= ภูเก็ต ประเทศไทย =
ถนนคดเคี้ยวราวกับงูยาวหลายกิโลเมตร สายลมเย็นๆ พัดมาเอื่อยๆ
เสียงเอะอะของเด็กๆ ที่นั่งเบาะข้างหน้าบดินทร์ปลุกเขา แต่ขณะที่เขาสะลึมสะลือ จู่ๆ อนุรักษ์เหยียบเบรกเสียงดังเอี๊ยด
มือของบดินทร์ประสานและวางมือไว้บนศีรษะด้านหลัง แล้วก้มลงเอาศีรษะแนบกับเบาะหน้า เก็บเข่าของเขาให้เป็นมุมเก้าสิบองศา เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ๆ มือของเขาป้องกันตัวเขาเองอย่างรวดเร็ว ราวกับถูกจับมือทำ
ทันทีที่ล้อรถหยุด บดินทร์ลุกขึ้นยืน เขามองเห็นฝูงสัตว์ต่างพากันแตกตื่นวิ่งตัดหน้ารถบัส
"เกือบตายโหงทั้ง 199 ชีวิตแล้วไหมล่ะ"
เด็กๆ ขอบคุณอนุรักษ์ ดีนะที่เขาตรวจเช็กความพร้อมใช้งานและซ่อมบำรุงรถ ก่อนจะเดินทางไกล
มีบางคนเท่านั้นที่บาดเจ็บ แต่แค่เล็กน้อย เช่น ปากข้างในฉีก!
"ถึงทะเลแล้ว เย้!"
คุณครูมองเห็นสติ๊กเกอร์ที่ติดไว้ทั้งในและนอกรถว่า อย่าลืมเด็กไว้ในรถ ดั่งความจำถูกกระตุ้นเตือน เธอเดินขึ้นบันไดตรวจสอบภายในรถทีละเบาะนั่ง และแล้วก็ตาเบิกกว้าง เมื่อเห็นเด็กหญิงผิวระยิบระยับราวกับเพชร ผมสีขาวยาวสยาย มือ-เท้าเหมือนใส่อุ้งมือ-อุ้งเท้า หูและหางกระดิกไป-มา นอนหลับสนิทบนเบาะ
คุณครูเดินลงบันได ก่อนจะวูบหมดสติ
"ทะเลสวย น้ำใส ระดับ ททท. (เขาหมายถึงการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย) ให้โล่เลย" ก้าวหน้ายิ้มร่า
"ทะเลจริงๆ ด้วย ไม่ใช่ในภาพจำลอง ไม่ใช่ความฝันตอนหลับ" บดินทร์สูดกลิ่นทะเล
"ดิน ฉันไม่รู้ว่านายกำลังขอพรอะไรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่ขอเผื่อฉันด้วย"
"ฉันขอให้มหาสมุทรเป็นแหล่งปลอดภัยเพียงพอสำหรับชาวประมง"
ทันใดนั้น มีชายสูงวัย ผมหยิก และหนวด โผล่ขึ้นมาจากทะเล
"ไม่ทราบว่าคุณได้เห็นคนที่กระทรวงศึกษาธิการคัดเลือกหรือยังครับ"
"เห็นแล้วครับ" ชายที่มัดผมยาวสีดำของเขาด้วยสายรัดที่เรียบง่ายตอบ ขณะยืนอยู่ข้างกัน