"เผ่าพันธุ์ของเจ้าพรากโลกของข้า ข้าก็จะพรากโลกของเจ้า"
"ขอเพียงมีโอกาสแม้เพียงน้อยนิด ข้าพเจ้าจะช่วยชีวิตอย่างสุดกำลัง"
แผ่นดินทรุดและแยก ตึกถล่มจนควันและฝุ่นคละคลุ้ง คลื่นทะเลขนาดยักษ์ น้ำท่วมทำลายบ้านเมือง สวน ไร่ นา จมหายไป
ได้ยินเสียงชีวิตจำนวนมากกรีดร้องอยู่ข้างหู หันไปทุกทิศทางมองเห็นกระแสน้ำหลากพัดพาทุกอย่าง
บดินทร์ลื่นล้มลง มือเปื้อนเลือด คนล้มตายเกลื่อนท่ามกลางทะเลเลือด
พญาแร้งบินลงมากินศพ
"ไม่!" บดินทร์สะดุ้งตื่นลุกขึ้นนั่ง หายใจไม่ทัน เขาแตะหยาดน้ำตาที่แก้มของตัวเอง ก่อนจะปาดเหงื่อที่หน้าผากทิ้งไป
เขาไม่เข้าใจ เพราะอะไรฝันร้ายถึงเหมือนกับอาวุธขับเคลื่อนนำวิถี กำหนดเป้าติดตามเขามาตลอด 11 ปี หลายครั้งกลางดึกเขาจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับน้ำตา
ใช่แล้ว เขาฝันเห็นเหตุการณ์ ก่อนที่ตัวเองจะเดินได้ซะอีก พ่อ แม่ พี่ชาย และใครก็ตามที่มาบ้านมักจะเข้ามาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เขาเสมอ เขาผู้ที่ทุกข์ทรมานจากฝันร้ายมาหลายปี
มือของบดินทร์เอื้อมหยิบนาฬิกาปลุก และเกือบจะเขวี้ยงมันพังไปอย่างไม่ใยดี แต่เสียงจากจิตใต้สำนึกเตือนว่าอย่าทำ เงินเก็บของเขามีไม่มากพอจะซื้อของใหม่ซ้ำแล้วซ้ำอีก อาหารเสริมของหูหลางยังไม่ได้ซื้อ
เสียงดังของพัดลมชวนมอง ขนาดพัดลมยังส่ายหน้าไป-มากับความคิดของเขา (ที่จริงไม่สามารถล็อกเพราะจุกหายไป)
บดินทร์มองนาฬิกาปลุกในมือที่ผ่านการซ่อมมาแล้วหลายครั้ง ก่อนจะวางกลับคืนที่เดิม
ตอนนี้เมื่อบดินทร์รู้ล่วงหน้าว่าตัวเองกำลังจะตาย เขาเองก็ต้องประหลาดใจพอๆ กับคนอื่นที่พบว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก
เขาผู้ที่ชื่นชอบใช้เวลาส่วนมากอยู่นอกบ้าน เลือกใช้เวลาที่เหลือทำให้ครอบครัวมีความสุขที่สุด
เขาทำอาหารให้คนที่บ้านกินทุกวัน
ทำความสะอาดบ้านสะอาดเอี่ยม
สารภาพความผิด แม้บางความผิดเขาจะเสียใจภายหลัง ได้แต่นึกอยากให้เรื่องเป็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย