"The lie is a condition of life"
Friedrich Nietzsche
******
"Excusez-moi?" hindi makapaniwalang napatingin ako sa lalaking kinamumuhian ko.
I received a call from this man's secretary informing me that her boss fixed an appointment with me.I was really in a good mood for I thought that this day, I will have my freedom back but-
"What's the matter Eiffel?" tanong ng lalaking ito na parang hindi big deal ang mga sinabi niya!
The nerve of this man!
"You've got to be kidding me?! Give me an acceptable reason on why I should go along with your plan" I demanded.
"As you know, I'm a very busy business man and I always want something in return whenever I transact a business with someone." Kibit balikat na explain niya.
"You think this is a freaking business transaction?!" hindi ko mapigilang hindi mapalakas ang boses ko.
"You'll just have to sign these damn papers Mr. Fuentabella! And after that, we will go on our own ways!"
Napabuntong hininga siya at tumayo. "Let's just make this easy and more understandable Eiffel. You need my signature am I right?" tanong niya habang naglalakad papalapit sa akin.
"évidemment!" I answered rolling my eyes.
"You're the one who needs me badly and as I said, I will sign those papers, as long as you agree with my condition" he explained as he look intently at me.
"I don't like your condition, you can have having anything in return wag lang yon! If you wish I'll even give you ten million complimentary payment just sign those papers" buong tapang na sinalubong ko ang tingin niya.
"Do I look like I need your money darling?" nangiinis na tawag niya sa akin.
Hindi ko namalayang napakalapit na niya pala sa akin!
"What's wrong with my condition? I just need your cooperation as I have explained, the public knows that I am married but they never knew who is my wife. Obviously because you were on the other part of the world. Now since your here, I might as well use your presence in order for me not to be branded as a lying business tycoon"
"Bakit kasi sinabi mong kasal ka? I'm out of that kaya wag mo akong idadamay sa problema mo and what's wrong with you being branded as a liar? As far as I remember, it is the truth" mariing sabi ko.
"Of course, I'm in the business world after all, lying is just a part of my life. Just live with me again, that's all then you'll have your freedom -what-so-ever back"
"Goodness! Go get another woman to play that ridiculous part! Get your 'beloved Elizabeth' she'll surely love to have that role" I bitterly remarked remembering that bitch's face.
He took a deep breath "Hindi maganda ang background at image niya to be my Mrs. Fuentabella. People will be disappointed with me. Much worst, other businessmen may not engage into doing transactions with me for they'll believe that I'm not good with my choices " bale walang tugon niya.
How low can this chauvinistic guy stoop to?! Pag nagsawa siya sa isang bagay ay basta basta nalang niyang itatapon?! Tulad ng ginawa niya sa akin dati.
I clenched my hands. Baka hindi ko mapigilang ang sarili ko at masampal ko ang lalaking ito! Ang kapal ng mukha niyang humingi pa ng kapalit samantalang ako na nga ang nagpapadali ng lahat!
"I will never be your wife again Mr. Fuentabella! May it only be a pretend or what so ever! Kaya ko nga pinapapirmahan ang mga papeles nayan because I can't stand being your wife even in papers!" nagpupuyos sa galit na sabi ko.
He met my gaze "You are still my wife until I sign those papers Eiffel, you will bear my name and remain mine for the rest for our lives" biglang naging seryoso ang tono niya.
Bakit nakaramdam ako ng kakaibang kaba? This is my first time hearing him this possessively dangerous.
"My answer is still a no" I didn't waver.
"It's your choice, I'm just giving you options, either you stay married to me or get divorced. Not my problem anymore" kibit balikat na sabi niya at tumalikod na.
I felt my last straw of patience snapped after hearing his words.
"I can't believe this! Gaano ba kakapal ang mukha mo?! If I may remind you Mr. Fuentabella, IKAW mismo ang nagpamukha sa akin na hindi mo ako kahit kelan naging asawa and now that I am offering you a divorce, you want that stupid condition?!"
"What's wrong with that? I believe na hindi gaano kahirap ang hinihingi kong kapalit Eiffel and besides it's all in the past hindi ba?"
Pagak na tumawa ako. Siya lang ang nagiisang tao sa buong mundo na nakakasira ng composure ko.
"I am just asking you to be my wife again" ulit niya at mas kumulo ang dugo ko sa sinabi niya!
"Ne raconte pas n'importe! (don't talk nonsense) I will never agree on this Mr Fuentabella!" dumadagungdong ang boses ko sa lakas ng sigaw ko.
"Tama na ang paglalaro nating ng kasal kasalan at bahay bahayan siyam na taon na ang nakakaraan! I'm so sick and tired of your stupid games"
Tipid na ngumiti siya sa akin "Bahala ka, just call me if ever you change your mind my lovely wife"
Nanlilisik ang mga mata kong tumalikod paalis ng opisina niya!
Damn him to hell!
'''''
"Isa pa" utos ko sa bartender at agad naman niya akong inabutan ng isang margarita glass. Tahimik akong tumatambay sa isang club at nilulunod ang sarili ko sa alak. I was frustrated after speaking to that asshole.
Akmang iinomin ko na laman ng baso ko ng biglang may humawak sa kamay ko.
"Enough Eiffel" maawtaridad na utos ng isang pamilyar na boses.
Pumiksi ako "Wala kang karapatang pakealaman ako" malamig na tugon ko sa lalaking nakatayo sa tabi ko. Agad kumunot ang noo niya tila hindi nagustuhan ang tabas ng dila ko.
"I'm worried about you"
"Worried? Bakit close ba tayo?" I retorted as I rolled my eyes and took a sip from my glass.
Mariing inagaw niya ang kopita ko at nakaramdam ako ng iritasyon
"Ano ba?! Napakapakealamero mo! Get away from me!" Taboy ko.
"I'm your husband! Of course papakelaman kita" Pagak na natawa ako sa sinabi niya.
"Don't be absurd Mr. Fuentabella. You've been my ex-husband since nine years ago at nawalan ka na ng karapatan pakialaman ako"
Napahilot siya ng noo niya sa sagot ko, halatang hinahabaan ang pasesnya niya.
"Eiffel, can you see yourself? Ganyan ba ang naging impluwensya ng Britanya sayo?" naiinis na tanong niya.
I smiled as I tilt my head sideway. Ilang sentemetro kaya ang layers ng kapal ng mukha ng lalaking ito?
"Let me make this clear with you Mr. Fuentabella." Tumayo ako at lumapit sa kanya.
"You did this to me" saad ko at dinuro ang dibdib iya.
Agad rumehistro ang milyon milyong emosyon sa itim na mata niya at para akong nalulunod kakatigtig sa mga ito.
"Eiffel-"
"I'm no longer the gullible eleven-year-old child you married nine years ago Mr. Fuentabella. Hindi mo na ako mapapaikot o maloloko. Wala kang karapatan pakealaman ako o ni kausapin ako dahil sa lahat ng ginawa mo sa akin. I can drink the hell I want to! I'm not a minor anymore!"
"Kinasusuklaman kita at kahit mamatay ka man ay kulang parin iyong kabayaran sa mga ginawa mo sa akin" nalilisik ang mga mata kong sabi sa kanya.
"Yeah... I can see that. You really changed drastically" he agreed calmly and I can clearly see the pain in his eyes.
Damn it! Why can't I stand seeing him getting hurt?! Siya na mas nanakit sa akin noon!
"Whatever" bulong ko at nagiwan ng pera sa counter at hirap man dahil nahihilo na ako ay nagpatuloy ako sa paglalakad at nilagpasan siya. Pero maya maya ay naramdaman ko ang paglambot ng mga tuhod ko. Umikot ang mga paningin ko at nanghihinang napatumba na ako sa sobrang kalasingan.
Akala ko ay mapapahalik ako sa malamig na sahig pero naramdaman ko ang matipunong dibdib at mga bisig na sumalo sa akin.
Imbes na makaramdam ako ng inis ay tila kumalma ako. I snuggle closer as my nose get a whiff of this familiar scent.
It feels like it was the best place I've ever been. I felt safe in this nostalgic embrace that used to be my haven nine years ago.
Yeah... This warm and loving embrace...
Clyde's PoV
Agad akong nagdive sa sahig ng biglang natumba si Eiffel at mabilis na sinalo ko siya. Kahit may baga o apoy pa nga siguro ang sahig na ito ay hindi ako magdadalawang isip sa humilata para lang sa kanya.
Natangal ang tali ng buhok niya at kumawala ang mahabang kulot kulot na buhok niya, naging malalim ang paghinga niya na senyales na nakatulog na siya.
Now that she's this close to me, nakikita kong maigi ang mukha niya.
Parang wala din siyang pinagbago sa batang babaeng minahal ko ngayong wala siyang malay.
Mahaba't malalantik ang pilik mata niya at mamulamula ang mga pisngi. Ang malarosas na mga labi niya at ang ilang hibla ng malambot na buhok niya na tumatabing sa sariling mukha. Mas naging prominente ang kanyang katawan and all the curves are now in the right places. Para siyang anghel habang mahimbing na nahihimlay sa mga bisig ko.
Kanina ko pa siya sinusundan at tahimik na pinapanood habang nagiisang umiinom. I never expected na makakaya na niyang uminom ng alak ngayon, well a long time already passed and she's no longer a child.
Buti na lang at walang naglakas loob na lapitan siya. Siguro ay ramdam din nila ang murderous aura na pumapalibot sa kanya. God, she can even kill with a single glare.
Wala sa sariling niyakap ko siya ng mahigpit. Hinalikan ang ulo niya na puno ng pangungulila.
Ilang beses kong pinagdasal na mangyari ito, ang maramdaman at malayang mayakap siya.
Tumayo ako at maingat na naglakad palabas ng club.
Kung maaari lang ay hindi ko na siya bitawan ay gagawin ko. Ngunit sa pagmulat ng mga asul na mata niya ay poot at galit muli ang makikita ko.
"Sir?" tawag sa akin ni Carlo na puno ng katanungang napatingin kay Eiffel na bitbit ko.
"Let's go to the Sinclaire mansion Carlo" utos ko at pinagbuksan niya ako ng pinto.
Pumasok ako ng kotse pero nanatili parin si Eiffel na yakap yakap ko ng mahigpit.
Sumakay na sa driver's seat si Carlo at pinaharurot ang sasakyan.
Habang nasa daan ay paulit ulit kong hinihimas ang mahabang buhok ni Eiffel habang nakatitig sa kanya.
Tahimik na hinahangaan ang kagandahan niya pero agad gumihit sa aking puso ang matinding sakit ng makita ko ang singsing na nakasuot sa kaliwang kamay niya.
Napakaganda noon at bagay na bagay sa kanya. Tila sinadya ang pagkakagawa at inaangkop sa kagadahan iya.
Ang sakit makita na may marka na ng ibang lalaki ang babaeng naging akin simula pagkapanganak niya.
I chuckled silently. Para akong batang inagawan ng laruan but it would be too degrading for Eiffel to be branded as a toy. She is a precious jewel. The most beautiful jewel anyone could lay their eyes on.
Dahan dahang hinawakan ko ang mamula mula iyang pinsgi at humalik sa kanyang noo na puno ng pagmamahal, kahit sa ganitong paraan man lang ay malaya kong maiparamdam kung gaano ko siya kamahal.
I always knew that she will be like this the moment I've sent her the copy of our marriage certificate after the day she turned eighteen.
Matagal ko nang inihanda ang sarili ko mula sa galit at poot niya oras na magpakita siya sa akin, pero hindi ko inakala na ganito pala kasakit marinig ng aktual ang mga ito.
"Why are you kissing her like that? Isn't this what you've wanted Sir? To have her return in your life?" narinig kong tanong ni Carlo na nakatingin sa rearview mirror.
"I did, but not in this way..." malungkot na sagot ko.
'''''
Pagkabukas ng pintuan ng mansion ng mga Sinclaire ay bumungad sa akin ang nagalaalang mukha ni Mama Pauline.
"Eiffel!" tawag niya sa kanyang anak na nasa mga bisig ko.
Napatingin sa akin si Mama at ngumiti. "Halika, dalhin mo siya sa kuwarto niya." Utos sa akin at agad akong tumalima.
Pagdating sa kuwarto niya ay maingat na ibinaba ko siya sa malambot na kama at napaupo sa tabi niya.
Inipit ko sa likod ng tenga niya ang ilang hibla ng buhok na tumatabing sa mukha niya.
Kinuha ko ang kaliwang kamay niya at nakita ko doon ang isang malaking peklat.
How can she stay in this room where she tried to commit suicide?
I can't imagine kung ano ang itsura niya noong nakita siya ni Mama andI am sure that it would also break my heart into pieces.
Hinalikan ko ang peklat niya. This is the evidence of how much she loved me back then...
Pumasok sa kuwarto si Mama Pau at hinimas ang mahabang buhok ni Eiffel.
"Kanina pa ako nagalala, pasado alauna na at wala pa siya" malungkto na saad ni Mama.
"She was drinking out all her frustrations dahil ayokong pirmahan ang divorce papers na dala niya." Explain ko at napatingin siya sa akin.
"I see, you already have your own resolve"
"Yes but that resolve of mine is slowly crumbling right now seeing how she hates me" amin ko.
Lahat ng mga sinabi niya kanina ay parang mga palasong isa isang tumatama sa puso ko. "She loathes me more than I expected" tipid na napangisi at pilit na tinatago ang sakit.
"Well, isn't that a nice sign? She still has the ability to harbor feelings towards you"
Hindi ko alam kung magpapasalamat ba ako o hindi sa sinabi niya. Mama Pau does have a point.
"Andito ka na Clyde. Don't back down" she insisted.
"Panigurado ay pagiisipan pa itong mabuti ni Eiffel. She's a genius. Kailangan mo lang siyang mautakan"
"Ma. Hindi ka ba natatakot? Once your daughter learns about this, you secretly teaming up with me, she will also going to get mad at you" paalala ko but to my expense, Mama just laughed.
"Nonsense iho, kung magkataon man ay marahil ngang magtampo siya sa akin but I'm confident it won't last for nine years. I'm her mother after all"
Napailing naman ako. Buti pa si Ma nasa safe zone.
"I'll go and bring you a coffee" paalam ni Mama Pau at lumabas muna.
I returned my gaze towards the sleeping beauty in front of me.
"My wife" tawag ko sa kanya at hinalikan ang kamay niya.
*****