CHAPTER ONE

"Topi—ano ginagawa mo riyan?"  Juliet asked when she finally saw her pet dog Topi. She found Topi plowing the ground on the side of their house again.

"Topi, tumigil ka na nga." —Even though she swears at Topi, it still doesn't stop.  Instead, it plowed as if it were about to run out of air. Ngalingali'y niyang tiningnan kung ano ba ang binubungkal ni Topi. She stared at the ground as Topi growled louder and louder.

"Topi!"

"Topi tumigil ka na."

"Topi ano ba—!"

Nanlaki ang kaniyang mga mata nang makita na unti-unting lumalabas ang bagay na pilit hinihila ni Topi sa lupa.  Isang kamay ng tao.

"Aaaaaaaaahhhhhhhh!!!"

[Earlier before the ghastly nights…]

The edge of her lip was almost torn from her yawning.  Simultaneously with the stretch she was savoring the sounds of her bones.

"Juliet…" narinig niya mula sa labas ang pagtawag ni Joni. Ang kaniyang ama. Ngunit imbis na sumagot ay tahimik siyang bumangon at niligpit ang kaniyang mga hinigaan.

"Juliet"—naabutan ni Joni ang anak na nagliligpit.

"Po?" ngunit hindi nakatingin si Juliet sa kaniya.

"Nakapagluto na ko ng almusal. Sabayan mo na ko." Anito.

"Susunod po ako. Ligpitin ko lang ito." Juliet said in her gentle voice. Lumabas naman agad si Joni ng kwarto ng dalagita.

"Topi!—"Joni whistled to call Topi. Sakto ng paglabas nya ng kwarto'y inambahan agad sya ni Topi na tila nais nang magpakarga sa kanya.

"Easy boy." She also caressed Topi and scratched the dog's neck.

"Tara na." Aya ni Joni. 

"Ikaw na nga kumuha ng pitsel sa ref." Utos niya sa anak na agad naman sinunod ni Juliet.

"Mamaya pwede ka ba dumaan sa ninang Mina mo?"

"Bakit po?"

"May gusto daw sya ibigay saiyo." Joni caught Juliet's grin.

"Oh, ano nanaman iyang mukha mo na iyan?" Natitiyak niyang puro kapilyahan nanaman ang pumapasok sa isip ng anak.

"Obvious po kase.."

Papalitan mo na agad si mama?."

Kahit na mukhang nagbibiro ang tanong ni Juliet batid niya na mayroon parin itong ibang kahulugan.

"Hoy.. Juliet Maristol bakit ganyan ang nasa isip mo? Nagpapaligaw kana ba sa school nyo?" Tanong ni Joni.

"Papa naman."

"Oh ano?"

"Hindi nga ko type ng crush ko." Sabi ni Juliet sa malungkot na boses.

"Mabuti naman kung ganun." Joni said as he continued eating.  Juliet, on the other hand, was pouty at what her father had said.

"Wow—nakakataas ng self-esteem yon ah." Pabulong na sabi niya.

"Mamaya bago ka pumasok, singilin mo yung nasa room C." Utos ni Joni.  

Apartment is where they live and by the grace of God it has eight rooms that are enough to meet their monthly needs.

"Room C? Ayoko nga."

"Nagrereklamo ka ba?"

"Hindi naman po. Palagi kasing tulog iyon. Galit pa 'yon pag sinisingil. Paalisin nalang po natin iyon." Ani Juliet.

"Juliet, hindi tayo ganung klase ng tao. At business natin ito dapat professional tayo. Kaya lang naman masungit si Marco kase laging puyat." Sabi ni Joni.

"Call center agent kasi siya." Dagdag pa ng lalaki. Hindi na sumagot si Juliet. A few moments of silence intervened between them when they heard a knock.

"Oh!—Lino." Masiglang sinalubong ni Joni ang bagong dating.

"Pasensya na. Tinapos ko pa yung bahay na ginagawa ko sa Casa. Alam mo naman dagdag income din yon." Anito.

"Oo pre. Alam ko. Kumain ka na ba?—sabayan mo na kami ni Juliet. Halika." Napapakamot na sumunod si Lino.

"Goodmorning po, tito." Bati ni Juliet.

"Ang laki na nitong pamangkin ko ano?—at ang ganda ganda pa."

"Oo pero hindi sya crush ng crush nya."

"Papa naman."

"Hahaha.."

"Hm—ano aayusin ko?" Tanong ni Lino.

"Mamaya itituro ko sa iyo." Ani Joni.

"Ngayon na kaya?"-Lino.

"Yung bakanteng kwarto sa itaas. Wala pa kasi akong budget. Baka sakaling maremedyohan kahit plywood lang muna."-Joni.

" Akala ko tinapos yun ng nag-gawa?" -Lino.

"[Sigh] tinakasan ako ninakawan pa ko ng materyales."

" Nako. Sige sige. Titingnan ko kung anong magagawa ko."

" Sige. Kumain na muna tayo 't papasok pa 'tong si Juliet." ani Joni.

"Syanga pala nag-aya si pareng Don. Birthday nya na sa Sabado. May gusto daw siyang ireto saiyo." Natatawang sabi ni Lino. There was silence in the middle of their happy breakfast meal because of what Lino said.

Juliet is so affected by the loss of her mother that Joni avoids the topic of remarriage.

"Magaasikaso na po ako. Excuse."

"Bayad mo." Inilahad ni Juliet ang palad. Sakto naman na kalalabas lang tenant na si Marco.

"Mamaya. Magwi-withraw pa ko. 

" Yan din sinabi mo kagabi ah."-Juliet.

"Tsk. Kutusan kita eh. Mamaya na nga."

" Ngayon na. Ako pa maga-adjust?"- Juliet.

" Aba't.." walang nagawa si Marco kundi ang humugot ng pera mula sa wallet.

"Oh." iritang irita talaga sya sa dalagita. Kung hindi nga lang mabait sa kanya si Joni malamang napatulan na nya ito.

"Hindi ka man lang nagpasalamat." hindi nagpakita si Juliet ng kahit anong emosyon sa lalaki.

" Matuto ka ngang gumalang." Ani Marco.

"Ugh.. wereber." Umirap siya bago talikuran ang lalaki.

"Palibhasa walang nanay na nagtuturo sayo ng magandang asal eh." Napahinto si Juliet sa paglalakad. Nang lingunin niya si Marco bigla naman tumunog ang phone nito na hawak.

"Hello?—hello nay. Oho. Magpapadala po ako. Sige po…" nagmamadaling umalis si Marco.

"Oo. Patay na kasi sya.." iyon sana ang isasagot niya kay Marco.  Juliet just smiled to stop the threatening tears from falling.

The landing of their journals on the desks resounded.

"Iww —uhm.. excuse me.. What is this old and.. dusty brown thing?  I mean what is it for?" Nandidiring tanong ni Magi  nang lagyan din sya ng journal sa kanyang table.

"Journal." Natatawang sabi ni Juliet.

"Journal? You mean a diary?" Pag tango lang ang naisagot ni Juliet.

"Ito daw yung pagkukunan ng grades natin eh." Aniya.

"This school is so weird..—and now they are invading our personal lives." Reklamo ni Magi.

" Sometimes even the little things will save us in the most critical part of our lives." sabi ni Lori.

" So what are you trying to say? " Tanong ni Magi.

" All I'm saying is, your grades are too low in this subject and that might even save you—hmm?" inirapan ni Magi si Lori.

" Ugh—whatever.. hinding hindi ako gagawa ng ganito ka-jologs na—"

"Cortez, may reklamo ka?" Tanong ni Mrs. Revila.

"Ay wala ma'am. Excited na nga ko isulat dito lahat. So cute. Pwede ko ba sya dikitan ng hello kitty?.."

"If you were my student last year, you probably know what this journal is for.  And for those who don't already know.  This will be your last project with me before the end of midyear."

"Wag kayong magalala wala akong pakialam sa mga buhay ninyo. Pero gusto ko kayo bigyan ng responsibilidad na maoobliga kayong gawin araw-araw."

"Okay po ma'am."

[Wind blows gently..]

She looked up at the sky. Its color is very sad. It looks like ash when wet.A sky full of resentment and sorrow. With the weight of what it carries, the rain will drip at any time. She held out her palm as if begging in the sky.

In a few moments she saw and felt the small drops of rain in her palm.

[Breathe deeply...]

The nostalgic smell of the earth when it rains is very different.

[🎶Music: Ugoy ng Duyan..]

Sana'y di mag maliw ang dati kong araw..

Na munti pa ang bata sa ugoy ng duyan.

Nais kong maulit ang awit ni inang mahal..

Awit ng pag-ibig habang ako'y nasa duyan..🎶

[Mixed horns of jeeps]

"Para po dyan sa fourth estate..—dito nalang po. Salamat.."

"Pakibilisan." Ani driver.

[Music: Ugoy ng Duyan; continuing]

🎶Sa aking pagtulog na labis ang himbing

Ang bantay ko'y tala ang tanod ko'y bituin..

Sa piling ni nanay langit ang buhay..

Puso kong may dusa sabik sa ugoy ng duyan..

[Music's fading..]🎶