ADAM'S POVNapangiwi ako sa inis kung sino ang tumatawag sa telepono sa ganitong mga oras."What the! it's 3 am and who is the fucking calling in the middle of the night?" I muttered in anger and searched for my phone. Agad kong tiningnan ang caller ID ng tumatawag na gumambala sa aking pagtulog.
"Scott," I annoyingly asked him as I rubbed my forehead.
"Paumanhin sa pag-abala sa iyong pagtulog ngunit gusto mo ba akong bigyan ng pabor?" gusting gusto kong suntukin ang kanyang mukha niya dahil ngayon niya pa naisipang humingi ng pabor sa oras na ito kung pwede naman mamayang umaga nalang.
Huminga ako ng malalim bago sumagot. Ang taong ito ay talagang sinusubukan ang aking pasensya.
"Ano iyon?" mahinahong tanong ko na pilit na pinipigilan ang aking galit.
"Pakisundo naman ang pinsan ko sa airport, hindi ko siya makukuha ngayon dahil ako ay uri ng isang abalang tao dito sa aking tanggapan na gumagawa ng proyektong ito na dapat ay sa iyo," sarkastilong sagot niya sa kailang linya kahit kalian atalaga ay may maibabato siya sa iyo kapag tinanggihan mo siya.
"Okay! Ano ang tiyak na oras, please the exact time?" sa wakas pumayag ako.
Sinabi niya ang oras ng pagdating ng kanyang pinsan at lugar.
***
AIRPORT 8:00 amNarito na ako sa bench naghihintay at ito ay isang oras ng paghihintay. Sinabi sa akin ni Scott na eksaktong alas otso ang pagdating ng eroplano kaya't matiyagang naghintay ako ng isang oras nang biglang may isang lalaki na lumitaw sa aking harapan.
"Adam dude!" bulalas ng lalaking nasa harapan ko.
"Oh?" tanong ko na ikinatas ng aking kanang kilay.
"It's me Keiro! Remember? Cousin of Scott?" pagpapakilala niyia habang tinuturo niya ang kanyang sarili.
Tumayo ako sa aking kinauupuan at sinuntok ng marahan ang kanyang balikat. He's already a grown up man. I can't even recognize him.
"Man! What was that for?" asik niya habang hawak niya ang parteng sinuntok ko.
"That's for keep me waiting."
Tumingin kami sa bawat isa ng mga mata sa isang minuto at sumabog sa isang tawa na sanhi ng mga tao na lumingon sa amin.
"Oh man! You didn't fail again. Palagi akong natatalo," saad niya na parang isang bata. Yes, nagbago nga ang kanyang hitsura ngunit bata pa rin ang pag-iisip.
"Because I'm good," I grinned cause him to rolled his eyes.
"No you're not. I can't help myself but to close my gorgeous eyes. Look at you, are you planning to be call by someone a hermit because you really look like one,".tumawa siya nang mariin habang sinasabi ang mga salitang iyon .
"Tumahimik ka! Kunin mo na ang iyong mga gamit at huwag mong asahan na tutulungan kita" sabi ko at ibaling ang aking mga takong sa kanya na iniwan siyang panay ng mga reklamo.
We were heading out in the place nang bigla akong nakakita ng isang babae na may isang pulang damit na may hawak hawak na bag habang tumatawid sa aming landas. My heart pounded fast when I saw her face and I went numb when our eyes meet.
It's her, it is truly her.
Tumakbo ako patungo sa kanya. Hindi ko pinansin si Keiro na sumisigaw sa akin ang alam ko lang ay siya, bumalik siya, buhay siya at hindi siya namatay. Hindi ako nag-abala na humingi ng paumanhin sa bawat taong nakakabangga ko. Hanggang sa hinawakan ko ang kanyang pulso dahilan upang lumingon siya sa akin hindi pa rin ako makapaniwala na siya itong nasa harapan ko. Sumusumpa ako na hindi ako nagkakamali sa mga oras na ito.
."Adam," malumanay niyang sinabi ngunit sapat na para sa akin na marinig ito.
"Kilala mo ako?" tanong ko ng diretso sa kanyang mga mata. Sinambit niya ang pangalan ko narinig ko na malinaw na nanggagaling sa kanyang bibig.
"N-no!" she said trying to pull way and to lose his grip.
"You say my name," hinawakan ko bilang mahigpit na humawak sa kanyang mga balikat.
"I-I dont k-know y-you. Bitawan mo ako " sigaw niya at tumakbo palayo.
Hindi ko alam kung bakit hindi ko siya sinunod ni hindi ko maramdaman ang aking sariling mga paa na parang naparalisado sa aking kinatatyuan. Tiningnan ko lang siya hanggang sa mawala siya sa aking paningin. Sinasabi niya ang aking pangalan kahit na sinasabi niya ito sa ilalim ng kanyang paghinga. I really heard it right she says my name loud and clear.
"Adam! Sinong sinusundan mo?" biglang lumitaw si Keiro halos makalimutan ko na kasama ko siya.
"Wala," sagot ko na nakatingin pa rin sa kalye kung saan siya nawala.
"Okay? Shall we go? I'm starving and I badly need some rest, jet lag bro," aniya at mukhang inaantok na siya.
"Tayo na, kunin mo na ang iyong maleta at ilagay sa likod ng kotse."
"Ano ang hinihintay mo?" tanong niya bago binuksan ang harapan ng pintuan ng sasakyan.
Naniniwala talaga ako sa kanya, buhay na siya. Ngunit hindi ko alam kung bakit patuloy niyang itinanggi na hindi niya ako kilala habang sa katunayan sinasabi niya ang aking pangalan. Bakit niya itinanggi na hindi niya ako kilala? Inaasahan ko na ang lahat ng aking mga katanungan ay magkakaroon ng sagot.
Mirana just come back into my life. I'll forgive whatever you have done. Just come back.