นับตั้งแต่วันที่บดินทร์พบตัวตนเหนือธรรมชาติเป็นครั้งแรก วันนี้เป็นวันที่โรงเรียนจะพาเขาไปทัศนศึกษา และอาจจะเป็นวันเดียวกับวันตายของเขา
นางราชพฤกษ์ยังงอนอยู่ เรื่องที่นายยุทธนาลงชื่อยินยอมให้โรงเรียนพานักเรียนไปนอกสถานศึกษา เสียงมีดที่เขียงอย่างรัวๆ บอกแบบนั้น
แต่กระนั้นเธอก็ยังหั่นสเต็กให้บดินทร์อย่างตั้งใจ ก่อนจะส่งปิ่นโตสีสันสดใส 5 ชั้นให้เขา
บดินทร์ที่เพิ่งจะรับประทานอาหารเช้าและล้าง-คว่ำภาชนะเสร็จ เขารับปิ่นโตมาอย่างอิดออด
"ตาย ไม่ตาย ตาย ไม่ตาย…" ขณะบดินทร์นั่งรอก้าวหน้ากับนายยุทธนาอยู่ที่ศาลาท่าน้ำเจ้าพระยา เขาหยิบหนังสือไม้ไผ่แข็งสีสว่างนวลออกมาจากกระเป๋าเป้สะพายหลัง คลี่แผ่นซีกไม้ไผ่ที่ถูกเชือกร้อยออก จิ้มนับตัวอักษรเสี่ยงทายแล้วเสี่ยงทายอีกเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน
"จ๊ะเอ๋!" ก้าวหน้าโผล่หน้าขึ้นมาจากข้างหลังบดินทร์จนเขาอุทานว่า ผีหลอก!
"โอ๊ะ ผีอะไรล่ะ เพื่อน ฉันเรียกชื่อนายซ้ำสองหนสามหนกว่านายจะได้ยินและขานรับ ใจลอยไปไหนเนี่ย ตกใจอะไรจะขนาดนั้น"
ก้าวหน้านั่งตรงข้ามกับบดินทร์
"แล้วนั่นถืออะไรไว้ ก้าวหน้าเอื้อมมือพร้อมๆ โน้มตัวเข้ามา
ด้วยความตกใจ บดินทร์ถึงกับยืนขึ้น เอาหนังสือไม้ไผ่ซ่อนไว้ข้างหลัง "ไม่มีอะไร"
"ที่อยู่ข้างหลังนายคืออะไร"
ก้าวหน้ายื่นมือมาคว้าแต่ก็ต้องวืดได้แค่อากาศเพราะบดินทร์โยกแขนหลบ ก้าวหน้ายื่นมือขวา ก่อนจะใช้มือซ้ายหยิบไปอย่างคนนิสัยไม่ดี
"อย่าอ่านนะ!"
"อะไรน่ะ กระดาษเปล่า" ก้าวหน้าพลิกกระดาษกลับไปกลับมา สีหน้าฉงน
บดินทร์มองดู เขาเห็นตัวหนังสือเต็มหน้าหนังสือไม้ไผ่อย่างงงงัน "นายมองไม่เห็นเหรอ"
"เห็นสิ"
บดินทร์อึ้ง