นายยุทธนาจอดรถกระบะ นางราชพฤกษ์ บัว และก้าวหน้าช่วยกันยกสิ่งของจำนวนมากลงจากรถ
ขณะส่งกล่องที่ใส่กล่องของขวัญเล็กๆ จำนวนมากให้บดินทร์ ถึงเห็นว่าเขาหายไป
นู่น ที่ถนน บดินทร์เข็นรถที่มีคนสูงอายุข้ามถนนไปอีกฟาก ส่งสถานดูแลคนสูงอายุ ก่อนจะเดินไปที่สถานคุ้มครองและพัฒนาคนพิการ แล้วถึงข้ามถนนกลับมาช่วยขนย้ายสิ่งของ
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งอยู่ในโรงพยาบาล เด็กๆ ที่นี่ เข้ามาเพราะเหตุผลที่ต่างกัน แม่ตั้งครรภ์โดยไม่พร้อม พ่อ-แม่ไม่มีเงินหรือเวลาเลี้ยงลูก
ศาสตราจารย์โทมัส คอลัมน์ (ทอม) ศาสตราจารย์ใหญ่ เป็นเพื่อนนางราชพฤกษ์ เขาเปรียบเสมือนพ่อของเด็กๆ
"นายกำลังมองอะไร"
"มองตัวเอง"
บดินทร์มองตามสายตาของก้าวหน้าไปที่เด็กชายที่เกิดจากแม่อายุ 16 ปี เธอมีช่องเชิงกรานแคบจึงคลอดลูกพิการ เขาถูกผ้าขนหนูห่อหุ้ม มีกล่องลังแทนที่นอน วางไว้พร้อมจดหมายฉบับหนึ่ง
[พ่อของลูกควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เขาทำร้ายร่างกายแม่และพยายามทำร้ายลูกเพราะเครียดเรื่องค่าใช้จ่าย]
[แม่เองที่เมาหลับ เปิดโอกาสให้พ่อของลูกลักพาตัวไปข่มขืนกระทั่งตั้งครรภ์ แม่อายุ 16 ปี]
[คุณหมอบอกว่าแม่มีช่องเชิงกรานแคบจึงทำให้ลูกพิการ]
[แม่ขอโทษ]
[หวังว่าสักวันลูกจะได้อ่านจดหมายฉบับนี้ และอภัยให้แม่]
"เด็กคนนี้โชคดีกว่าฉัน พยาบาลที่โรงพยาบาลคุยกัน แล้วบังเอิญฉันพาตัวเองไปอยู่ตรงนั้นก็เลยได้ยินว่า..." ก้าวหน้าหยุดเล่าสักพัก
"แม่บัวกำลังจะไปมหาวิทยาลัย แต่ยังไม่ทันไปถึง ระหว่างทางเธอได้ยินเสียงร้องและพบฉันในถังขยะ สะดือยังไม่หลุด ตามลำตัวมีร่องรอยคราบน้ำคร่ำ รอยยุง และรอยมดกัดเป็นจุดแดงๆ ถึงรีบพาไปโรงพยาบาล เพื่อให้แพทย์ช่วยเหลือฉัน"
เล่าถึงตรงนี้น้ำตาลูกผู้ชายเสมอขอบตา
"แพทย์คาดว่าฉันโดนทำให้คลอดออกมาก่อนกำหนด"