มินาโมะโตะ ทัตสึจิสวมยูกะตะสีกรมท่าและกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ท่ามกลางแสงไฟสลัวอยู่ภายในห้องเก็บของประจำตระกูลของตัวเอง และทัตสึจิไม่เพียงแต่หลับตานั่งทำสมาธิอยู่ระหว่างตู้กระจกที่เก็บชุดเกราะของซามูไรชุดแดงและตู้ที่เคยเก็บดาบคาตะนะ
และจนกระทั่งเสียงของฝีเท้าที่คอยย้ำหนักๆ กำลังเดินผ่านประตูฟุสุมากลับเข้ามา
" ขอโทษที่...ต้องทำให้รอนานอีกแล้วนะ ! "
" ทัตสึจิ !!! " และอิเลฟเวนท์ที่่ยังคงสวมชุดกางเกงฮากาม่าชุดเดิมๆ และยังถือดาบคาตานะสีทองอร่ามมาหยุดอยู่ตรงหน้า และเธอก็ยังคอยใช้หางตามองไปที่ตู้ที่เคยเก็บดาบคาตะนะตาบอดที่หายไป
" ผม ! ถึงได้บอกกับคุณแบบนั้นว่า ! ยังไง !! " และทัตสึจิที่ลืมตาขึ้นมา และยังต้องคอยชำเลืองมองไปที่ดาบอีกเล่มที่มีดวงตาอยู่ครบในมือของพวกเธอ
" คุณ ! ก็ยังคงเป็นคุณคนเดิม "
" ฟูจิ โนะ ฮานะ ฟูจิวาระ " และรอยยิ้มอย่างเต็มอกเต็มใจของทัตสึจิทีหมอบให้กับดาบเล่มนี้
อิเลฟเวนท์ผงกหัวเบาๆ
" ทัตสึจิ ! "
" ทำไมคุณ ! ถึงต้องการต้อต้านฉัน ! " และเช่นกันที่เธอก็ส่งยิ้มแบบเดียวกันให้กับทัตสึจิ
และทัตสึจิที่ยังคงทำตาม แต่เปลี่ยนหันมาเงยหน้ามาพูดคุยกันแทน
" ก็เพราะว่าผม ! เปลี่ยนคุณไม่ได้ " และเสียงหัวเราะเยาะในลำคอของพวกเขาก็พลอยแต่จะดังขึ้นติด ๆ
อิเลฟเวนท์ยังคงแสดงรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก
" ขอบคุณๆ มาก ๆ นะ "
" ทัตสึจิ !! " และขอบคุณ
และทัตสึจิที่กลับส่ายหน้า
" ก็เพราะว่า..คุณ ฟูจิวาระ !! "
" ศรัทธา !ในความดี !!! "
" แม้ว่า...คุณก็ย่อมรู้ดีแก่ใจว่า กฎของธรรมชาติ ! มักเล่นตลกด้วย !! " และเผลอๆ แววตาที่แสดงความเชื่อมั่นต่อเธอก็เหมือนจะเพิ่มมากขึ้นตามมาติด ๆ
" ดาบเล่มนั่น ! สินะ !!! " ทัตสึจิที่ยังคอยมองดาบในมืออิเลฟเวนท์ และแววตาที่มีต่อดาบก็คือความศรัทธา
" พวกมัน...ดูงดงาม ! และแข็งแกร่ง !! เกินกว่าจะหาคำบรรยายใด ๆ ได้หมดจริงๆ " และพอสิ้นเสียงการชื่นชมดาบของทัตสึจิ แต่ว่าอิเลฟเวนท์กลับเหลียวมองไปที่ฉากกั้นห้องหนังสือโบราณของพวกมินาโมะโตะ
และมินาโมะโตะ มุรามาสะที่เดินถือดาบคาตะนะที่เคยอยู่ในตู้กระจก และถือสมุดสีฟ้าๆ ซีด ๆ เย็บสันปกด้วยเชือกด้วยวิธีโบราณ
" สลักชื่อ ! นางอัน...เป็นที่รักยิ่งในดวงใจเอาไว้ภายใต้กระบี่ทั้งห้า !! " และมุรามาสะที่กำลังอ่านมัน
.... แม้ค่ำคืนนี้...ข้ายังคงเดียวดาย !
....แต่ภายในหนึ่งห้องดวงใจนี้....ยังคอยบินไปสู่อ้อมอกเจ้า...มิมุระ
ดาบหนึ่ง..หมื่นวันคืนมิเคยแปรพักตร์...
...หักห้ามใจมิให้รักยากยิ่ง
....เงยหน้าแหงนมองจ้องนภา...เคว้งคว้างในดวงใจมิลืมเลือน !
ดาบสอง...! รอยรักหักสวาท
.....พสุธาพราก....จากหญิงหนึ่งเดียวในดวงใจ
....เสียงสะอื้นเรียกหา ..ดวงใจข้าแตกสลาย
ดาบสาม..! วารีที่ไหลเชี่ยว
.....นางอันเป็นที่รักพลัดพรากจาก
...นางดับสูญลอยละล่องสู่ห้วงสวรรค์....หยาดฝนโปรยปรายเหลือเพียงแต่..ตัวข้า !!!
ดาบสี่..อาณาจักมิอาจล้มพังครืน
...ความรักมิอาจสานสัมพันธ์....ความแตกต่างคืนพันธะสัญญา ..ชาติหน้าคือเรา !
ดาบเล่มสุดท้าย ..ดวงใจข้างแหลกสลาย
.....หญิงผู้งดงามดั่งดวงจันทร์พรากจาก....ไฉนเลยข้ามิอาจปกป้องนางเอาไว้ได้
.....โปรดฝั่งร่างข้าไว้ใต้ต้น....ฟูจิ โนะ ฮานะ ! "
มุรามาสะอ่านสมุดเล่มนั้นคอยเดินวนเวียนอยู่รอบๆ อิเลฟเวนท์ และพ่อแท้ ๆ และเขาก็ยังคอยเดินถือดาบไปรอบๆ แต่่ว่าอิเลฟเวนท์กลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรที่มุรามาสะอ่านสมุดเล่มนั้น แต่เธอกลับรูู้สึกหวาดกลัวแทนทัตสึจิขึ้นมาต่างหาก และมิหนำซ้ำยังมีผู้คนใช้ผ้าสีดำปิดอำพลางใบหน้าและสวมชุดคล้ายๆ กับพวกนินจาไร้นามพากันทยอยออกมาจากทุกทิศทั่วทางไปทั่วทั้งห้องเก็บของ และอีกอย่างพวกผู้ชายที่แต่งกายคล้ายนินจาและดาบคาตะนะที่พร้อมจะถูกชักออกจากฟัก
แต่ทว่ามุรามาสะกลับหันไปแสยะยิ้มให้กับพ่อแท้ๆ ของตัวเองที่กำลังนั่งคุกเข่าจนต้องรีบหันกลับไปมองอิเลฟเวนท์อย่างดูถูกดูแคลน
" ฟูจิวาระ !! "
" ไม่ใช่สิ ! ไม่ใช่ !! "
" มิมุระ ! " มุรามาสะที่กำลังเอ่ยชื่อของคน ๆ หนึ่งในสมุดบันทึกเก่าๆ
" คาซามุโต้ มิมุระ กับ.... " แต่ว่ามุรามาสะก็ยังจะรีบหันไปมอง ๆ ที่ภาพอุกิโยะภาพของหญิงสาวที่คอยยืนถือร่มกระดาษสีแดงที่น่ารังเกียจอยู่ที่หัวสะพาน
" ลูกสาวช่างตีดาบ....เมอุมิ "
" อาวะตะคุชิ เมอุมิ !! " มุรามาสะมีแต่จะบอกเล่าอดีตเมื่อราวๆ เกือบแปดร้อยกว่าปีที่เขียนด้วยลายมือพ่อ !
" อาวะตะคุชิ เมอุมิ ! "
" รอง..ประธานของ The Empire สกีรีสอร์ท !!! "
" ฮัน ยูซอง !!! "
" ใช่ ! หรือว่า ไม่ใช่ !!! " และจนในที่สุดมุรามาสะก็เพิ่งจะเข้าใจว่า ทำไม ! พ่อแท้ๆ ของตัวเองต้องมานั่งคุกเข่าแม้ใกล้จะหมดความอดทน
" ฟูจิวาระ !!! " แต่ก็ยังจะฝืนยืนฉีกยิ้มกว้างๆ
" เอาจริงๆ ฉันเคยคิดว่า เธอ "
" น่าจะแค่มองเห็นอนาคต ได้แค่เพียงเรื่องเดียว "
" แต่พอ... ได้เจอ ! สมุดจดบันทึกของพ่อ ! เล่มนี้แล้ว !!! "
" เธอเป็นคนที่ประหลาดจริงๆ "
มุรามาสะที่พยายามเดินวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวเธอ และสายตาที่เอาแต่จ้องแต่จะจับผิดว่า อิเลฟเวนท์จะมีปฏิกิริยาแบบไหนออกมา
" อีเลฟเวนท์ !! "
" ฉันเองก็เกือบที่จะลืมไปแล้วสิด้วยว่า ! เธอเอง...มันเก่งเรื่อง "
" การอ่านใจของคนธรรมดาอย่างเราๆ ออก ! " แต่ว่าคราวนี้มุรามาสะที่พยายามจะพูดเสียงดังๆ ขึ้นอีก
" และสำหรับ..วิธีการจะเอาชนะใจคนอื่น.. !!! "
" สำหรับเธอแล้วมันง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือซะอีก !"
" เพราะฉะนั้น พวกเราบางคนถึงได้ถูกบังคับให้ยอมรับในชะตากรรม !! " และน้ำเสียงประชดประชันกันของมุรามาสะที่แม่แต่จะเพิ่มระดับความเกลียดชังเธอ ในขณะที่ยังมองพ่อของตัวเองต้องมานั่งคุกเข่า
และเธอที่ทำได้ตอนนี้ก็แค่ยืนฟังก็เพราะว่า ตัวเองกำลังเป็นห่วงความอันตรายที่ใกล้จะมาถึงกับพวกเขามินาโมะโตะซะมากกว่า
แต่ทัตสึจิที่ก็ยังจะคอยนั่งผ่อนลมหายใจเข้าออก
" ความ...สันติท่ามกลางความขัดแย้ง !!! "
"...และความข่มขื่น ! อย่างถึงที่สุด !!! " เพราะฉะนั้นทัตสึจิถึงไม่เคยปฏิเสธว่ายังไงๆ ความเกลียดชังที่มีต่ออิเลฟเวนท์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
" ..จนเกิน ! ที่เยียวยาได้หมดในชาตินี้ !!! " และทัตสึจิก็คอยชำเลืองไปที่หน้าของบุตรชาย
อิเลฟเวนท์ที่ยอมละหางตาออกมาจากห้องสมุดและรีบหันกลับ
" การตายของแม่ของพวกเธอ ! มันเป็น..อุบัติเหตุ !!! " เธอยังคงอธิบาย
" ทัตสึจิ ! ก็พยายามที่จะเปลี่ยนแปลงมันมาเป็นร้อยๆ ครั้ง " และเธอยังอธิบายให้มุรามาสะฟังซ้ำ ๆ
แต่ว่ามีเพียงสายตาที่แสนเกลียดชังเพิ่มทวีคูณมองกลับมา
" ที่..แม่ตาย ! ก็เพราะเธอ !!! "
" อีเลฟเวนท์ !! เพราะเธอ !!! " และน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดของมุรามาสะ
" เธอ...คือ ! คนที่เห็นทุก ๆ อย่างว่า มันจะต้องเกิดขึ้น !!! "
" แต่ว่า...เธอกลับยืนมองเห็นความพังพินาศของคนอื่น ๆ อยู่ได้อย่างหน้าตาเฉย " มุรามาสะที่พยายามจะเฆ่นฆ่าอิเลฟเวนท์ทั้งคำพูดและสายตา
" ฟูจิวาระ !!! " และทันทีทัตสึจิก็ยืนขึ้น
" เธอ...ช่าง ! เป็นคนที่เพิกเฉย ! "
" ต่อความกลัว...ได้อย่างน่ากลัวจริง ๆ " และเขาก็ยังเห็นด้วยกับลูกชายของตัวเอง
แต่ว่าเพราะคำพูดของทัตสึจิมันกลับทำให้เธอต้องยอมถอยห่างออกมาจากพวกเขา และหันกลับไปมองด้านหลังของฉากกั้นบานพับที่ห้องสมุดอีกครั้ง
อิเลฟเวนท์ที่ตอนนี้ได้แต่ภาวนาขอร้องไม่ให้คำที่มุรามาสะจะพูดต่อไปนี้ เธอพยายามจะภาวนาไม่ให้มุรามาสะพูดคำ ๆ นั้นออกมาจริงๆ แต่กลับกลายเป็นทัตสึจิที่กลับเป็นฝ่ายคอยแต่จะเดินเข้าหากันใกล้ๆ และมิหนำซ้ำแววตาของพวกเขาช่างตรงกันข้ามกับของมุรามาสะ
" พวกเรา... มัน ! ก็ไม่ต่างอะไร !! " และทัตสึจิก็คอยจ้องมองเข้าไปนัยน์ตาของอิเลฟเวนท์ทุกช่วงลมหายใจ
" ..กับ ไม้ตีชา !!!! "
" ที่...มีสิทธิ์ ! ได้แค่คนชาในถ้วย !! "
" แต่ไม่เคย...รู้รส !!! "
" เงียบไปเลยนะ !!!! " มุรามาสะตวาดพ่อแท้ๆ
" พวกเรา ! ไม่มีใครอยากฟังคำสั่งสอนพวกนี้อีกแล้ว !!! " และมุรามาสะที่กำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเพราะว่าพ่อแท้ๆ กลับไม่เคยคิดที่จะเข้าข้างพวกเขาจริง ๆ
ทัตสึจิที่คงทำได้เพียงส่ายหน้าให้กับเธออยู่เงียบๆ ในขณะที่มุรามาสะลูกชายของตัวเองคอยจ้องแต่ถือดาบเข้าหาเขาและก็อิเลฟเวนท์
" ทัพพี...ที่ไม่รู้รสแกง !!! " และน้ำเสียงที่คอยแต่จะกัดฟันพูดกับอิเลฟเวนท์ของมุรามาสะ
" แต่ว่า...ฉัน ! ไม่เคยชอบกินน้ำแกง !!! "
" อีเลฟเวนท์ !!! "
" แล้ว ฮัน ยูซอง!!! "
" ฉัน อยากรู้จริงๆ นะว่า...เธอจะจัดการกับเขายังไงต่อไป !! " คราวนี้ที่มุรามาสะแสแสร้งแกล้งยิ้มและหันไปมองที่ฉากกั้นห้องหนังสือไปพร้อมๆ กัน
" ถ้าหากเขาได้รู้ความจริงว่า ความจริง ! ที่..เธอ "
" รู้ !!! "
" และรู้ความจริงมาโดยตลอด รู้ !!! ว่าระหว่าง เธอ กับ เขา !!! "
" รู้ถึง อนาคต !!! รู้..ถึงอดีต !!! รู้...แม้กระทั่ง !!! "
" เขากำลังคิดอะไรอยู่ !!!! "
" อีเลฟเวนท์ !!! "
" พวกเราต้องขอยอมรับในความสามารถพิเศษข้อนี้ ! ในการอ่านใจคนได้ถูกต้องและแม่นย้ำของเธอมากจริง ๆ " มุรามาสะที่ต้องการที่จะคอยบีบบังคับเธอให้สารภาพ
เพราะฉะนั้นอิเลฟเวนท์ที่ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้นอกจากเพียงต้องประคองถือดาบคาตะนะในมือไม่ให้สั่น
และเพราะเห็นดาบอีกเล่มในมืออิเลฟเวนท์ มุรามาสะก็เลยพยายามจะเดินเข้าไปและเอื้อมมือหวังเพื่อจะแย่งชิงดาบ แต่ทันทีที่ทัตสึจิรีบเดินเข้ามายืนขวาง
" ได้โปรด !!! " และทัตสึจิที่ยังต้องคอยขอร้อง
" หยุดสักที !!! "
" มุรามาสะ !! "
" ได้โปรด !!! " เพราะฉะนั้นทัตสึจิถึงได้ต้องการให้ลูกของเขาหยุด
มุรามาสะหันไปมองหน้าพ่อแท้ๆ และส่ายหน้าไปมา และหลังเห็นพ่อตัวเองเข้ามายืนขวางไม่ให้พวกเขาได้แย่งชิงดาบเล่มนั้น
" เอาพวกเขาออกมา !!! " มุรามาสะที่เหลียวหันไปทางห้องสมุด
และบานประตูฟุสุมาที่ถูกเปิดออกมาจากพวกคนชุดดำ ก่อนที่ ๆ ทุกคนจะมองเห็นว่า อาซามิกำลังถือดาบคาตะนะขวางที่ลำคอของฮัน ยูซอง และคอยแต่จะบังคับให้เขาเดินกลับออกมา
" อาซามิ !!! "
" ลูกกำลังรู้ตัวเองดีแล้วใช่ไหม ! " และทัตสึจิที่ตั้งคำถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยทันทีที่เห็นบุตรสาวเดินออกมา
อาซามิหลบสายตาของทัตสึจิ แต่ว่าอาซามิกลับไม่หลบสายตาของอิเลฟเวนท์แม้แต่น้อย และแม้ว่าดาบจะจ่ออยู่ที่คอหอยของรองประธานสกีรีสอร์ทอยู่ก็ตาม และฮัน ยูซองที่แทบไม่รู้สึกตัวว่ากำลังมีดาบพาดขวางอยู่บริเวณลำคอ และก็ฮง ฮเยจีที่ยังคงสวมชุดกิโมโนสีขาวกำลังเดินตามหลังกันมาเป็นคนสุดท้ายกับปืนพกสั้นสีแสตนเลสติดตัว
อิเลฟเวนท์หันไปสบตาของฮัน ยูซองทันที และเห็นเพียงลูกนัยน์ตาที่สั่นๆ ของพวกเขา และก็ดีถมปะไรเสื้อผ้าชุดยูกะตะผ้าฝ้ายสีน้ำเงินของฮัน ยูซองยังคงปราศจากรอยขีดข่วนจริงๆ
แต่ทว่าลูกนัยน์ตาของฮัน ยูซองก็มองเธออย่างตั้งคำถาม
" คุณ ! อ่านใจผมออก !!! "
" ได้...ยังไง !!! " และก็น้ำเสียงสั่น ๆ ของฮัน ยูซองที่พยายามซ่อนความเจ็บปวดลึก ๆ ข้างในเมื่อได้รู้เข้ากับอะไรบางอย่างกับคนที่เคยคิดว่าไว้ใจได้
" มันหมายความว่ายังไง !!! "
" ที่...คุณมองเห็นอนาคต !!! "
" ที่..คุณ !!! รู้เรื่องอดีต !!! "
" ทั้งหมดนั่น ! "
" พวกมันหมายความว่าอย่างไงกันแน่ อิเลฟเวนท์ ! " และน้ำเสียงที่สั่นเครือจนหยุดสุดท้ายของพวกเขากำลังคอยแต่จะตั้งข้อสงสัยเต็มหัวไปหมด
" คุณทำแบบนั้นกับผม ! ได้ยังไง !!! " และก็ดวงตาของฮัน ยูซองที่กำลังจะกลายเป็นสีแดงช้ำๆ
อิเลฟเวนท์ที่แม้ว่าจะพยายามจะประคองถือดาบไม่ให้สั่นไหวเพราะความโกรธที่มีต่อมุราาสะ แต่ว่าดวงใจของเธอต่างหากที่หักห้ามแทบไม่ไหวและใกล้จะถึงระเบิดเวลา และถึงแม้ว่าดาบคาตะนะยังไม่ถูกชักออกมาในทันที แต่ว่าเวลานี้พวกมันได้เฉือนฝ่ามือของพวกเธอไปเรียบร้อยแล้ว
และมุรามาสะที่ก็เลยได้มองเห็นอิเลฟเวนท์ และเธอกำลังแสดงความขี้ขลาดนั้นออกมาในเวลาที่คนอย่างเธอเองเห็นแก่ตัวจริงๆ
" หึๆ " มุรามาสะแสยะยิ้มสะใจที่ได้รู้ความจริงอีกเรื่องจนได้ว่า จริงๆ แล้ว อิเลฟเวนท์ก็แค่คนธรรมดา
" ทำไมละ ! "
" อีเลฟเวนท์ !! "
" จู่ๆ ความเห็นแก่ตัวของเธอ !!! มันก็ดันทะลุศีลออกมาบ้างแล้ว !!! "
" หรือยังไงกันนะห๊ะ !!! " เพราะฉะนั้นมุรามาสะที่กำลังเดาว่า ศีลเก่าๆ ของอีเลฟเวนท์คงใกล้จะขาดเต็มที
แต่ทัตสึจิก็ยังคงคอยเข้าไปยืนขวาง
" รองประธานฮัน ! "
" คุณกำลังเข้าใจเธอผิด !!! "
" ฟูจิวาระ !!! "
" เธอ !ไม่ได้เป็นในสิ่งที่..คุณกำลังคิด !!! " และอีกทั้งที่ทัตสึจิยังพยายามขอร้องไม่ให้เขาเข้าใจเธอผิด
ฮง ฮเยจีแสยะยิ้มทันทีที่ทัตสึจิพูดจบ และคอยแต่จะหันไปมองอิเลฟเวนท์ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าและรองเท้าสานจากเชือกฟางของอิเลฟเวนท์
" ที่แท้....!! "
" ฟูจิวาระ !! เธอมันก็เป็นแค่ นังแม่มด !!! " และน้ำเสียงเยาะเย้ยตลอดเวลาของฮง ฮเยจี
"หึ !!! " และรอยยิ้มเยาะตลอดเวลาของฮง ฮเยจี
" นึกว่าจะมีแค่ในตำนาน ! แบบนั้นซะอีกนะ !! "
" พวกนางจิ้งจอกเก้าหาง ! อะไรพวกนั้น !!! " และน้ำเสียงประชดประชันของพวกเธอที่ใช้พูดกับอิเลฟเวนท์
" คุณหนู ! ฮง เยจี ! " ทัตสึจิที่กลับกลายมาเป็นฝ่ายขึ้นเสียงต่อว่าที่คู่หมั้นของฮ้น ยูซองทันที
" ฉัน ! ก็อุตส่าห์เตือนคุณเอาไว้แล้วไม่ใช่หรือยังไงว่า..." แต่ว่าอิเลฟเวนท์กลับรีบพูดแทรกท้ตสึจิ !
" ให้คุณคิดถึงครอบครัวของคุณเอาไว้ให้มาก ! "
" หุบปากของเธอไปซะ !!! นางปีศาจ !! " ฮง ฮเยีแผดเสียงตวาดเธอต่อหน้าทุก ๆ คน
" หยุดแสแสร้งแกล้งบอกว่าเธอเป็นคนดี ! "
" ฟูจิวาระ ! "
" เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่า เธอ "
" มันน่ารังเกียจมากกว่า โสเภณีข้างถนน !!! " คำด่าทอสารพัดของฮง ฮเยจีคอยแต่จะต่อว่า ผู้หญิงที่ตัวเองคิดว่าเป็นเพียงผู้หญิงชั้นต่ำ
อิเลฟเวนท์ที่ไม่เคยให้ความสนใจคำพูดสารพัดของฮง ฮเยจีแม้แต่นิดเดียว เพราะว่าเธอสนใจอยู่อย่างเดียวคือแววตาที่ใกล้ๆจะว่างเปล่าเต็มทีของฮ้น ยูซองที่มีต่อเธอ และเขาก็เริ่มใช้น้ำเสียงเย็นชาขึ้นทุกๆ ที
"คุณ ! ทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง !!! " คำถามของเขาที่ถามเธอ
" อย่าบอกนะว่า คุณกำลังทำตามหน้าที่ ! "
" ถ้าอย่างนั้น ! หน้าที่ของคุณ !!! มันคืออะไรกันแน่ !!! " และเสียงตวาดของเขาที่เพิ่งจะมีให้กับเธอครั้งแรก
" คุณเป็นใคร !!! "
" อีเลฟเวนท์ !!! "
" คุณเป็นใคร !!! " และคำถามในสมองของพวกเขาที่พลั่งพลูออกมาไม่ยอมหยุด ในขณะที่ยังมีอาซามิถือดาบเดินตามประกบ
และในขณะเดียวกันอาซามิยังต้องคอยกระชับที่ดาบจับเพื่อรักษาระยะห่างบริเวณลำคอของฮัน ยูซองเพื่อไม่ให้ใกล้มากจนเกินไป
อิเลฟเวนท์ยืนตัวเกร็งในขณะที่ฮัน ยูซองพยายามเดินเข้าหา และแววตาที่เหมือนจะขาดความชั่วมั่นในตัวเองขึ้นมาทันที เพราะฉะนั้นทัตสึจิจึงต้องเดินเข้ามาหยุดอยู่ระหว่างเธอและก็เขา
" รองประธานฮัน !! " และสายตาที่อ้อนวอนขอร้องของทัตสึจิต่อทุกคน และแววตาของทัตสึจิที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่เป็นแววตาของฮัน ยูซองที่กำลังถอถอยจากความไว้วางใจที่มีต่อพวกเขารวมถึงอิเลฟเวนท์
ฮัน ยูซองที่เอาแต่ส่ายหน้าและส่งสายตาที่ผิดหวังเหมือนถูกหินถล่มโยนทับไปทั่วทั้งหัวจิตหัวใจจนแตกสลาย
" เธออ่านใจฉัน เพราะอยากจะเอาชนะอะไรกันแน่ " คำถามที่แสนจะโง่งมของฮัน ยูซอง
เพราะฉะนั้นทัตสึจิถึงต้องกับพยักหน้าอีกสองสามครั้ง
" ฟูจิวาระ... " ทัตสึจิก็แค่ยอมรับความจริงและบอกกับพวกเขา
" เธอเอง...ก็แค่ !!!! "
" ที่...ก็แค่สำเร็จ !! ในการหาประตูทางออกแห่งชีวิต ! "
"ได้มากกว่าพวกเราทุกคน ! มันก็เท่านั้นเอง !!! "
" คนบางคน...ที่ก็หาประตูจนเจอ !!! "
" ทั้งหมด ! ทั้งมวลหน้าที่คนอย่างเราๆ ก็มีเพียงเท่านี้เอง !!! " แต่ว่าคราวนี้ทัตสึจิยังคงพยายามส่งแววตาที่เชื่อมั่นต่ออิเลฟเวนท์ไปให้กับพวกเขาทุก ๆ คน
แต่เธอกลับไม่ได้สนใจอะไรนอกจากปลายดาบคาตะนะของอาซามิที่ยังคอยขวางพาดไว้ที่ลำคอของฮัน ยูซองเอาไว้เลย และคำพูดที่มีนับล้านที่อยากจะอธิบายแต่ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนเก็บกดเอาไว้ก่อน
" เพราะฉะนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมา "
" ฉันถึงต้องคอยบอกกับคุณ ฮัน ยูซอง !!! " และน้ำเสียงที่สั่นเครือผสมผสานกันกับลมหายใจที่ขาดๆ หาย ๆ ของตัวเธอเอง
" ว่า...จงอยู่ห่างๆ กับฉันไว้ !! " เธอเตือนเขาเป็นครั้งสุดท้าย
และเธอก็รีบละสายตาออกมาจากฮัน ยูซอง เพราะต้องการหันกลับไปมองที่ตัวต้นเหตุ
" และ.. มุรามาสะ !!! "
" นาย !!! ไม่มีวันที่จะเห็นเขาตาย !!!! " และเธอก็เตือนมุรามาสะเป็นครั้งสุดท้าย
"หึๆ " มุรามาสะฉีกยิ้มด้วยความสะใจ
" อีเลฟเวนท์ !!! "
" นี่แหละๆ ที่เขาว่ากันว่า ความเห็นแก่ตัว !!! "
" เธอรู้หรือยังว่า...มันเป็นยังไง !!" มุรามาสะพอใจมากที่อิเลฟเวนท์เดือดดาล และกล้าเปิดเผยตัวตนของตัวเองในที่สุด และในขณะเดียวกันก็ยังจะคอยเข้าไปยืนใกล้ๆ กับว่าที่คู่หมั้นฮง ฮเยจีของฮัน ยูซอง
และมุรามาสะก็เริ่มยั่วยุฮง ฮเยจีให้พิสูจน์หาความจริงด้วยการช่วยจับมือข้างที่ถือปืนของฮง ฮยจีกลับขึ้นมาและหันไปทางอิเลฟเวนท์
และฮัน ยูซองพยายามที่จะเข้าไปห้าม
" อย่าทำแบบนั้นกับเธอ มุรามาสะ !!! " และพยายามเข้าไปขอร้องทั้งมุรามาสะและฮง ฮเยจี
"เชอะ !! " ฮง ฮเยจีที่ยิ่งหันกลับไปมองอิเลฟเวนท์กับว่าที่่คู่หมั้นด้วยความสมเพช
" พี่ค่ะ !!! " และน้ำเสียงที่ผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่าของฮง ฮเยจีต่อว่าที่คู่หมั้น
" พี่รู้ตัวรู้เปล่าว่า พี่ !!! "
" กำลังถูกนังจิ้งจอกตัวนี้ใช้เวทย์มนดำ "
" ไสยศาสตร์สารพัดทำให้พี่หลงจนโงหัวไม่ขึ้น !!! "
" ฮัน ยูซอง !! พี่รู้ตัวเองดีอยู่หรือเปล่า !!! " และฮง ฮเยจีที่พยายามต่อว่าเขา และหันกลับมาใช้สายตาที่ดูถูก
" ทุเรศ !!! " สายตาดูถูกดูแคลนอย่างมหาศาลของฮง ฮเยจีต่ออิเลฟเวนท์ และก็สายตาที่ผิดหวังซ้ำๆ ให้กับฮัน ยูซอง
มุรามาสะที่มองเห็นโอกาศและพยายามเข้าไปยั่วยุฮง ฮเยจีอีกครั้ง
" คุณหนูฮง !!! "
" หรือว่าคุณ ไม่อยากพิสูจน์ " มุรามาสะส่งสายตายั่วยุฮง ฮเยจีเพื่อให้พวกเธอพิสูจน์ว่า อิเลฟเวนท์เป็นตัวอะไรกันแน่
อิเลฟเวนท์ที่มองเห็นแววตาที่สะอกสะใจของมุรามาสะที่เพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ และคำยั่วยุของมุรามาสะพลอยแต่จะทำให้เด็กหัวอ่อนอย่างฮง ฮเยจีตกหลุมพลาง เพราะฉะนั้นเธอถึงต้องคอยมองสบตาของพวกเธอและสารภาพ
" ปืนของคุณ ! "
" จะไม่มีทางทำอะไรฉันได้ " อิเลฟเวนท์สารภาพต่อหน้าทุกๆ คน
" หุบปาก ! " ฮง ฮเยจีเถียงและลั่นไก
ปัง !!!
เพล้ง !!!!!!
เศษกระจกของตู้เก็บพัดโบราณแตกระเอียดอยู่บนพื้นใกลๆ้ กับรองเท้าของ ฮง เยจี และก็เริ่ม ๆ จะเห็นหยดเลือดสาดกระเด็นติดกับใบพัดโอกิโบราณๆ จนกระทั่งพัดค่อย ๆ ร่วงหล่นกลับลงมาบนพื้น
" อย่า !!!! " อีเลฟเวนท์กรีดร้อง
ฉึก !!!