Mahirap mabuhay kung may kulang sa 'yo, lalo na kung ito ang puhunan mo. Asset. The only talent I am very proud of. Ang kasama ko sa pag-abot ng mga pangarap ko.

I used to love music and I really like my voice. Maraming naiinggit at naghahangad na magkaroon sila ng boses na kasing ganda ng akin. Kaya kong abutin ang matataas na tono and I can even do opera. It really soothes everyone's heart as soon as I start singing.

Pero lahat ng 'yon ay nagbago sa isang iglap. I was suffering from a voice disorder in which I lose my ability to make my voice louder. My vocal chords are severely affected to the point that I can no longer sing high notes.

Hindi ko matanggap na ganito ang kahahantungan ko. I just want to sing. Gusto kong makilala ako ng buong mundo bilang isang magaling na singer. Ngunit paano mangyayari 'yon kung wala na akong capability na abutin ang bituin na napakataas pala?

Music is my only way to escape the reality. Naiibsan nito ang stress at pagod ko sa araw-araw. Ito rin ang nagsisilbi kong defense mechanism against anxiety and depression. Pinaglaban ko ang kursong AB in Music noong college kahit tutol ang Daddy ko but in the end, everything is just pointless.

Aanihin ko pa ang pinag-aralan ko sa kolehiyo kung hindi ko na kayang kumanta gaya ng nakagawian ko? Nasayang lang ang dugo't pawis ko sa pag-aaral at pagp-practice pero hindi rin nagbunga lahat ng pinaghirapan ko!

My parents blame me for choosing the wrong path. Sana raw nag-take na lang ako ng Education sa halip na pumasok sa music industry.

Naglahong parang bula ang mga taong bilib sa kakayahan ko. Hindi ko sila masisisi. Aanihin pa nila ang katulad kong halos pabulong na lang kung magsalita? Hindi ko na maibabalik pa ang boses ko!

I can't take this anymore. Tutal, wala na ring nagmamahal sa akin. Siguro mas mabuti pang tapusin ko na 'to.

"Sir, bumaba po kayo diyan! Hindi solusyon ang pagpapakamatay!" mariing sigaw ng isang lalaki gamit ang megaphone.

Rinig na rinig ko 'yon kahit nasa rooftop ako ng abandonadong building na may anim na palapag. No, it's too late to convince me. This is the only way I can think of. I wanna end this right away! If my voice won't return to normal, then what's the use of living in this cruel world? Music is my heart and my soul. Without my voice, I can't sense any worth in it!

Nakatungtong ako ngayon sa tuktok. 'Kita ko ang pagdagsa ng mga tao sa baba. Kahit na abutin pa sila ng isang libo, walang makakapigil sa akin. Buo na ang desisyon ko.

Pinakawalan ko ang bulto-bultong luha mula sa mga mata ko. I'm sorry, Mom. Sorry, Dad. I failed as your son. I'm not strong as you think. Hindi ko na kayang lumaban pa. Hihintayin ko na lang kayo sa kabilang buhay at huwag sana kayong malungkot sa pag-alis ko.

As I try to jump off the building, I felt someone just pulled me out. Natagpuan ko na lang ang sarili kong nakahiga sa semento at isang babae ang nakapatong sa ibabaw ko. Marahil nang hilain niya ako ay aksidente siyang bumagsak sa akin.

Agad ding umalis ang babae sa pagkakasubsob sa 'kin. Pinagpag pa nito ang pink dress na hindi maitatangging bagay naman sa kanya. Nakapustura siya at kumpleto siya sa alahas na 'di ko alam kung totoo o fake dahil wala naman akong alam sa gano'n. Ang nakatawag-pansin sa 'kin ay ang maamo niyang mukha. Para siyang ulzzang at ang cute niya. She looks pretty, her beauty captivates me.

Mabilis kong binura ang kabaliwang tumatakbo sa isip ko. Hindi ito ang oras para magpantasyahan ang pakialamerang ito. Why is she here, by the way?

"Baliw ka ba, ha? Wala kang karapatang kunin ang buhay mo! Kung may problema ka, maghanap ka ng makakausap mo! Good thing I managed to get here on time. My heart almost explode as I ran through this building as fast as I can," mahabang kuda ng babae habang sapo nito ang kanyang noo.

Inis kong inangat ang aking ulo. "Who do you think you are? You don't know me! I didn't tell you to come here so what are you blabbering about?"

The woman crossed her arms as she takes a step towards me. "Oo, hindi tayo magkakilala. But what you're planning to do is more than a crime. Sana rumehistro agad 'yan sa kukote mo nang matauhan ka!

"There are many ways for you to get on your feet. Maawa ka sa pamilya mo. Think about the consequences you could face, big brat!" sabi niya saka ito tumalikod at naglakad palayo.

"'Wag kang magsalita na para bang alam mo ang lahat. Ilagay mo ang sarili mo sa sitwasyon ko. Baka bigla mong bawiin 'yang mga pinagsasabi mo," paghamon ko.

Bago pa man siya makaalis ng rooftop, lumingon ang babae at seryoso itong nakatingin sa akin. "Go home. Rest your head and find someone to talk to. Sa susunod na magkita tayo uli, sana okay ka na."

She finally left and I feel worse than ever before. You've got to be kidding, I don't have any friends! Kapag kinonsulta ko 'to sa parents ko, siguradong bubungangaan lang ako n'on.

"Tch. Epal," pabulong kong sabi. Nagpasya na akong umalis sa rooftop at bumaba gamit ang elevator hanggang sa ground floor. As I came out of the building, basta ko lang dinaanan ang mga tao sa labas - na parang walang nangyari.

•••

"Fated To Love You"

Copyright 2020

All rights reserved. No part of this book may be reproduced or transmitted in any form by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording without prior permission from the author.

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Language: Tagalog, English, Japanese

Inspired by the following:

•SIGN (2011 Japanese Drama)

•Freaky Friday

•Legally Blonde Japanese Musical (a.k.a. Cutie Blonde)

Started:

July 11, 2020 (originally);

August 23, 2020 (Webnovel, newly revised edition)

Finished: To be announced