บดินทร์ทำตาโตเมื่ออยู่ๆ เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นกระชากขาของเขากางออก ก่อนจะมีมีดสั้นร่วงลงปักพื้นทันที
"ถ้านายยังใช้ชีวิตประมาทแบบนี้ ไม่รู้ว่าฉันหรือนายที่จะตายก่อนกันเเน่" บดินทร์พูดขณะนั่งยอง ดึงมีดสั้นออกจากพื้นหญ้า ก่อนจะจับด้านสันปลายมีดแล้วส่งถึงมือเจ้าของ
ก้าวหน้าเก็บมีดสั้นสวมเข้าปลอกปิดสนิท "ฟังดูเหมือนนายแช่งฉันเลยนะ"
"ฉันพูดตามที่เห็น ถ้านายยังต้องการมีชีวิตต่อไปก็เพิ่มความระวังขณะใช้สิ่งของมีคมมากกว่านี้"
เด็กสองคนขานรับเมื่อนายยุทธนาเรียก บดินทร์สะพายเป้ ขณะก้าวหน้าถือเป้แกว่งไป-มา
บดินทร์เดินนำหน้า แต่เขาชะงักเท้าจนก้าวหน้าเดินผ่านไป
บดินทร์หันกลับไปมองที่รอบๆ บ้าน ราวกับเป็นครั้งสุดท้าย เขาคงคิดถึงทุกคนมากแน่ๆ น่าใจหายเหลือเกิน
มือหนึ่งวางบนบ่าของบดินทร์
"ไปด้วยกันเถอะ"
"อืม"
เด็กทั้งสองคนเดินไปพร้อมกัน
นายยุทธนาขับรถมาส่งเด็กๆ ที่โรงเรียน
นายอนุรักษ์ หอมสุคนธ์ คนขับรถกำลังเช็กลมยาง เช็กเบรก...
"เห็นรถบัส 1 กับ 2 ให้ไวทุกคน เราไม่อยากเจอรถติดในชั่วโมงเร่งด่วนของวันระหว่างทางเข้าต่างจังหวัด"
"พ่อ"
กอดหมับ นายยุทธนาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ มือลูบศีรษะของบดินทร์เบาๆ
"ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่ลูกเป็นฝ่ายกอดพ่อ"
"ผมรักพ่อและทุกคน ฝากบอกแม่กับสองพี่-น้องด้วยนะครับ"
"รู้ตัวไหมว่าทำตัวแปลก แต่แปลกในทางที่ดีนะ"
"นักเรียนที่ครูเรียกชื่อแล้วให้มาเข้าแถว เสร็จแล้วก็ขึ้นรถบัสได้เลยนะ"
"บดินทร์ อัครบดินทรเดชา"
"มาครับ" บดินทร์ยกมือ ก่อนจะวิ่งไปที่รถบัส มีสายตาของนายยุทธนามองตามหลัง