แล้วหลังจากที่จัดการกับบันเสร็จ จินก็แบกร่างกายที่ยังไม่ได้สติของเขามัดล่ามไว้กับเสาไฟข้างถนน เพื่อไม่ให้เขาหลบหนีได้
"ใจดีจังนะพี่ชาย" เสียงเด็กสาวที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลังขอจิน โดยที่ตัวเขาเองนั้นแทบไม่รู้สึกตัวเลย...
"เธอเป็นใครกันแน่" จินถามโดยที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้
เธอหัวเราะคิกๆแล้ววิ่งหนีไป จินที่เห็นดังนั้นเลยวิ่งตามเธอไป เด็กสาวนั้นวิ่งผ่านที่ถนนไปเรื่อยด้วยตวามเร็วเท่าเดิมตลอดแต่ทำไมจินที่น่าจะขายาวและแรงมากกว่าถึงตามไม่ทัน จู่ขณะที่วิ่งอยู่ตรงหน้าค่อยๆเปลี่ยนทิวทัศน์ไปทุกอย่างเริ่มบิดเบี้ยว ถนนที่ราวกับภาพวาดชื่อดังสีสันสดใส รูปร่างของตัวตึกนั้นก็เปลี่ยนไปราวกับภาพที่ตัวเขาเองเคยวาดใส่กระดาษสมัยที่ยังเด็ก ท้องฟ้าสีแดงฉานราวกับเลือด พระจันทร์มีรอยยิ้มกับดวงตาที่โตราวกับตัวการ์ตูน แล้วก็มีดอกไม้รูปร่างหน้าตาประหลาดขึ้นเติมถนน เมื่อหันกลับไปมองที่เด็กคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว....
ที่นี่มันที่ไหน? ฉันได้แต่มองไปรอบๆโดยที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง พยายามหยิบวิทยุขึ้นมาติดต่อเฮนรี่ แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ฉันวิ่งตรงไปเรื่อยในทิวทัศน์ที่แปลกตา ตอนนี้ทางเดินเริ่มเป็นกระจกรายล้อมระหว่างสองข้างทาง ยิ่งไปไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดูเหมือนไม่สิ้นสุดสักทีราวกับที่นี่เป็นเขาวงกตอย่างใดอย่างนั้น เมื่อตอนตัดสินใจจะเดินกลับ ก็เห็นเป็นทางที่ขาดข้างล่างราวกับหุบเหวก้นลึกสีดำที่ไม่มีที่สิ้นสุด ในตอนนั้นเองก็มีเด็กสาวคนเดิมเข้ามาอยู่ข้างหลังของฉันโดยที่ไม่รู้ตัว เธอผลักฉันลงไปยังที่หุบเหว ระยะเวลาแค่ชั่วพริบตานั้นเธอได้พูดถ้อยคำบางอย่างมา...
"คุณยังมีทางเลือกอีกเยอะ ก่อนที่จะสายไป"
ฉันตกลงมาในหุบเหวที่ดูไร้ก้นบึ้งนั้น แล้วตื่นขึ้นมาตัวเองอยู่กลางถนนทั้งสองข้างทางเป็นแสงจากเสาไฟ ท้องฟ้าก็เป็นสีดำแบบเดิมพระจันทร์กลมโตสีเหลืองสวยสง่า รูปร่างตัวตึกนั้นก็เป็นแบบอย่างเคย
"นี่ฉันกลับมาแล้วหรอ?" เขาพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ
ในตอนที่กำลังเพิ่งจะได้สติกลับมาก็มีสียงเท้ากระทบพื้นอยู่ใกล้ เสียงเดินช้าราวกับขนของที่หนักๆพะรุงพะรังอยู่ จินกวาดตามองไปยังรอบๆแล้วหยิบปืนขึ้นมาชี้ไปที่จุดๆนั้น
"ใครนะ!?"
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาแต่อย่างใด แม้แต่เสียงเดินก็ไม่มีสงสัยจะพยายามหยุดฌเคลื่อนไหวเพื่อไม่ให้เกิดเสียง
"ฉันจะนับ 1ถึง 3ถามไม่ยอมออกมาฉันยิงแน่!" จินพยายามพูดขู่
"1!...2!..." ในขณะที่กำลังนับถึงสามนั้นก็มีเสียงผู้หญิงตอบกลับมา
"เดี๋ยวสิ! เดี่ยวสิ!" เธอค่อยโผล่ออกมาจากข้างหน้าของจิน จากที่ไม่มีอะไรอยู่ราวกับโปร่งแสงอยู่ "อย่าพึ่งยิงนะ! ขอร้องละ!? ฉันมีข้อตกลง"
หญิงสาวใส่ชุดที่ดูเทอะทะ ราวกับนักรบสมัยยุคกลางสะพายเป้ขนาดใหญ่ข้างหลัง เธอดูตื่นตระหนกและพยายามห้ามไม่ให้จินยิง
"ฉันชื่อ "อลิซ" ที่เคยเจอในงานประชุมครั้งนั้นจำไม่ได้หรอ?"
"อลิซ? แล้วข้อตกลงที่ว่าคืออะไร?" จินถามแล้วยังจ่อปืนมาที่เธออยู่
อลิซดูลนลานแล้วพยายามเบี่ยงปากกระบอกปืนออกห่างจากตน "พวกเรามาร่วมมือกันไหม?"
"ร่วมมือ? แล้วเธอจะได้อะไร?"
"ที่ฉันต้องการไม่ใช่ตำแหน่งราชาแต่อย่างใด มันคือเงินต่างหาก! ถ้าฉันทำผลงานได้ดีจนเพื่อนของนายเป็นราชาได้ ฉันเองก็จะมีสิทธ์ในการต่อรองเอาผลประโยชน์ด้วย"
"แล้วตัวเธอล่ะ? ยอมได้หรือป่าวที่จะตกเป็นทาสไปตลอดชีวิตนะ?"
"ฉันก็แค่อยากจะมีชีวิตรอดแค่นั้นเอง และตัวฉันเองนั้นก็ไม่อยากจะฆ่าใครอีกด้วย ได้โปรดละขอร้อง..." เธอก้มกราบบนพื้นต่อหน้าของจินที่จ่อปืนมาที่เธอ
แล้วจินที่เห็นแก่ที่เธอยอมทำถึงขนาดนี้เลยลดปปืนลง อลิซที่เห็นว่าจินยอมรับให้เธอเป็นพวกแล้วก็เงยหน้าลุกขึ้นมา...
"แต่เดี๋ยว! ฉันมีเรื่องที่อยากจะถาม"
"อะไรอีกเล่า! ถ้าเรื่องพลังของฉันมันก็แค่การพลางสายตาแค่นั้นแหละ สิ่งของที่ถูกแตะจะเป็นคล้ายกับสิ่งที่ล่องหน ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลย..." เธอเริ่มขึ้นเสียงใส่จินและอธิบายสรรพคุณพลังของเธอจนหมดเปลือก
"ที่จริงแล้วฉันจะถามอีกอย่างต่างหาก แต่ก็ขอบคุณที่บอก เธอได้เห็นเด็กสาวที่สูงประมาณนี้ผมสีขาวเงิน ใส่ชุดเดรสสีขาวเดินผ่านมาแถวนี้บ้างไหม?"
อลิซถึงกับเสียอาการแล้วพยายามปะคับปะครองสติใหม่อีกรอบ แล้วพุดใส่อารมณ์กับจินออกไป"ฮะ!! บ้าหรือป่าว? ที่นี่มันจะไปมีเด็กแบบนั้นได้อย่างไรเล่า? ที่ฉันเห็นก็คือนายจู่ก็วิ่งมาหยุดที่นี่แล้วทำท่าทางเหม่อลอยก็แค่นั้นแหละ"
หลังจากนั้นเฮนรี่ก็ได้ติดต่อเข้ามาที่วิทยุ
-ฉันมาถึงที่นายจับคุณลุงนี่ไว้แล้วนะ นายอยู่ไหน?
"โทษทีพอดีว่าจะมากดน้ำดื่มที่ตู้น้ำนะ แล้วก็ดันมาเจอคนที่อยากจะเป็นพวกด้วยเธอชื่ออลิซ"
-แล้วนายว่าไง?
"เธอก็ไม่ได้ดูมีพิษมีภัยอะไร แถมอีกทั้งถ้ามีคนมาเพิ่มมันก็ย่อมดีกว่าไม่ใช่หรอ?"
-ถ้านายว่าอย่างนั้นฉันก็ไม่คัดค้านอะไร
"ขอบคุณที่เข้าใจ เดี๋ยวเจอกัน"
-โอเค...
แล้วจินก็หันหน้ามาคุยกับอลิซที่กำลังลุ้นอย่างใจจดใจจ่อราวกับตัวเองเป็นลูกหมาน้อย
"เขาว่าไม่เป็นไรนะ..."
อลิซถอนหายใจเสียงดัง เฮือก!! "งั้นพวกเรารีบไปสมทบกับเพื่อนของนายกัน"
จินพยักหน้าแล้ววิ่งไปทันที อลิซที่เห็นว่าเขาวิ่งไปโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวพยายามเร่งฝีเท้าตามแต่เนื่องจากที่ตัวเธอนั้นพกของไว้มากทำให้ตามจินได้ช้ากว่าที่ควร "รอเดี๋ยวสิ!"