"แต่หลายคนก็ผ่านได้ครบสามสิบสอง หวังว่าคุณจะโชคดีนะ" สายตาของเจ้าบ้านเจ้าเรือนเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าจะพูดออกไปอย่างไรดี
บดินทร์พึมพำ "หลายคนไม่ใช่หมายถึงทุกคน" พามุมปากของเจ้าบ้านเจ้าเรือนยกยิ้ม
ทันใดนั้น จมูกของบดินทร์ได้กลิ่นอาหารดั้งเดิม ขั้นสุดของสมุนไพร แถมยังมีวิตามินเอและธาตุเหล็กอีก
ขณะเขากำลังทำจมูกฟุดฟิดอยู่นั้น เจ้าบ้านเจ้าเรือนหายไปแล้ว
เสียงตำน้ำพริกในครกดังถี่สม่ำเสมอ และยิ่งดังจนทุ่งสะเทือนเมื่อบดินทร์เดินเข้ามาใกล้โรงครัว
แวบแรก บดินทร์หลับตาอย่างพยายามนึก แต่พอนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร เขาก็ก้าวพรวดพราดวิ่งไปที่ประตูซึ่งเปิดกว้าง ก่อนจะค่อยๆ เดินอย่างช้าๆ
"นายลืมวันเกิดตัวเองอีกแล้วใช่ไหม"
บดินทร์หัวเราะแห้ง ทุกปีที่เขาไม่เคยจำ แต่คนที่คอยเตือนและทำให้ดูสำคัญก็คือครอบครัวของเขาและ
คนตรงหน้า บดินทร์มองการกระทำของทุกคนอย่างพิจารณา ทุกคนทำให้เขารู้สึกว่าวันเกิดเป็นวันที่ดี
อย่างไม่น่าเชื่อ
"ก็ไม่ใช่วันใหญ่โตอะไรซะหน่อย"
"อย่างน้อยนายก็ไม่ได้อายุครบ 11 ปีทุกวันนี่นา ใช่ไหม" ก้าวหน้าพยักเพยิด "ดูๆ ฉันมาช่วยทำเองกับมือเลยนะ"
บดินทร์มองไปที่ขนมลูกชุบที่ก้าวหน้ากำลังปั้น ดูเหมือนโคนไอศกรีมหักๆ ซึ่งเขาบอกว่าไม่ใช่ มันคือปลาทู
"ขนมเค้ก แม่ทำเองกับมือเลยนะ"
บดินทร์มองดูเค้กชิ้นเล็กๆ หลายถาด หลายสีสัน หลายลาย แต่ชิ้นตรงหน้าเขามีเนื้อพีชอัดแน่น แล้วก็มี
กลิ่นหอมของดอกซากุระ ก่อนจะมองใบหน้า มือ-แขน และเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนของคนเป็นแม่
"พี่แค่คอยบอกอยู่ข้างๆ " บัวกำลังทำขนมไทย หน้าตาน่ารับประทาน แถมประโยชน์มีไม่น้อย
"ดีใจที่ใช่ไหมล่ะ" นายยุทธนาถาม เมื่อเห็นมุมปากของบดินทร์ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มไม่หุบ ขณะเขากำลังเทน้ำพริกใส่ปิ่นโต
"ไม่ใช่ซะหน่อย"
"บอกความจริงออกมานะ" ก้าวหน้าคาดคั้น
"นิดหน่อย"
สายตาดุๆ ของนางราชพฤกษ์ส่งถึงบดินทร์ "ต้องเสร็จในอีก 30 นาทีนะ"
"ครับๆ" บดินทร์ก้มหน้างุดๆ รีบจัดเรียงชั้นปิ่นโตตามชั้นของมันที่ประกอบไว้ก่อนจะใส่อาหารคาว-หวานอย่างรีบเร่ง