟเวนท์ปีนลงมาถึงแอ่งน้ำ และเมฆสีดำบนท้องฟ้าที่เหมือนจะค่อย ๆ เปลี่ยนสี
" งมดาบขึ้นมา !!! " ซาโต้ออกคำสั่งกับอิเลฟเวนท์ทันที และพวกเขาที่ไม่สนว่าธรรมชาติจะผิดเพี้ยนเพราะอิเลฟเวนท์จริง ๆ หรือไม่ก็ตาม และดาบคาตะนะในมือของซาโต้ก็ยังคอยจดจ่ออยู่ที่ลำคอของเธอ
อิเลฟเวนท์แม้จะไม่ได้หวาดกลัวกับดาบที่พาดขวางลำคอ แต่ว่าสายตาที่ยังคอยสอดส่องมองลงไปในแอ่งน้ำใต้หน้าผา และจนกระทั่งเธอกำลังมองผ่านทะลุม่านน้ำตกเข้าไป เพราะว่าเธอกำลังมองเห็นภาพความทรงจำในอดีตบนผืนน้ำต่อหน้าต่อตาตัวเอง
และภาพในอดีตที่เห็นผู้ชายไว้หนวดเคราครึ้มสวมชุดยูกะตะผ้าฝ้ายสีน้ำเงินเข้มชั้นดี แต่กลับต้องมีรอยฉีกขาดที่แขนเสื้อข้างซ้ายเป็นรอยยาว และที่ชายเสื้อของพวกเขาและก็ตรงที่หัวเข่าเปรอะเปื้อนเต็มงไปด้วยเลือด และผู้ชายคนนั้นพยายามที่จะใช้ดาบคะตะนะด้ามดาบสีทองแกะสลักรูปวงกลมที่โคนต้นสนสามใบตรงทางเดินขึ้นเขานะชิซังให้เป็นรูปวิหคเพลิงกางปีก และเขาก็ยอมละทิ้งดาบคาตะนะเล่มนั้นโยนลงมาจากบนหน้าผา
ยามนี้ดวงจันทร์ที่กลับโผล่พ้นเหนือเมฆฝนสีดำทะมึนกลับกลายเป็นเจิดจรัส คล้ายๆ พวกมันแสดงความยินดีท่ามกลางวันคืนที่มืดมิดไร้วี่แววแม้แต่ดวงดาวข้างกาย ในยามที่มีความหวังและลมหายใจเฮือกสุดท้าย.....ให้แด่...ต้นฟูจิ !!!
แสงไฟจากยอดหลังคาเจดีย์สามชั้นกลับสว่างวาบขึ้นมาฉับพลัน แสงสะท้อนสีเหลืองทองสาดกระทบกับดวงตา กลีบดอกซากุระเริ่มปลิวว่อนจากบริเวณศาลเจ้า และปลิวเรื่อยๆ เอื่อยๆมาจนถึงน้ำตกหน้านะชิซัง จนกระทั้งกลีบของซากุระได้ทยอยร่วงหล่นลงมาบนผืนน้ำตรงหน้า
อิเลฟเวนท์กับพวกของซาโต้ต่างพากันก้มมองกลีบดอกซากุระนับพ้นๆ หมื่นๆ ก่อตัวเป็นรูปสามเหลี่ยมกลับหัวอยู่ใต้หน้าผา ซาโต้ที่เริ่มจะขยับและคนอื่นๆ ก็เริ่มขยับตาม อิเลฟเวนท์ก้มมองลงไปในแอ่งน้ำ และเธอก็ผลิกเอาก้อนหินลัษณะคล้ายกับสามเหลี่ยมกลัวหัวออกมาจากใต้กลีบของดอกซากุระจนเกิดประกายแสงสีทองพุ่งออกมาจากใต้ผืนน้ำจรดผืนฟ้า
ซาโต้ และพวกของเขาต่างจับจ้องไปยังลำแสงสีทองประกายเจิดจ้า แต่ทว่าดาบคาตะนะในมือกลับสั่นสะเทือน หัวใจของฮิ ซาโต้เหมือนถูกปลุกให้ตื่นราวกับมันจะระเบิดออกมาและถวายต่อดาบเล่มนั้นจริงๆ ซะแล้ว
อิเลฟเวนท์ที่งมดาบปริศนาเล่มหนึ่งขึ้นมาจากน้ำตก แต่ว่าดาบคาตะนะที่ยังพอมีกลีบซากุระห่อหุ้มฝักดาบ
" ส่งดาบ... มาให้ฉัน !! " ซาโต้รีบร้อนถือดาบตามเข้าไปขวางอิเลฟเวนท์เอาไว้
" ฟูจิวาระ !!! " และบังคับเธอให้ทำตาม
แต่อิเลฟเวนท์แทบจะไม่ได้ยินเสียงของซาโต้เลยด้วยซ้ำ และค่อย ๆ ชักดาบออกมาจากฟัก จนกระทั่งมองเห็นคมดาบที่กำลังสะท้อนอดีตของมัน แต่ว่าซาโต้และพวกของเขาก็ยิ่งหันปลายดาบเข้าหา
" ฟูจิวาระ !!! "
" ส่งดาบของมุรามาสะ ! เล่มนัั้นมาซะที ! " ซาโต้พยายามจะใช้ดาบคอยบังคับขู่เข็ญ แต่อิเลฟเวนท์กลับเพิกเฉย
" ดาบเล่มนี้มีเจ้าของ !! " และเธอที่ทำเพียงเฝ้ามองดูดาบและภาพในอดีตของมันโดยไม่แยแส
" แค่คนเดียว ! " เธอบอกกับซาโต้และตวัดดาบขึ้นท้องฟ้า และซาโต้ที่ตวัดดาบคาตะนะของตัวเอง
แกร่ง !!!!
แกร่ง..... !!!!!
ดาบคาตะนะของพวกเขาปะทะกันอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นเสียงฆ้องระฆังอันใหญ่ถูกตีดังรัวๆ ไปไกลจนสุดเทือกเขา และก้องกังวาลจนกระทั่งผู้คนรายล้อมต้องยอมละทิ้งดาบและรีบใช้มืออุดหู
ซาโต้ลดมือที่อุดหูของตัวเองลงมาอย่างช้าๆ และเหลียวหันมองไปที่ดาบของตัวเองที่มีรอยร้าวเป็นทางยาวตั้งแต่ปลายจนถึงด้าบจับของดาบมาซามุเนะ แต่ว่าจิตใจของซาโต้ที่คอยแต่จะเต้นระส่ำด้วยความขี้ขลาดขึ้นมาบ้างแล้ว
ก็เพราะว่าเห็นดาบในมือเธอฝักดาบเป็นทองคำขึ้นรูปเป็นเกล็ดของนกฟินิกส์ กระบังมือตีขึ้นรูปเป็นฟินิกซ์กางปีกสูง และที่ด้ามดาบยังถูกพันเอาไว้ด้วยไหมทองคำและส่วนปลายก็คือหัวของพญานกวิหคเพลิง ..และที่ดวงตาของพญานกวิหคเพลิงปลายด้ามจับที่ ดวงตาของมันทำจากหยกสีอำพัน
" หึ !"
ซาโต้กำลังแสยะยิ้มให้เธอ
" ร้ายกาจ !!! กว่าที่เคยคิดเอาไว้ !!! "
" ฟูจิวาระ !!! " เขาที่ได้แต่คอยยิ้มเยาะกันและกันเท่านั้น
" พวกฉันน่าจะเอะใจตั้งแต่แรกที่เธอมาหาและบอกว่าจะช่วยหาดาบ เพื่อแลกกับชีวิตของทัตสึจิ !!! " และคำพูดจาประชดประชันอิเลฟเวนท์
" ที่แท้.เธอ ! ก็แค่อยากจะมาหาหลักฐาน "
" เพื่อใช้เล่นงานฉัน !! " จนกระทั่งซาโต้นึกสมน้ำหน้าตัวเอง
และอิเลฟเวนท์ที่เพียงฟังคำสารภาพบาปของพวกเขา
" วิหค...เพลิง ! "
"ดวงตาของมัน ! เห็นความจริงแทงทะลุตลอด !!"
" นั่นแหละ ! คือ..คำตอบของฉัน!!! " เธอบอกความจริงกับทุกคนที่ละความต้องการดาบเล่มนี้ไม่ได้ แต่พวกเขากลับไม่มีใครยอมฟัง
และซาโต้ก็ถือดาบที่มีรอยร้าวของตัวเองดาหน้าเข้ามา และซาโต้ก็คอยแต่จะถือดายคาตะนะและนำพาคนอื่นๆ หันปลายดาบปลายกระบี่จะเข้าหาเธอ
" ความจริง ! ที่..เธอรู้อยู่แล้วตอนนี้ก็คือ "
" ทัตสึจิ ! ต้องตาย !!! " ซาโต้ที่กำลังย้ำความจริงที่เธอแกล้งลืมมันไป
อิเลฟเวนท์ทำได้เพียงแค่แสดงรอยยิ้มที่มุมปาก
" ก็เพราะว่า..แบบนี้ฉัน "
" ถึงต้องกลับมาเอาดาบเล่มนี้ !!! " แต่เธอก็ต้องเป็นฝ่ายรับสารภาพด้วย
แต่ว่าอยู่ๆ ซาโต้กับพวกเขาก็กำลังเห็น อิเลฟเวนท์หันกลับไปคว้าเชือกและพยายามที่จะไต่หน้าผาหนีกลับขึ้นไป
เพราะฉะนั้นซาโต้และคนอื่นๆ ก็เลยต้องรีบช่วยกันกระโดดไต่หน้าผาตามอิเลฟเวนท์ไปติดๆ และเสียงดาบคาตะนะของพวกเขาที่พยายามปะทะกันกับดาบของ..เธอ
สายฝนแห้งสนิทหลงเหลือยู่แค่เพียงกลีบซากุระรอยขอบย่นที่ปลิวว่อนโบกสะบัดไปตามลมบริเวณยอดเขานะชิซัง ในค่ำคืนยามเริ่มต้นวันที่มีราตรีเสมอกันสิ้นสุด
บรรดานักสู้ชาติบุรุษนับสิบที่ต่างพากันคอยถือดาบอย่างขะมักเขม้น และสายตาของทุกๆ คนต่างจับจ้องมองไปที่คู่ต่อสู้อย่างไม่ลดละ และแม้ว่าฝีมือการใช้ดาบที่เป็นเพียงอิสตรีจะสูงส่งกว่าพวกเขาทุกๆ คนรวมกัน
แต่ทว่าฮิ ซาโต้ และพวกของเขาทุกๆ คนก็ยังพยายามจะถือดาบเข้ามายืนตีกรอบรายล้อมรอบตัวเธอก็เพื่อห้ามไม่ให้อิเลฟเวนท์หนีไปพร้อมกับดาบ
และเธอที่ตอนนี้ยังคงถือดาบฟักสีทองอยู่ในวงล้อม และแววตาของซาโต้ที่ยังมีความหวัง
" ฟูจิวาระ ! "
" รีบคืนดาบเล่มนั้นมา ! ซะที !! " เพราะฉะนั้นพวกเขาถึงได้ต้องการที่จะคอยเข้าไปขู่เข็ญกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
อิเลฟเวนท์ยังคงตกอยู่ในวงล้อมของพวกซาโต้ และพวกเธอก็ยังยืนอยู่ท่ามกลางกลีบซากุระโปรยบนยอดเขานะชิ
.....และก็ร่องรอยของหยาดฝนที่ซึมอยู่ใต้ชุดกางเกงฮากาม่าคอยแต่จะไหลซึมผ่านมือมาจนถึงฟักดาบ และความเงียบท่ามกลางขุนเขาเต็มไปด้วยต้นสนสามใบและเมเปิ้ล จนเธอพอที่จะได้ยินเสียงหยดน้ำท่ามกลางความตึงเครียด
" ไม่รู้ว่า.. ! " แต่ว่าน้ำเสียงก็ยังคงเย็นชาของเธอ
" ดาบเล่มนี้ ! มันจะบอกความจริงอะไรได้ !!! " และเธอยังคงยิ้มที่มุมปาก
"หึ ! " แต่ว่าซาโต้ก็รอคอยแต่ฝืนฉีกยิ้มและกระชับดาบคะตะนะให้แน่นขึ้นยิ่งกว่าเก่า
" ก็อย่างที่...ฉันเคยบอกเธอ ! "
" ฟูจิวาระ ! " แต่ว่าคราวนี้พวกเขาก็กำลังคอยถือดาบและยังขยับเข้าหาเธอมากขึ้นอีก
" ความสามารถพิเศษของ..เธอ ! ช่วยเหลือเธอได้เพียงคนเดียว !!! "
" ...ก็จริง !!! "
" แต่ว่า...มองเห็นอดีตได้ ! "
" ก็ต้องมองเห็นอนาคตได้ !!! " และซาโต้พยายามที่จะบีบคั้นให้อิเลฟเวทน์ยอมเปิดเผยตัวตน
" และถ้ามองเห็นอนาคตได้ ! เรา...ก็สามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตได้ด้วยเหมือนกัน !! " ซาโต้ที่ย้ำชัดทุกๆ คำพูด
อิเลฟเวนท์แค่ยืนทำหูทวนไปกับสายลมบนยอดเขานะชิ แต่มือก็ยังต้องคอยประคองถือดาบ
" แต่ว่า ! "
" ฉัน ! คงเปลี่ยนอนาคตให้พี่ไม่ได้ !!! "
" เสียใจด้วย !!! "
อิเลฟเวนท์ตัดบทและกระโจนตวัดปลายดาบสวนพวกของซาโต้ทันถ่วงที
การจู่โจมและการตวัดดาบคาตะนะของพวกซาโต้ที่ทั้งรุนแรง ! โมโห !! โหดร้าย !!! และก็ป่าเถื่อน ทุก ๆ จังหวะที่พวกของซาโต้ฟาดฟันเหมือนวิถีชาวซามุไรเก่าแท้จากสำนักลึกลับที่คอยแฝงตัวในโลกอดีตมาจนถึงปัจจุบัน และทุกก้าวย่างอันคมกริบทุกจังหวะในการยกดาบคาตะนะมาสะมุเนะของพวกเขาทุกคน
แต่อีเลฟเวนท์ก็ยังพยายามที่จะยืนหยัดอยู่ในวงล้อมท่ามกลางพายุดาบมุสามาเนะและท่ามกลางพายุดอกไม้
ฟักดาบที่ยังคงถือกวัดแกว่งทวนไปตามกระแสลมพายุของดอกซากุระ ระหว่างอิเลฟเวนท์กับพวกฮิ ซาโต้
เสียงกระแทกของฟักดาบเกล็ดนกสีทองๆ ของเธอปะทะเข้ากับของแข็งเฉกเช่นเหล็กกล้าบ้าง ๆ ก็ศีรษะของพวกเขา และก็ตามร่างกายที่แข็งแกร่งของผู้ต่อสู้
อิเลฟเวนท์ที่ยังไม่ยอมแม้แต่จะชักดาบออกมาจากด้ามฟัก เพราะความเมตตาปราณี แต่ก็ใช้ว่าพวกเขาเหล่านั้นจะหมอบสิ่งนี้กลับคืนมาเฉกเช่นเดียวกันซะเมื่อไหร่ !!!
จนกระทั้งซาโต้ในขณะที่พยายามจู่โจมเธอให้หนักจนดาบในตำนานได้ถูกชักออกจากฟักมาเป็นที่เรียบร้อยแล้วจริง ๆ
แสงสว่างวาบจากคมดาบคาตะนะในตำนานในมือเธออันคมกริบพวกมันสามารถแม้กระทั่งตัดกลีบซากุระให้ขาดเป็นวิ่นๆ เป็นพันๆ เป็นหมื่นๆ ได้ในชั่วพริบตา !และเสียงการตวัดดาบเล่มนั้น !!!
พรึบ !!!!!!!
" เสียง...ลม !!! " เสียงอุทานของซาโต้พลอยแต่จะหลงลืมตัวคล้อยตามไปกับดาบในมืออิเลฟเวนท์ และเพียงแค่เสียงตวัดดาบแค่ "พรึบ " !!! เดียว !!!
พวกของเขาก็ต่างพากันกระเด็นกระดอนออกไปคนละทิศละทาง หลายคนที่ถูกแค่เพียงปลายดาบตวัดจนกระเด็นไปตกที่ใต้ต้นสนพันปีและบางคนยังถูกแรงตวัดพัดหายเข้าไปในป่าไปเลยก็มี !
และเพียงลีลาการตวัดปลายดาบของฟูจิวาระแค่ " แวบเดียว " !!! ดาบคะตะนะของมาซามุเนะในมือของตัวเองก็พลอยที่จะหลุดมือ
ซาโต้ที่กลับต้องมาเป็นฝ่ายถูกดาบเล่มนั้นของอีเลฟเวนท์พุ่งเข้ามาพาดขวางอยู่ที่ลำคอ !!!
" เธอ...! ช่างเป็นคนที่พิเศษจริงๆ "
"อิเลฟเวนท์" ซาโต้จนมุมและทำได้แค่เพียงยืนนิ่งไม่ไหวติง แต่ทว่าดวงตาก็ยังคงจดจ้องมองไปดาบ และพวกของเขาที่ก็เริ่มจะถอยห่างกันออกไป
"หรือว่า.."
" ฟูจิ โนะ ฮานะ ฟูจิวาระ ดีละ ! " และซาโต้ถึงกับเอ่ยปากชม
แต่เธอก็ต้องถือดาบคะตะนะเล่มนั้นพยายามเบียดเข้าไปให้ใกล้จนชิดลำคอของ ฮิ ซาโต้ให้มากขึ้น
" ถึงแม้ว่า..พวกเราจะสู้กันอีกกี่ครั้ง !! "
" ฉัน ! ก็ยังจะเป็นคนที่..ชนะ ! "
" ถึงแม้ว่าตอนนั้น ! "
" พี่ !! จะยอมช่วยฉันหรือเปล่า !! "
" แต่ว่า..พี่ !!! ก็ยังได้โอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตมาตั้ง 16 ปี ! "
" แต่สุดท้าย !! " แต่ซาโต้ก็หัน\มาเถียง
" เธอ มันก็ยังเป็นคนที่เห็นแก่ตัวอยู่ดี ! " และเถียงคอเป็นเอ็น
" ฆ่า ! ฉันทิ้งเลยซิ !!! "
" ฟูจิวาระ !!! "
"เพราะว่าไหนๆ เมื่อ 16 ปีก่อน เธอก็ต้องการฆ่าฉันทิ้งอยู่แล้ว !!!
" ตลกนะ !!! " รอยยิ้มแสยะๆ ของซาโต้ที่ใช้มองดูเธอ
" ทั้ง ๆ ที่เธอก็รู้ดีว่า อนาคต ! มันจะออกมาอีหรอบไหน !!! "
" แต่...เธอ !!! ก็ยังจะอุตส่าห์อดสู่ เดินไปพร้อมกับปัจจุบันที่แสนจะเลวร้าย !!!" และรอยยิ้มของซาโต้ที่มีแต่ความสมเพชเวลามองไปที่เธอ
อิเลฟเวนท์เพียงต้องการถือดาบไว้เพื่อข่มขู่ฮิ ซาโต้ ก็เท่านั้น แต่ถึงจะมีบางครั้งที่ต้องแอบกลืนคำพูดบางคำลงไปบ้าง
" การได้.มีชีวิตอยู่อย่างอดสู่ !! "
" กับ...การมีลมหายใจ ! อันไหน ! มันยากกว่ากัน !!! " และเธอก็ยังหันไปมองพวกเขาทุกๆ คน
ซาโต้พยักหน้าเบาๆ แต่ก็ยังฝืนยิ้ม
" ฟูจิวาระ !!! "
" ไม่ใช่สิ ! ไม่ใช่ !! "
" อีเลฟเวนท์...คนอย่างเธอ ! "
" คนประเภท...อย่างเธอ !!!! "
" ปีศาจ..ก็ไม่ใช่ ! แต่ก็ไม่ใช่...คนดี !!!! " ซาโต้ชื่นชมดาบแต่ก็สาปแช่งอิเลฟเวนท์ไปพร้อมๆ กัน
อิเลฟเวนท์ยอมที่จะกลืนน้ำลายที่ฝืดๆ กลับลงไปอีกครั้งแล้ว เพราะว่าคำพูดที่ไม่สามารถจะเพลี้ยงพล้ำออกไปและให้พวกเขารู้ได้ และสายตาที่ไม่มั่นคงกับความคิดของตัวเองต่อหน้า ฮิ ซาโต้
แต่ทว่ารอยยิ้มอย่างผู้ชนะของซาโต้กลับทำให้เธอประหม่าบ้างแล้ว เพราะฉะนั่นซาโต้ถึงรับรู้ถึงความลังเล
" เป็น.. คนที่ได้ครอบครองดาบๆ ที่ใช้สังหารคนเป็นหมื่น ๆ แสน ๆ "
" และยังจะเป็น...คนที่ ! ครอบครองดาบๆ ที่ใช้สังหารคนเป็นหมื่นๆ ล้าน ๆ เพื่อ...รับใช้ !! ความซื่อสัตย์ !! "
" แต่ว่า...ดาบของเธอ ! ทุกๆ เล่ม !!! "
" ดาบ ทุก ๆ เล่มที่ทำขึ้นมา !! ก็..เพื่อเข่นฆ่า !!! "
" พวกมัน ! เหมือนกันเลย !!! " จนกระทั่งความสมเพชและสงสารที่มีต่อเธอของซาโต้มันกำลังกลับกลายเป็นความสงสารหยิบยื่นให้
อิเลฟเวนท์ยอมลดดาบลงมาเรื่อยๆ และสายตาที่เอาแต่ก้มมองลงต่ำ และก็น้ำเสียงที่แสนจะธรรมดา
" ฮิ ซาโต้ !!! "
" ไม่เคย... !!! "
"...มีผู้ใดเอาชนะกฎของธรรมชาติได้เลย ! แม้แต่หนเดียวก็ไม่เคย !!! " เพราะเธอต้องการให้พวกเขาสำนึกได้ด้วยตนเอง
และถ้อยคำบางคำที่พลอยแต่จะทำให้คนฟังอย่างฮิ ซาโต้ต้องพลอยแต่จะสะดุด และพวกเขาที่ได้เห็นอิเลฟเวนท์เก็บดาบเข้าฝักและยังคิดที่จะเดินหลังให้กับพวกเขาไปง่ายๆ
และอิเลฟเวนท์ที่เดินจากไปจากบริเวณหน้าผาแห่งภูเขานะชิซันเพียงลำพัง แต่ในขณะที่เดินหันหลังให้กับฮิ ซาโต้ และอยู่ ๆ เสียงของการภาวนาและอโหสิกรรมก็เกิดขึ้นแล้วภายในจิตใจของเธอแด่..ฮิ ซาโต้
.... และ....ก็เสียงน้ำสาดกระเซ็นขนาดก้อนมหึมาจากใต้หน้าผานะชิซัน และพวกมันกำลังดังขึ้นอีกครั้งแล้ว
ตุบ....
ดาบคะตะนะฟักดาบสีทองเพิ่งจะถูกวางลงบนโต๊ะประชาสัมพันธ์ของเรียงกังเล็ก ๆ ด้านหลังเนินเขานะชิซังก่อนฟ้าสาง และหลังมือเล็ก ๆ ที่ซีดเซียวและจุดม่วงๆ คล้ำๆ ตามผิวหนังที่มือลามไปจนถึงข้อมือของเจ้าของดาบญี่ปุ่นที่ถูกวางทิ้งตรงหน้าในสภาพที่เปียกปอน และอีกทั้งที่สภาพร่างกายของคนที่สวมชุดฮากาม่าเก่าๆ ที่ทำให้คนมองเห็นรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนและหวาดกลัว
" บ่อ..."
" บ่อน้ำพุร้อน.... " เสียงหอบเหนื่อยของอีเลฟเวนท์พยายามที่จะยืนประคับประคองร่างกายของตัวเองแทบที่จะล้มทั้งยืนอยู่หน้าเรียวกัง