Franscene Point of View
Habang papalayo ako sa Charhelm ramdam ko ang bigat sa dibdib ko.
Habang tinitignan ang pagka sira nito napaupo ako.
"Wala na ba talagang pag-asa?" Ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong bigat sa dibdib.
Hindi ko na rin alam kong saan ako pa-patungo pa.
Gustuhin ko man silang tulungan pero wala na akong magagawa pa.
"Ilesha, let's go." Hinila ako ni John Ford pero parang nawala ako sa sarili ko.
Naramdaman ko na lang na naka sakay na ako kay Levian.
Habang nasa himpapawid kami pinagmamasdan ko ang mga hayop na tumatakbo.
Naramdaman ko rin na parang may humigod na pwersa sa amin. Pero bago pa man kami ma higop non hinila ako ni John Ford.
Lumampas ka sa boundary ng mundong 'to. Nandito na kami sa mundo ng mga mortal.
Isang napaka tigas ang binagsakan ko. Naramdaman ko rin na may basang umaagos sa may leeg ko. Nanlalabo na rin ang paningin ko.
"Frascene!" Huli kong narinig bago ako mawalan ng malay.
*****
Bumukas ang mga mata ko at ang una kong nakita ay ang puting kisame.
"Finally you're back." Napaupo ako pero medyo masakit pa ang ulo ko.
Naka ngiti sila sa akin. It's Wayne, Leigh, Hiro at John Ford. Hindi ko na matandaan ang iba pang nangyari.
"Ligtas kayo." I'm so happy kasi naka ligtas sila. Pero nalungkot ako ng maalala kong kasama ang kuya ko at si Windy sa mga nasakop.
"Don't be sad. You need to be strong. Kailangan na nating tapusin ang pamumuno ni Venum." Leigh is right.
"Pero paalala lang kailangan mo munang mag pahinga dahil kagigising mo lang. Mahirap na baka kong ano pa ang mangyari sayo." Umalis na rin sila after non at tanging si John Ford lang ang naiwan.
"Anong nangyari?"
"Na comatose ka." What? Ako? "Remember? Nong bumagsak tayo. Tumama sa bato ang ulo mo nang dahil don kaya ka na coma."
"Ilang linggo akong na coma?"
"Hindi linggo kundi taon." Mas lalo akong nagulat. "Yes, 1 and 6 months kang comatose. Isang taon akong nag bantay sa'yo mabuti na lang nagkaroon ako ng communication sa tatlo. Kumain kana mamaya na lang tayo mag-usap." Tumayo na rin siya at iniwan ako.
Hindi pa rin ako makapaniwala na 1 year and 6 months akong naka higa lang dito at walang nagawa. Nakakainis na sayang ang ilang taon ng dahil lang sa akin!
Kamusta na kaya si Jess Lloyd? Inaalala n'ya rin kaya ako? Buhay pa kaya siya? Anong nangyari sa kanya? Sana maayos lang siya.
Natatandaan n'ya pa kaya ako? Siguro hindi na.
****
Windy Point Of View
Nanonood lang ako sa mga nandito habang nagsasayaw sila. Para kasing hindi ko feel maki sabay sa kanilang lahat. Parang may kulang.
Lumabas ako ng Palace kahit na alam kong papagalitan ako ng ama ni Jake. Bawal daw kasi kaming nakikipag communicate sa mga alila. Hindi naman mga alila ang mga nasa labas ng Palace.
Hindi naman nila kasalanan na lumaki silang mahirap at walang posisyon sa loob ng Palasyo.
Napangunot ako ng noo ng mapansin kong nandito din pala sa labas si Jess Lloyd. He's general in the Palace.
"Anong ginagawa mo dito?" Hindi siya lumingon sa akin.
"Oh, I find it boring. Kaya lumabas muna ako tsaka nag che-check na rin ako sa buong palasyo." Bakit feeling ko nagsisinungaling siya?
"You two." Napalingon kaming dalawa ni Jess Lloyd and it's Jake.
"Mauna na ako," sabi ni Jess Lloyd bago umalis. What's his problem?
"Jake," lumapit siya sa akin.
"Hindi ka dapat lumalabas. Alam mong bawal na nandito ka. Baka pagka guluhan ka nila kapag nakita ka nila." Geez, I find it weird kasi feeling ko iba yung sinasabi n'ya. Pero feeling ko lang naman 'yun.
"Jake. Bakit wala akong maalala pa rin hanggang ngayon? Everytime iniisip ko kong ano bang nakaraan ko? Wala akong makitang sagot kahit isa. I feel empty inside. I want to know my past Jake, please tell me."
"I don't know. I don't know! Because even me I don't know my past too." Na bigla ako sa sinabi ni Jake. Ngayon ko lang kasi nalaman na kahit siya walang maalala.
"I know how you feel but ano pa bang magagawa natin? We need to move forward. Even my father he don't want me to know my past. Everytime I asked him about my past he will get angry."
Umupo na lang ako sa isang tabi at tumabi din naman sa akin si Jake. Wala akong masabi matapos n'yang sabihin sa akin na wala din siyang alam.
Siya lang ang lagi kong nakakasama at nakakausap. Wala na akong ibang matanungan na iba pa tungkol sa dati kong buhay.
Napatingin ako sa kalangitan na ngayon ay wala man lang buhay dahil sa makakapal na ulam na naka harang dito. Pero may napansin akong ibang kulay.
"Nakikita mo ba 'yun?" Tinuro ko ang isang parte ng kalangitan. Hindi ganon kakapal ang mga ulap don pero napapansin kong may liwanag na nanggagaling don. Color green siya kaso nawala din siya agad ng matabunan siya ng ulap.
"I saw it too. Maybe that's the true colors of our sky because of cloud we can't see it clearly." He's right, bakit ba kasi napakakapal ng mga ulap na nandito?
"Let's go inside. Baka hinahanap na tayo." Sumunod na ako kay Jake pa pasok ulit ng Palace.
Mabuti na lang din naka pasok kami agad dahil kanina pa nga talaga kami hinahanap.
"You two? Where have you been?!" May diin sa mga words na binitawam ang daddy ni Jake.
"We're sorry. Let's go." Hinila na ako ni Jake sa mahabang lamesa.
Nandoon kasi lahat ng mg matataas ang position dito sa palasyo habang kumakain sila. Ginugutom ako pero wala akong ganang makisabay sa kanila. Pero kailangan kong pilitin. Kasi sa mundong 'to parang tanging sarili ko na lamang ang kakampi ko.
*****
Wayne Point Of Views
Thank you talaga sa facebook at other social media apps. Nang dahil kasi don naka pag communicate ako sa kapatid ko at kay mama.
Kami lang dalawa ni Leigh ang nandito sa apartment. Asually lagi naman talaga kasi nga si Hiro nag t-trabaho. Kailangan namin 'yun pang kain. Ewan ko nga sa kanilang dalawang mag pinsan kong bakit 'di na lang sila humingi sa parents nila.
"Gosh, wala ng laman ang fridge." Tumabi siya sa akin habang may dalang salad.
"Gosh, nakakamis din pala ang mainit na klima no?" Paano kasi 'di naman dito ganon kainit.
1 year na 'ata kaming nandito. Pero wala pa rin kaming mga plano sa buhay. Kailangan pa kasi namin maayos ang mga papers namin. Para na rin maka uwi kaming Pilipinas.
"Hey, guys. Good evening." It's Hiro. Kakauwi n'ya lang from work. Mukha na siyang 20+ kasi lagi siyang haggard. Siya ba naman bumubuhay sa amin. Ayaw n'ya rin kasi na mag work kami.
Sabihan ba naman kami na 'di daw kami marunong.
"May good news nga pala ako."
"Pag sure na good news 'yan Hiro huh? Kasi kong hindi malilintikan ka sa akin."
"Yes it is. Nakausap ko kanina si John Ford."
"Ah good news 'yan?" Sarcastic na sagot ni Leigh.
"What? It is."
"Yeah, mabuti naman naka ligtas siya at naka takas." Sagot ko naman.
"Buti ka pa talaga Eira may sense kausap. Itong pinsan ko ewan kong na saan na na punta utak n'ya." Bago tumabi siya sa akin at nag pout.
"Wow, huh? Ang landi mo Hiro! Bahala nga kayo!"
"Good news kasi sa'yo pag si Jess Lloyd." Pang-aasar sa kanya ni Hiro.
"What? Jess Lloyd ka dyan!" Natawa na lang ako sa kanilang mag pinsan.
"So, ito pa nga kasama nya si Ilesha."
"Oh, ayan good news yan. Sana sinabi mo agad."
"Good news kasi magiging sister in law mo." Sinamaan ako ni Leigh ng tingin.
"Mygosh! Bagay nga kayong dalawa! Kainis kayo huh? Wala akong sinasabing ganyan dzuh!" Pag defend n'ya naman. Pagkakaalam ko kaya ayaw ni Leigh kay Ilesha dahil naartehan siya don.
"Pero bad news kasi comatose siya." Napatigil naman kaming dalawa ni Leigh.
"Uuwi tayo ng Pilipinas. Okay na siguro ang perang na ipon ko at aayusin ko na lang mga papers natin. Fake identity n'yo."
"Matutulog na ako. Mag handa na rin kayo. Kasi malapit na tayong bumalik." Bago umalis na siya.
May part sa akin na masaya. Pero may part din na nag-aalangan. Paano kong matalo na naman kami?
"I'm excited. Pero bago ang lahat kailangan nating makita ang Reality Restoration."
"Hindi na natin kailangan n'yan. Una sa lahat we can defend kong sisirain natin ang pag-iisip ni Venum." Sagot ko.
"Napaka hirap naman n'yan." Sagot ni Leigh.
"Walang mahirap Leigh, lalo na kong kailangan nating manalo. Kailangan lang ng diskarte para dito. Kailangan natin gamitin ang skill ng maayos." Tumango naman siya sa akin.
Gusto ko ng maayos ang lahat. Gusto ko ng matapos ang lahat ng problema.
*******
Leigh Point Of View
Nandito na kami ngayon sa Pilipinas. My Gosh namis ko ang lahat dito. Mabuti na lang talaga matalino 'tong pinsan kong si Hiro.
"Uuwi ba tayo sa bahay? I miss them." Pero mukhang ayaw ng pinsan ko kaya ang gagawin namin is magtatago na lang muna.
"Hindi tayo pwedeng makita ng sino man sa isa sa pamilya natin. Pwede silang gamitin ng kalaban kong nagka taon. Mapapahamak lang sila at tayo rin kaya hangga't maari walang magpapakita. Masasayang lahat ng binuo nating plano bago tayo pumunta dito."
After non pumunta na kami kong saan si Ilesha naka confine. Hindi siya sa mismong Hospital naka confine. Hindi ko din alam ang tawag dito.
Una ko lang nakita si John Ford na naka ngiti sa amin ng makalapit kami.
"I'm glad na naka ligtas tayo. Sana ganon din ang iba." Hindi ako sumagot at ngumiti lang.
Iniisip ko nga rin kong binuhay ba sila or tuluyan na silang nawala.
Mis ko na siya. Mis ko na ka cornihan n'ya at mis ko na pangungulit n'ya.
"Hoy!" Nagulat naman ako sa biglaang pag sapak sa akin ni Wayne sa balikat ko.
"Huh?"
"Ang lalim 'ata ng iniisip mo. Kanina pa kaya kita tinatawag. Sino bang iniisip mo?"
"What? Hindi sino kundi ano? Iniisip ko lang ang charhelm." Gosh, totoo iniisip ko din kaya 'yong Charhelm panira lang si Jess Lloyd.
"Okay sabi mo, e." Minsan talaga bad influence ang pinsan kong si Hiro. Nagiging mapang-asar na rin kasi 'tong si Wayne. Epekto ng lagi silang mag kasama. Lagi ko kasi silang iniiwan na dalawa.
Paano ba naman kasi lagi nila akong pinagtutulungan kaya minsan ayaw ko sumama sa kanila. Pikon pati ako kapag pinagtutulungan.
After ilang days ng magising si Ilesha nag usap-usap na kaming lima.
Base 'to sa napag-usapan namin nong nasa ibang bansa pa kami.
"Any suggestion?"
"Mukhang ayos naman na. Agree ako sa plano sana lang maging ma tagumpay tayong lima."
After naming maka pag-usap na lima. Pumunta ako sa balcony ng bahay. Hindi ko nga alam kong kaninong bahay 'to. Mga lalake talaga ang daming alam.
"Hi," napalingon ako at si Ilesha. Nakaka bigla ito kasi ang unang nag approach siya.
"Hey," ganti ko namang sagot.
"I really don't know what happened to you and my brother. I hope he's okay and please don't forget him." I will never forget him.
"What's between him and I? It's nothing. We're just friends." Ngumiti naman siya sa akin.
"Okay, wala naman akong sinabing iba." Bago umalis na siya.
Gosh, napapaghalataan ako! Nakakainis!
Ginayuma 'ata ako non kaya ako nagkaka ganito!
****