Kabanata 08
Answers
This is the day we've been preparing for almost a week. Kinakabahan akong nakatayo backstage ng auditorium for the pageant. I felt a bit nervous, pero agad kong iwinaksi ang nararamdaman kong iyon sa takot na baka iyon pa ang maging dahil para hindi ko magawa ng tama ang pinag-insayohan namin.
Nakakabibingi ng sigawan ng bawat year level dahil sa suporta ng mga ito sa bawat representatives. I can't help but to blew a loud breathe before walking out from the backstage dahil ako na ang lalabas at magpapakilala.
Sumalubong sa akin ang biglang pagtahimik ng buong auditorium. Na sa sobrang tahimik ay parang ang malakas na kabog ng dibdib ko nalang ang tanging maririnig sa buong lugar. Pero ilang sandali lang iyon dahil nag sigawan agad ang mga supporters amin ni Cleo. It gave me a warm feeling. Sabay kami ni Cleo na tumayo sa kanya-kanyang microphone na nakahanda para sa mga contestants.
Like what we did in practice, nagpakilala kami. Todo ang ngiti ko sa audience na nagsisigawan dala ang kanya-kanyang banners.
"Good evening ladies and Gentleman, Cleo Zeve Percival is m myame, 13, proud to represents the Grade 9 level. And a man who believed a saying that 'Raise your words, not your voice. It is rain grows flowers, not a thunder' and I ,thank you."
Nang nagpakawala si Cleo nang nakakakilig na ngiti naging hudyat iyon para mas lalong nag-iingay ang mga nanunuod. Kitang-kita ang dimples ni Cleo habang nakangiti ito sa audience na kinikilig sa kanyang presensya. Agad akong bumati sa mga nanuod at nagpakilala. Agad namang tumahimik ang audience at nakinig sa akin pero naging dahilan din iyon nang pag-usbong ng kaba sa dibdib ko.
"Good evening ladies and gent's. I'm Wren Luinne Montaños , 13, proud to represents... Grade 9 level. And as a woman, I believed in saying that 'If a man expects a woman to be an Angel in his life. He must first create heaven for her. Coz Angels don't live in hell' and I, thank you!"
Agad nagsigawan ang mga estudyanting nanunuod sa amin. Ang iba ay kinikilig na pinaghahampas ang kasama kaya natawa nalang ako.
Naglakad na kami pabalik sa backstage at may agad na pumalit sa amin at nagpakilala. I saw Race looking at me intently kaya nag-iwas agad ako nang tingin.
It's Shaira and Race's time to go to stage at magpakilala sa audience. Sumilip ako bahagya sa gilid at nakita kung gaano ito ka seryoso ang expression sa mukha. But it doesn't matter to his fans, because he looks more handsome and attractive than the usual. He doesn't smile, yet the audience are like hungry wild animals, ready to attack him.
Nagpakilala si Shaira na nagpasigaw rin sa mga fans nito. But no one can make Horace Kale's fans calm. They're shouting and cheering at him furiously. Giggling in his presence.
"Good evening, students " malalim ang boses nitong mas lalong nagpakilig sa mga nanunuod. "I'm Horace Kale Merande, 16, representing the Grade 12. And always believes the saying 'Choose me or lose me. I don't care, coz I'm nobody's back up plan, and definitely not a second choice'... thank you."
Agad naghiyawan ang mga nanunuod dahil sa sinabi ni Race, karamihan doon mga babae. Di ko tuloy maiwasang di mapakagat-labi dahil kinakabahan ako. His imoact to the audience is really something!
Halos magwala na ang mga estudyante ng sa swimsuits attire na kami. I really can't help not to admire Race's captivating body.
Tumatak sa isipan ko ang sinabi ni Race kanina. At hindi ko man lang namalayang questions and answers na. This is the part of contest were really gave me a goosebumps. Hindi naman sa di ako marunong sumagot, it's just that, hindi ako sanay sa ganito. Lalo na ng marinig ko ang ibang contestant na magaling sumagot, tapos yung iba naman pinagtawanan dahil di tama ang sagot.
'My goodness!' Kinakaban na sambit ko sa isip.
Nerelax ko muna ang sarili dahil ilang sandali lang ay ako na ang tatawagin para sumagot. I keep on inhaling and exhaling air to relax myself. Tuluyan na nga akong lumabas sa stage ng tinawag na ako ng emcee.
"Good evening, Miss. Montaños" nakangiting bati sa akin ng isa sa mga judges. Sa pagkakaalam ko, isa iyong English professor sa isang sikat na University. Gwapo at single, as what I heard in the staff sa backstage earlier. Todo support naman ang mga supporters ko.
"So, here's my question for a young, beautiful lady."
"Go Luienne!!" I smiled nang sabay-sabay na namutawi sa buong auditorium ang sigawan ng isang grupo ng mga lalaking Nurning students. Ramdam ko ang biglaang pag-init ng pisngi ko sa hiya.
"Hmm... You have plenty of supporters." Mas lalo akong nahiya nang maghiyawan ang mga kalalakihan dahil sa sinabi ng judge sa akin.
"Anyway, here's my question. How can you say that you deserve to be the winner and you're more better than the other?" nakangiti itong tumingin sa akin kaya ngumiti rin ako pabalik.
"Again, good evening. And thank you sir for your challenging question. Well, all I can say is, I am humble enough to know that I'm not better than anybody. But wise enough to know that I'm different from the rest. That makes me deserve to be a winner. Thank you."
Nakangiting pumalakpak sa akin ang mga judges at napahiyaw ang mga nanunuod. Lalo na sa mga grade 9 levels na kitang-kita ko ang satisfaction sa mga mukha nito dahil sa sagot ko.
Halos manginig na ako nang makabalik ako sa backstage. Dahilan para maupo ako dahil sa kaba kanina. Di ko na rin napakinggan ang sinagot ni Cleo dahil sa sobrang halo-halong nararamdaman ko.
Bumalik lang ang maayos na pakiramdam ko nang si Race na ang tinawag. Hindi ko na naman maiwasang di kabahan, pero alam ko naman na kayang sagutin ni Race ang tanong. It's just easy for a Dean's lister like him, hmm.
"Good evening, Mr. Merande... Ay! Ang gwapo nga naman pala talaga nito," sabay hagikhik ng baklang judge na magtatanong kay Race. Race chuckles makes everyone giggles, rinig na rinig kasi dahil nasa tabi na ito ng microphone. Halos kapusin na ako ng hininga marinig lang ang tawa ni Race.
"Anyway, here's my question for you. Are people really change? And why?"
Tumikhim muna si Race habang ako naman ay seryosong nakikinig mula sa backstage. Kahit ang mga kasamahan ko ay tahimik rin at seryosong nakinig. Bigla akong binundol nang kaba sa hindi maipaliwanag na dahilan.
"Good evening, and thank you for the realistic question," sa seryosong boses nito. I shifted my weight. "My answer for that is 'No'. People don't change. They just reveal who they really are. Thank you."
Dahil sa sinagot ni Race ay napaisip tuloy ako. Hindi nga ba talaga siya nagbago? Is he just reveal who really he is? Dahil kung oo, sobrang nasasaktan ako. I realized that Race revealed the true him to me. The snobbish and strict person. Dahil hindi naman ito ganito dati.
Race is a sweet person before. I was his best friend. Yes, I am. But now, seems like, I do not exist in his world.
Agad nagtama ang mga mata namin nang bumalik na si Race sa backstage. I was the one who avoided his gaze. I don't want him to know what I'm feeling right now.
------
GorgeousYooo 🍀