"เห็นว่านายพยายามปิดบังอะไรสักอย่างอยู่นี่ไงล่ะ"
"เพชร ฉันไม่เคยโกหกนายสักครั้งใช่ไหม"
"ถ้าไม่ถือว่า การพูดไม่หมด เป็นการโกหกคำโตล่ะก็ ใช่ นายไม่เคยโกหกฉัน" ก้าวหน้าขำเบาๆ
บดินทร์ทำท่าลังเลครู่หนึ่ง "ฉันกำลังจะตาย" เขามีสีหน้าจริงจัง
ก้าวหน้าชะงักอย่างตกใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาอีกครั้ง "ฉันโดนดุแน่ ถ้าล้อเล่นแบบนี้ต่อหน้าแม่บัว"
"ฉันพูดความจริง ที่เล่าสู่กันฟังก็เพราะเราเป็นเพื่อน จะได้ช่วยกันหาทางแก้ไข"
"นายเป็นโรคร้ายแรงเหรอ ติดต่อหรือเปล่า" ก้าวหน้าแกล้งค่อยๆ ถอยห่าง "ฉันไม่ได้รังเกียจนายนะ เพื่อนเกลอ แต่แม่บัวของฉันจะอยู่กับใคร ถ้าหากฉันตาย"
"เพชร! ไม่ตลก!"
ก้าวหน้าตกใจนิดหน่อย เพราะไม่เคยได้ยินบดินทร์ทำเสียงดุ "เออๆ แล้วนายกำลังจะตาย เพราะอะไร" เขาถามออกไปอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
"ฉันไม่รู้"
"อ้าว!" นายล้อฉันเล่นเหรอ แต่สีหน้าของบดินทร์บ่งบอกว่าเขาไม่ควรพูดประโยคหลังออกไป
"มีสัญญาณอะไรที่บอกว่านายกำลังจะตาย"
"ฉันไม่รู้"
ก้าวหน้าพ่นลมออกจากจมูกอย่างคิดหนัก
"หลายคนเคยเขียนข้อความคล้ายบอกลา" บดินทร์มีท่าทางสับสน "นายไม่คิดบ้างสักนิดเหรอว่าพวกเขารู้ตัวล่วงหน้าว่าตัวเองกำลังจะตาย"
"อยู่ๆ ก็ปวดหัวจี๊ดเลย นายมียาแก้ปวดหัวไหม"