Ngunit tila nagbago bigla ang pagtingin nito sa akin at kanyang mukha.
"Andrew, huwag mo kong lokohin ng ganyan di ka na kakatuwa." kabado kong sinabi sa kanya umaasang binibiro lang niya ako ngunit lalo lang siyang nagtaka sa aking sinabi.
"Wala si kuya Andrew natutulog siya inaway siya kanina ni kuya Randy eh." sa tunong di pa rin nababago. Napalunok ako't di ko alam kung ano ang gagawin.
"D-diyan ka lang ha? Tatawagin ko si kuya." pakiusap ko sa kanya sabay talikod upang lumabas sana ng silid at tawagin si Brian. Hawak pihitin ko na sana ang door knob nang biglang tumayo si Simon.
"San ka pupunta bunso?" tanong niya sa normal niyang boses.
Agad akong lumingon sa kanya't binitiwan ang door knob. May pilit na ngiti na parang nadudumi ang aking mukha.
"W-wala. Gusto ka daw kausapin ng parents mo may importante yatang sasabihin sabi ni Brian." palusot ko't patay malisya sa mga nakita kanina.
"Online sila?" tanong niyang parang wala lang nangyari at walang kaalam-alam.
"Oo, punta tayo dun sa kwarto ni Brian." sabi ko sa kanya at agad naman siyang lumapit. Napatingin ako sa naiwan niyang mga pangkulay at sketchpad.
"Kuya, pakita mo sa kanila yung drawing mo oh. Ang cute kaya." kinakabahan kong sinabi sa kanya. Nilingon niya ito at napakamot ng ulo.
"Nagsusulputan nanaman. Yaan mo lang diyan liligpit ko na mamaya yan." ang sabi niya na parang di na bago sa kanyang nakita.
"Nagsulputan nanaman? Wala siyang alam nung ginuhit niya yun?" ang wika ko sa aking sarili. Inakbayan niya ako't nagtungo na kami kay Brian.
Sa pinto ay kumatok muna siya bilang paalam at tinawag naman kami agad ni Brian na pumasok sa loob. Nakita naming online pa rin ang mommy ni Simon ngunit sa pagkakataong ito ay kasama na niya ang kanyang asawa.
Umalis si Brian sa harapo ng computer at inimbitahan akong maupo sa gilid ng kanyang kama. Si Simon naman ay umupo sa harap ng computer at nakipag-usap na sa kanyang mga magulang. Sabik kaming marinig at makita sa mukha ni Simon ang magiging reaction niya.
"Mommy... Daddy... Kelan kayo babalik dito? Mag-iisang taon na kasi." ang umaasa niyang tanong sa kanila.
"On December, before Christmas and we'll leave on the second week of the following month." ang sabik ding sagot ng kanyang ama.
"Anak, birthday mo na next week. Sorry hindi kami makakauwi ng daddy mo." ang malungkot na sinabi ng kanyang ina sa kanya. Tumangong malungkot lang si Simon sa kanyang sinabi.
"Mom, it's been a while since we celebrated my birthday together." ang nasabi niya sabay punas ng mga mata sa pilit niyang pinigilang mga luha.
Naawa kami ni Brian sa kanyang kalagayan. Nagtinginan kaming parehong may awa para kay Simon. sa kabilang banda, may sabik naman akong nararamdaman sa aking damdamin. Lalo na't may karagdagang dahilan ang pagpasok ko sa kanilang buhay ngayon. Kaarawan na pala niya sa susunod na linggo.
"We'd like to make it up to you. And for your birthday, we've adopted a teenage kid like you. He'll soon bear our family name." ang sabik na pambibitin na sinabi ng kanyang ama sa kanya ngunit parang wala lang kay Simon ang mga ito. Nanatili siyang malungkot na nakatingin sa ibabaw ng mesang nakikinig.
"What's the use. Wala naman kayo dito. Hindi ko rin alam kung makakasundo ko siya." ang sagot niya.
"Yun ang akala mo, anak. Mula sa araw na ito. Kapatid mo na ang nasa likuran mo." ang sorpresa sa kanya ng kanyang ama. Nabalot lang ng pagtataka si Simon dahil dalawa kaming magkatabi ni Brian ang nasa likod niya.
Namuo ang kamao niya at malakas na sinuntok ang ibabaw ng mesa. Naguumapaw sa galit ang itsura ni Simon at nagsimulang mamula ang kanyang mukha sa poot.
"Kaya ba umuwi ng pilipinas ang mamamatay taong iyan?! Kaya ba pinauwi niyo dito ang walang kaluluwang iyan?! Ang taong pumatay kay kuya ang gagawin niyong kapatid ko?!" ang sigaw ni Simon sa kanyang magulang na nabigla sa naging reaksyon niya. Inakala marahil ni Simon na si Brian ang inampon nila para maging kapatid niya.
"Pumatay ng kuya ni Simon? Kuya ni Simon? Si Randy? Ang gulo." ang tanong ko sa aking sarili habang pinagmamasdan ang mukha nilang lahat. Napailing si Brian sa kanyang mga narinig ngunit di na niya ito binigyang pansin.
"Son, you've mistaken. We meant Jasper will younger brother from now on." ang natatawang sinabi sa kanya ng kanyang mommy.
Nabigla naman ito at agad na nawala ang kanyang galit. Abot tenga ang ngiti sa kanyang mukha at nagpaumanhin sa kanyang mga magulang. Parang wala lang si Brian sa loob ng silid mula nung pumasok kami para sa kanya. Ni hindi niya ito nilingon mula pa kanina. Batid kong matindi ang galit nito sa kanya.
Hinalik-halikan ni Simon ang screen ng laptop sa sobrang tuwa. Puna kong napaluha ang kanyang ina sa sobrang tuwa at ang ama naman niya'y ganun din ngunit pilit pinigil itong ipakita sa aming lahat.
"It has been a year my son. Jasper finally accepted our offer. Alice told us a lot of good things about him. He reminds us mostly of your kuya Randy. Tingin din namin ng mommy mo iyon nung makita namin siya nung nag-aaral kayo sa room mo. He reminds us of your late kuya. We know it'll be easy for you and we now you want it too." ang sabi sa kanya ng kanyang ama.
Ngayon sa akin ay may kaunting liwanag nang kasagutan sa dahilan kung bakit ako ang gusto nilang ampunin. Kahit paano'y nagdulot din ito ng kasiyahan sa akin kahit alam kong ang katayuan ko ngayon sa pamamahay na ito ay ang buhayin ang ala-ala ng isang yumaong anak at kapatid.
"Anak, pagaling ka na ha? Para sa amin ng daddy mo at para sa little brother mo." ang lumuluhang habilin sa kanya ng kanyang ina sabay halik din sa monitor.
Hindi pa rin napupukaw ang matinding saya sa damdamin ni Simon. Lumingon siya sa akin at tumakbong lumapit at itinayo ako mula sa tabi ni Brian. Ninyakap niya ako ng napakahigpit at ganun din ang ibinalik ko sa kanya. Matapos ang ilang sandali ay bumitiw siya binuhat ako na parang batang dinuyan-duyan. Sa hindi inaasahan ay bigla niya akong hinalikan sa labi. Puno ng ibigsabihin at pagmamahal. Nanlaki ang aking mga mata sa pagkabigla at pakiramdam ko'y lahat ay nakatingin sa amin.
Napatakip ng bibig ang mommy ni Simon habang nanlalaking pinanonood pa rin kami. Ang daddy naman niya ay kunot ang mga noong sa tumingin palayo sa screen ng kanyang computer.
"Simon! Leave and go to your room!" ang galit na sigaw ng kanyang ama. Ibinaba ako ni Simon nang nakangiti pa rin. Parang di niya pinansin ang galit ng kanyang ama at tumatawa lang itong lumabas ng silid.
"Jasper, I want to talk to you." ang utos sa akin ng aking bagong amain. Nahihiya akong lumapit sa computer na nakayuko.
"I need to warn you on some things. Please forgive your brother for acting as such." ang seryosong sinabi niya. Tahimik lang akong nakikinig na nakatingin sa aking hita at hindi maiharap ang aking mukha sa kanila.
"Simon is not well, pagpasensiyahan mo na ang ginawa niya. You'll have your own room and Brian is on it." ang pauna niya.
"Brian is a psycholgist and is observing him and to help you. As one of your responsibility in this family you should be a brother to him. We need you to help him be himself kasi kung lalala lang si Simon mapipilitan kaming ipasok si Simon sa isang psychiatric ward dito and you would bear the burden of bringing the family alone. Ang sabi ni Brian, possible lang na may gay traits si Simon dahil sa binuhay niya ang pagkatao ng kuya niyang lubos niyang minahal. Hindi lihim sa pamilya ang naging relasyon nila ni Brian nung mga bata pa sila maliban kay Simon. Masyado pa siyang bata upang makakita ng mga kaimoralan na ginagawa ng kuya niya. Si Simon na lang ang inaasahan kong magdadala ng apelyido ko at gagawa ng mga apo pero ganito ang kinalabasan matapos ang aksidente." ang kwento sa akin ni Mr. Tiongo. Napatigil siya sa pagbibigay ng detalye tila mapait sa kanyang balikan ang lahat. Napatingin ako sa monitor at nawala sa harap ng computer si Mr. Tiongco at si Mrs. Tiongco naman ay umiiyak na palang nakikinig.
Binagabag ako sa mabigat na expectations sa akin ng mga magulang kong bago. Natakot ako sa isang banda dahil lingin sa kanilang alam ay isa akong bakla. Kung hindi malunasan ang kalagayan ni Simon ay ako ang inaasahan nilang magbibigay sa kanila ng apo.
"Mommy.. Gagawin ko po ang lahat ng makakaya ko para sa pamilya na ito. Wala pong anuman yung ginawa ni kuya kanina. Magkapatid naman na po kami at isa pa, dala lang po ng kundisyon niya iyon." ang pagpapalagay ko sa kanya. Pilit na ngiti naman na umaasa ang ipinakita niya sa akin.
Lumapit sa aking tabi si Brian at humawak sa aking balikat.
"I'll take it from here. Rest well. Simon will be cured." ang sinabi niya kay mommy.
Sinara ni Brian ang laptop at sinama ako sa kanyang kama upang umupo roon at mag-usap.
"Jasper, this family has a lot of dark secrets. Don't worry, I'll help you. Just tell me the odd things you'll see kay Simon since madalas ka niyang kasama at tignan mo naman kung anong pakikitungo niya sa akin." ang nakangiting sabi niya sa akin. Tumango lang ako.
Matapos ang ilang sandaling katahimikan ay nilinis ko ang natuyo kong lalamunan sa pag-ubo ng kaunti.
"Brian, sabihin mo naman sa akin yung mga dark secrets na sinasabi mo. Miyembro na ako ng pamilyang ito. Sino si Randy na naging boyfriend mo? Sino si Randy na Simon? Sino si Andrew? Sino yung batang nakita ko kanina na hinahanap si kuya Randy daw niya?" ang sunod-sunod kong mga tanong sa kanyang hindi makapaghintay na makarinig ng kasagutan.
Tumingala si Brian hinahanap kung saan magsisimula at nag-isip. Hinawakan niya ang aking kamay bago tumingin sa aking mga mata at sumagot.
"Randy, is so much like you but he had this bad boy image in him. He loved Simon very much and Simon loved him more. He was Simon's idol, he was everything to Simon. Dahil siguro wala ang parents nila lagi, para si Randy ang tumayong magulang ni Simon at siya namang binigyan nito ng lubos na pagmamahal." sabi ni Brian sabay tingin sa sahig ng malungkot niyang mga mata.
"Being gay was a normal thing for this family because it runs in their blood. One every generation sa mga anak na lalaki ay nagiging ganito. Randy got it and lucky for me I got him." ang huling sabi niya sabay ngiti na parang nakikiliti na sinabayan ng pigil an tawa.
"Nagmahalan sila ng lubos." ang sabi ko sa aking sarili habang pinagmamasdan ang kalungkutan sa mga mata ni Brian. Naawa ako para sa kanya dahil kahit paano'y nakita ko ang aking sarili sa kanya. Nawala ang minamahal.
"Simon knew well na Randy and I had an intimate relationship because we did kiss and cuddle in front of him when he was young and he just laughs about it every time.I love Randy so much until this day kahit may boyfriend na ako sa states. He was my first love." dagdag niya sabay pakawala ng isang malalim ma buntong hininga.
"Going back to Simon, my hypothesis is yet to be concluded but this was what happened to him." at naghanda na siyang magsimula ng kanyang mga sasabihin sabay upo ng maayos sa aking tabi.
"Their gay uncle, Lucas, ang nakatatandang kapatid ng daddy nila, was the closet type who had a thing for little boys. He also suffers from Pedophilia and no one knew about it." ang kwento ni Brian na parang teenage na babae lang from US pati ang tikwas ng kanyang kamay at mga pilik mata'y napakalambot habang umiikot ang mata nito sa pagkukuwento. Parang nandidiri naman siya sa pagsabi sa akin ng tungkol sa kanilang tiyuhin.
"On the unfaithful day it was, umuwi kami ni Randy from a date and naiwan lang sila dito ng tito Lucas niya. Napaaga kami ng uwi noon at may surprise sana kami for Simon. When we checked him sa room niya he wasn't there. He was in this very room pala." and tukoy niya sa kanyang silid habang tinuturo ang sahid. Tumango lang akong nakikinig maigi sa kanyang pagpapatuloy.
"Sumilip si Randy sa pinto then sumunod na rin ako sa paninilip. Sorry, for the term, pero when we saw the young and innocent Simon na nakadapa at nakatuwad being fucked by his uncle. Randy was in rage. Simon was crying and screaming 'kuya Randy' as Lucas rammed in like hell parang hindi tao at hindi bata yung pinagpaparausan niya. Even for me it was a traumatic sight to see." nalungkot akong lubos sa dinanas ni Simon. Hindi ko napigilan maluha sa aking mga naririnig dala ng matinding awa para sa isang kaibigang marahil ay naghihirap pa rin ngayon dala ng ginawa sa kanya.
"Biktima pala siya ng pangmomolestiya." ang nasabi kong humihikbi. Pinunasan niya ang aking pisngi sa mga luhang hindi ko na napigilang tumulo. Inalis na niya ang aking salamin na wala na rin silbi gawa ng namumuong moist sa mismong salamin dala ng init sa aking mukha at lamig ng aircon sa loob ng silid na iyon.
"Molestiya is an understatement." ang maarte niyang sagot sa aking sinabi at tumingala sa kisame hinahanap sa hangin ang susunod na sasabihin.
"Randy and I went in and stopped him. I tried to hold him on the ground after Randy punched the hell out of him. Binuhat niya si Simon at dinala sa labas ng room. Lalabas niya ng bahay that time si Simon para tumawag ng saklolo kasi wala ring mga katulong that day. Hinabol siya ng tito Lucas niya habang dala niya at kasunod nila ako. Randy gave Simon to me then nagsuntukan yung magtiyuhin hanggang sa stairwell diyan. Naitulak ni Randy yung tito niya pero nahulog siya kasama nito. Dun sa gilid, yung may kanto bago yung mismong staircase." ang kwento niya habang tumuturo palabas ng silid. Nagsimula nang umiyak si Brian balikan ang mga mapait na nakaraan.
"I got hold of Randy but his uncle has clinging at his back. They were both too heavy for me kahit nakakapit yung isang kamay ni Randy sa gilid na something nung stairs. Randy's last words was, 'Alagaan mo si Simon, he'll remind me of you. Half of me is Simon. Love him like you loved me.' and then bumitaw na siya. Simon saw everything dahil ibinaba ko lang siya sa tabi ko bago ako kumapit kay Randy. Kaharap niya ang kuya niya at kita niya ang mga kamay kong nakakapit kay Randy. Kaya matindi ang galit niya dahil na rin siguro akala niya binitiwan ko ang kuya niya. Hindi niya alam kung gaano kasakit sa akin ang mga nangyari. Kung tutuusin, sana ako na lang ang nasa lugar niya. Ako na lang ang namatay para nandito sila magkapatid ngayon. Well, the incident was never reported and it became one of the family's many dark secrets." matinding habag at lungkot at parang sibat na tumusok sa aking dibdib habang nakikitang humahagulgol si Brian. Bilang pakikiramay ay hinaplos ko na lang ang kanyang likod na nanginginig sa paghikbi.
"Buti pa pala ako, buhay pa ang mahal ko. Malayo lang. Isang bagay siguro na dapat kong pasalamatan. Siya wala nang maaasahan pa. Ako, darating din ang araw na magkikita kaming muli ni Rodel tulad ng pangako niya." ang sabi ko sa sarili.
Matapos ang ilang saglit na iyakan. INayos naming ang mga sarili at nagpatuloy sa pag-uusap ng tungkol kay Simon.
"Simon was young when his Dissociative Indentity Disorder came out. We can't tell which of his personality is the real Simon but through sessions and observations we can come to conclusion and find the right cure. Rare kasi ang ganitong mental illness. Infact, walang tunay na documented case sa ganitong sakit. Structured Clinical Interview for DSM-IV ang tawag sa gagawin kong screening kay Simon and I would need much of your help in this and Alice's as well." ang pakiusap niya na sinagot ko ng pagtango.
"Speaking of Alice, please don't tell her what you have learned. But make her address Simon by his name Simon. We need to know each of his personality. You guys need to tell me the details para madagdag ko sa research ko." ang sabi niya. Nakaramdam na ako ng antok bigla sa dami ng sinasabi niya. Nagpungas ako ng mata.
"Doc, sorry. Medyo inaantok na ako." ang paumanhin ko sa kanya.
"Overwhelmed? Ipagpapatuloy na lang natin ito sa susunod. For the time being, you'll sleep next to Simon. Your mom told me you can have Randy's bedroom but I'll have to have it renovated first for everyone's sake lalo na kay Simon." ang huli niyang sinabi at tinapik ang aking balikat bilang pamamaalam.
"Good night."
"Don't let Simon bite." ang pabirong sagot niya sa akin.
Tumungo ako sa silid ni Simon at inabutan ko siyang nakahiga ng pahilata sa kanyang kama na abot tenga ang ngiti at nakatingala sa kisame. Sa pagkakataong ito, hindi ko maiwasang makaramdam ng matinding awa para kay Simon matapos marinig ang pinagdaanan niya.
Isinara ko ang silid at ngumiting lumapit sa kanya.
"Kuya, inaantok na ako. Tulog na tayo."
Tumingin siya sa akin at hinila ako sa kama nang ako'y makalapit. Binalot niya ako ng kanyang mga bisig na parang maliit na kapatid.
"I love you bunso. Pinasaya mo ng sobra si kuya." ang malambing na sinabi niya sa akin. Napakasarap din marinig ang mga salitang iyon na hindi ko pa kahit kailan narinig. Sa isang banda naman ay hindi ko maalis sa aking isipan na may sakit ang aking kuya.
"Kuya, text mo na si Alice, matutuwa iyon." ang sabi ko sa kanya.
"I don't need her now that I have you, my little bro." sagot niyang nagmamalaki.
"Sira ka talaga kuya. Magagalit sa iyo iyon." ang natatawa kong sagot.
"Bukas na. Inaantok na baby bro ko. I won't let go of you now." ang sabi niya sa akin sabay kiliti sa aking tagiliran. Napahalakhak ako ng malakas sa kanyang ginawa sa tindi ng kanyang pangingiliti.
Tumigil siya at hinawakan ang aking baba upang humarap ako sa kanya. Tumitig ang mga nagungusap niyang mga mata sa akin. Nakakatunaw.
Matapos ang ilang saglit na sinuri niya ang aking mukha ay inawit niya ang ilang linya ng aming paboritong kanta.
I fell in love with you,
T'was like a dream come true
And my love for you will never end oh no
Was such a special night
You lay right by my side
And I told you things I never told a soul
And now that I have you babe
I promise I'll never leave
Cuz you are the only one that makes my life complete...
"I won't feel alone now. I love you bunso." ang panlalambing niya ulit matapos umawit. Hindi ko alam ang aking sasabihin. Pilit kong sinabi sa aking sarili na kapatid ko lang siya at may karamdaman lang siya.
Sa bilis ng mga pangyayari ay naulit nanaman niya akong hinalikan sa aking mga labi. Tulad ng dati, mainit at puno ng ibigsabihin.