"I'M so worried, Georges. What if, something bad will happen to her? I don't want to call her parents! Kira will be mad." Dinig na dinig ni Kira ang boses ng nag-aalala niyang kaibigan.
As soon as she opened her eyes, pain suddenly welcomed her body.
What happened?
"Kira! You're awake? Yes! You're awake!" Biglang sigaw ni Marta na umalingaw-ngaw sa buong silid.
Nilingon ni Marta si Georges at nakatanggap ito ng malakas na hampas sa braso.
"Call the doctor! Hurry!" Marta exclaimed, bossily.
Kaagad na sinunod ni Georges ang utos ni Marta. Nang makalabas si Georges, kaagad na lumapit sa kanya ang nag-aalalang kaibigan at umiyak.
"I can't believe it, Kira. You had a one week rest. How's your sleep?" Marta asked jokingly, but her eyes became puffy red – meaning, Marta's about to cry.
Kira held her head and closed her eyes.
"What happened? Why was I asleep for a week?" Kira asked, confused.
"Stupid, Kira!" That's when Marta's tear fell. "You don't have any idea? Huh?" Naiinis na wika nito sa kanya.
"I won't ask if I know!" Kira answered back.
"You should've just gave them your camera! You'll choose your camera rather than your own safety? Kira, are you dumb?" Marta asked with irritation in her voice, she kept on crying.
"Tama ang kaibigan mo, Ms. Kira." Wika nang pamilyar na boses mula sa likod ni Marta.
Nilingon iyon ni Marta at mas lalong naiyak.
"Doc! what are you saying? I can't understand you!" Reklamo ni Marta sa doctor.
Nilingon ni Kira kung sinong doctor ang inaaway ni Marta. Nabigla siya nang makita niya ng estrangherong biglaan siyang niyakap nung nasa parke siya.
Ito yung doctor na tinanong siya kung bakit siya buhay.
Lumapit ang binata sa kanya at kaagad na chineck siya.
"You're in good condition now, Ms. Kira." Wika nito habang hawak ang isang health record o kung ano mang tawag doon.
Kira slowly stood up and felt a burning feeling through her wounds.
"Ouch..." Napangiwi si Kira dahil sa hapdi na naramdaman niya sa sugat niya.
Kitang-kita ni Kira ang pag-aalala sa mga mata ni Marta.
"Don't move too much or your wound will bleed." Payo ng doctor at napatingin si Kira sa Doctor's robe nito kung saan nakalagay ang pangalan nito.
Doctor Marceau? His last name's fit for a french last name and she's sure that she heard of that last name before. It is really familiar.
Tinignan ni Doctor Marceau si Marta at ang bagong pasok na si Georges.
"I have to talk to her privately." Saad nito.
Hindi na nagdalawang isip ang nga ito at kaagad na umalis. Naiwan silang dalawa ng doctor na salbahe na nakilala niya kahapon.
"Do you have any contact number of your parents? Any relative would do." Panimula ng doctor sa kanya.
Hindi niya pwedeng sabihin ang kung ano mang impormasyon tungkol sa kanya. She needs to keep her identity safe. Kilala ni Kira ang magulang niya. Hahanap-hanapin siya nang mga ito. Hindi sila titigil hangga't hindi siya nahahanap.
"Actually..." Kira looked at the Doctor's badge and looked back into him. "I don't have parents nor relatives. Matagal nang patay ang mga magulang ko." She lied flawlessly, making him believe that it is true.
Tila natigilan ang doktor sa sinabi niya at napatitig ng saglit sa kawalan.
"Oh, I see. I'm sorry to hear about that." Anito at kumurap ng ilang beses baho tumayo sa kinauupuan. "Pwede ka na ma-discharge. Kunin mo lang ang irereseta ko sa'yo na gamot. I'll get going."
"Thank you, Doc." Pagpapasalamat niya at nginitian pa ang doktor bago ito lumabas.
Ngunit nagukat si Kira nang tumigil ito at binalikan siya.
"I forgot to ask." He started. "Can I have your full name? I need it for your record. Hindi finill up-an ng kaibigan mo ang papel."
"I'm..." She taught of lying about her true name so she can be safe. "I'm Kira Chiumenti."
Sinulat iyon ng doctor at napatingin sa kanya na mayroong blankong ekspresyon.
"I see where the accent came from." Anito at kaagad na naglakad palabas.
Doon naman biglang pumasok ang maingay niyang kaibigan na panay ang pakikipag away sa manager nito na panigurado'y nabibingi na rin.
"Marta..." Pagtawag ni sa kaibigan. "Keep your voice down. We're not the only one inside this hospital." She warned and that made Marta shut up and sat beside her.
"What did the doctor say?" Marta asked, still sniffing.
"Uhm, I can be discharged later. He will give me the medicines I need." She honestly answered, "but... I want to ask a favor." Dagdag na wika niya dito.
"What is it?" Marta asked with worry and curiosity in her voice.
Kira smiled shyly, "I want to ask if you could pay my bills and also buy me my medicine. I don't have any money as of the moment."
Nagkatinginan si Marta at ang manager nitong si Georges. Natatawang tinuro siya ni Marta at ngumiti.
"You? Really?" She started, "Kira, you're a daughter of –"
Kira cutted Marta off and stood up that startled them --- she also startled herself. She can feel the pain of her wound.
"Ouch..." Mahinang wika niya at marahang napahawak sa sugat. "Don't ever mention my parents wealth. I am Kira Chiumenti here, okay?"
"Wait... Kira, I'm confused." Panimula ni Georges. "You're not a Chiumenti."
Kira sighed. "Just play along, okay? I am Kira Chiumenti, an orphan here in the Philippines."
Nagkatinginan muli ang dalawa niyang kaibigan at hindi nila alam kung sasang-ayon ba sila sa sinabi niya. Bakas sa mga mukha nito ang pagdadalawang isip sa sinabi niya.
"You know, Kira..." Panimula ni Marta at bakas sa mga mata nito ang pag-aalala. "I'm happy that you got your freedom. But, I am not sure about everything you're deciding."
"Marta, I got everything covered, okay?" Nakangiting saad niya. "Kaya kong lumaban, okay?"
"Oh my gosh, you know that I can't understand that language, right?!" Naiinis na baling ni Marta sa kanya.
Tinignan ni Kira ang manager nito na si Georges.
"Baka siguro sa pagtatagalog mo dinadaan ang inis mo sa kanya? Malamang nagsasabi ka ng masama gamit ang tagalog."
Tumango ito. "Kuhang-kuha mo, Kira." Natatawang saad ni Georges at alam mismo ni Kira na puputok na sa inis si Marta dahil ayaw niyang nag-uusap silang dalawa ni Georges gamit ang tagalog.
"WILL you be fine by yourself?" Marta asked while looking at Kira with concern.
Tumango si Kira at ngumiti. "Yes, I'll be fine, Marta. Don't worry about me, okay?" Sagot niya dito at tinignan silang dalawa, "Also... Please, don't forget the favor I asked."
"Yes, Kira. We understand your situation." Singit ni Georges at napatingin sa relo. "I think it's time to go."
Ngumiti si Kira at niyakap ang kaibigan, ganoon din ang ginawa niya kay Georges.
Paalis na ang dalawa nang biglang lumapit si Georges sa kanya at mayroong inabot na papel sa kanya.
"What's this?" Kira asked, confused.
Georges sighed. "It's my friend's address. May-ari siya ng isang studio, naghahanap siya ng proffesional photographer. I recommended you. Siguraduhin mo na magagamit mo ang resume mo ha?"
Napangiti si Kira at tinapik sa balikat ang kaibigan.
"Maraming salamat, Georges."
"You're welcome, Kira." He said, "Oh, by the way. You should learn how to lose the accent, okay? Well then... We need to go." Georges added.
Kira waved goodbye to them. As soon as they entered, she smiled as she looked at the paper that Georges gave her.
Binulsa niya iyon at hinila niya ang maleta niya palabas ng airport. Kaagad siyang naghintay ng taxi na pwedeng sakyan. She budgeted her money.
And this is her last pair of money. Kaya, pinapagdasal niya na sana ay matanggap siya at kahit mababa ang sweldo ay papatulan niya na.
She wants to find a decent apartment with a cheap price. She needs to fend for herself, if not – she'll die starving!
Especially, wala na sila Marta at Georges para tulungan siya.
Pahilom naman na ang sugat niya. Isang linggo na mula nang ma-discharge siya sa ospital. At kanina lang ay nag-check out na siya sa hotel na binook niya – na sila Georges lang din ang nagbayad.
Kahit na maldita si Marta at kuripot si Georges, hindi nila siya pinapabayaan. That's why Kira treasures them.
HAWAK-HAWAK ni Kira ang papel na binigay ni Georges sa kanya. Pabalik-balik ang tingin niya sa studio na pinuntahan niya. Hindi ito kalakihan ngunit sa panlabas palang na disenyo – alam mo na agad na isa itong malaking studio.
She looked at the left side of the studio and there she saw the name of the company.
'Marceau Studio'
Kira knew that the name itself is familiar. She's a hundred percent sure she heard of that from somewhere.
Kira didn't think twice and went inside with her things. The receptionist was looking at her ferociously. The looks gave her chills and somehow she felt a bit shy.
Lumapit siya sa receptionist at nakangiti niya itong binati.
"Good afternoon..." Bati niya.
"What can I do for you... Miss?" She asked.
"I'm Kira Chu — Chiumenti." Pagpapakilala ni Kira at ngumiti. "I'm here for a job. I'm applying for the professional photographer." Nakangiting dagdag ni Kira sa receptionist.
Tinalikuran siya ng babae at kaagad na mayroong dinial mula sa intercom o kung ano mang tawag doon. She looked at the place – maliit lang ito ngunit ang lakas maka-appeal at parang nagmukha pa itong pang-kumpanya.
Halos mapatalon sa gulat si Kira nang tawagin siya nv receptionist.
"Miss Chiumenti, follow me please." Biglang sabi nito.
Nagdadalawang isip siya kung iiwan niya ang bagahe niya o hindi. Ngunit, dahil sa kasungitang taglay ng receptionist, iniwan niya nalabg ang maleta niya doon at binitbit niya nalang ang travelling bagpack niya, camera at ang pinaka importante – ang resume niya.
Pinagbuksan siya ng receptionist ng pinto at doon bumungad ang lalaking tila mayroong kausap sa telepono.
Pinigilan ni Kira ang pagtawa sa harap ng pag-aaplayan niya kahit na ang baduy ng suot nito. Hindi talaga kaya ni Kira na magpigil ng tawa.
Sumasakit ang mata niya dahil sa kulay ng damit na suot nito. The owner wore a neon yellow coat, and somehow his table was placed near the sun light.
"Miss Chiumenti?"
Napagulantang siya sa biglang pagtawag nito sa kanya. Kaagad siyang bumalik sa tamang huwisyo at kaagad na nilingon ito.
"Please take a seat." He demanded and Kira immediately sat.
Nakaramdam ng kaba si Kira nang sinimulan nang buklatin ng binata ang applicant form niya.
Panay ang tango nito sa bawat basa niya sa application niya.
"Impressive. You're from Italy, right? May I know the reason why you migrated?" Tanong nito sa kanya.
"I, uhm, actually –" Hindi natuloy ni Kira ang kasinungalingan na dapat niyang sasabihin nang may binanggit bigla ang lalaki.
"Sorry, don't mind my question." Panimula nito at tumayo, "You're hired." Dagdag nito muli at halos hindi makapaniwala si Kira sa narinig.
Just like that? No questions? No, hesitation? She's hired?!
"For real?! I am hired?" Kira exclaimed in happiness.
Ngumiti ang bago niyang boss at tumango ito sa kanya.
"Yes, Miss Chiumenti." Sagot nito sa tanong niya.
Her boss gave a hand and she immediately accepted it with a smile.
"Thank you, sir!"
"You can start working by tomorrow," Saad nito at tila mayroong kinuha na kung ano sa cabinet ng desk nito. Inabot ng boss niya ang box na maliit sa kanya, "Here's the key for your apartment."
Napanganga si Kira dahil sa sinabi nito.
Applying to this studio comes with a freebie?
"Are you for real?" Hindi makapaniwalabg tanong ni Kira sa boss niya.
Binigay nito ang susi sa kanya at ngumiti.
"I am for real." Saad nito at nagdirediretso patungo sa pinto, ngunit tumigil ito panandalian, "I'll bring someone who can guide you. Oh, and by the way... Call me Sir Aiden."
Lumabas na sa opisina ang bagong boss ni Kira. Pagkalabas ba pagkalabas nito, kaagad siyabg napatalon sa tuwa. She's greatful to finally find a great job! And it comes with a freebie too!
Biglaang bumukas ang pinto.
"Good afternoon, Kira." Bungad ng lalaking naka semi-formal. Singkit ito at nakakainggit ang puti nito. "I was assigned to tour you around our studio." Wika nito.
Kira wanted to start working with a good impression, so she went beside to him and presented a hand.
"Nice to meet you!" she cheerfully greeted him.
Tinanggap nito aang kamay niya na nakalahad at nagpakilala.
"Nice to meet you, Kira. I'm Chaun and I'll be one of your colleagues."
"Great!" Kira chirped, "Uhm, can I ask if... pwedeng puntahan muna natin yung apartment na tinutukoy ni Sir Aiden? Actually, I'm desperate for a job, kaya kasama ko ang maleta ko papunta dito para mag-apply." Pagkukuwento ni Kira at tinaas pa niya ang susi na binigay sa kanya.
"Oh, I see..." Panimula ni Chaun, "You're lucky to have the job. Let's go?"
Tumango si Kira at kaagad na sinundan si Chaun patungo sa main lobby. Napangiti siya nang makita niya ang maleta niya at kaagad niyang hinila iyon.
Nilingon niya si Chaun at ngumiti.
"Puntahan na natin." Sabi ni Kira.
Nagsimula na silang maglakad palabas ng studio at nakita ni Kira ang building na nasa tabi lang rin ng kumpanya.
May kalakihan ito at hindi mukhang apartment --- mas mukha itong sosyal na condo unit dahil air-conditioned ang bawat apartment na makikita palang mula sa labas.
"You're not from here, aren't you? You're not that fluent in speaking the local language." Pagtatanong ni Chaun sa kanya.
Nag-aalalangang tumango siya at kaagad niya ring sinagot ang tanong nito, "Actually, I came from Italy. Ngayon lang ako nakapunta sa Pilipinas. My foster parents are italian." Another lie she currently told.
"Maganda lugar ang Italya, why migrate?" Pagtatanong ni Chaun sa kanya na halos kapareho ng tanong ng bawat taong makakausap niya.
Kira smiled, "There is something special in this country. I really want to stay here, it gives me a familiar happiness." She said, this time her answer is the truth.
"Oh, I see."
Tumigil sila sa harapan ng isang wooden door na mayroong fingerprint lock.
"Install your finger print here and you are all set." Wika ni Chaun.
"Thank you for your assistance, Chaun. I hope we get along!" Nakangiting saad ni Kira.
Ngumiti si Chaun at kitang-kita ni Kira ang kasingkitan nito. Akmang aalis na sana ito nang bigla itong natigilan at bumalik muli sa kinatatayuan nito kanina.
"Are you a model, Kira?" he asked.
Kaagad na umiling si Kira at tinanggi ang tanong nito.
"No, I'm not! Anong naisip mo at natanong mo iyan?"
Chaun chuckled, "Sure kasi ako na nakita na kita dati. But, don't mind what I just asked. Baka mayroon lang ako nakita na kamukha mo." Napakamot ng ulo ito at mahinang natawa. "A piece of advice, mag-ingat ka sa kapatid ni Sir Aiden. Baka masisante ka ng wala sa oras." Pahabol na wika ni Chaun sa kanya.
Natakot si Kira nang balaan siya nito, "May kapatid si Sir Aiden? Sa studio din ba nag tatrabaho? Babae ba o lalaki?" Tinadtad ni Kira ng tanong si Chaun dahil gusto niyang magtagal sa bago niyang trabaho dahil marami siyang benefits na makukuha dito.
"Secret." Nakangising wika ni Chaun, "It's for you to find out and goodluck." Saad nito at kaagad na umalis nang hindi nagpapaalam.
Napanguso nalang si Kira at napatingin sa fingerprint scanner ng pintuan niya. Kaagad niyang ininstall ang finger print niya at napangiti siya nang magbukas ang pinto.
Hindi man ito kapareho ng ambiance ng kuwarto niya sa Italya, atleast komportable siya.
Ipinasok niya ang maleta niya sa loob at sinara ang pinto. The room's spacious. Nasa kaliwang bahagi ang kusin at katabi nito ang banyo. Sa kanan naman ang kama niya na mayroon na ring working table at mayroong sofa sa gitna at tv.
Nilapitan niya ang ref at mas napanguso siya nang makita niya na walang laman ito.
"Maybe I should go out and buy groceries." Mahinang bulong ni Kira at sinara ang ref.
Kaagad siyang pumunta sa maleta niya at nilagay lahat ng gamit niya sa tamang lagayan. Mabilisang pag-lipat lang ng gamit ang ginawa niya dahil kokonti lang ang dala niyang gamit.
Sinara niya ang zipper ng maleta niya at iaakyat sana sa taas ng kabinet nang maramdaman niya ang pagkirot ng sugat niya.
Binagsak niya ang maleta at napangiwi sa sakit na naramdaman.
Ginilid nalang niya ang maleta at kaagad na kinuha ang wallet para simulan na agad ang pamimili ng pagkain. Malapit na kasing dumilim at ayaw niyang mahuli sa tulog.
KIRA ended up doing her grocery to a nearby convenience store. Hindi kasi nagkasya ang natura niyang pera sa pamimili ng mga kailangan niya. So, instead of going to a grocery store — she went to an alternative.
Lahat ng kinukuha niya ay mga de lata, instant ramen at bottled water. Not that healthy, but she'll survive from it.
"That will be three hundred fifty-nine po." The cashier announced.
She gave the right amount to the cashier and she looked at her wallet. Mayroon na lamang siyang three hundred pesos. At ayon kay Chaun, sa susunod na linggo pa ang sahod niya. Maliit pa lang dahil kakasimula niya lang.
Inabot sa kanya ng cashier ang mga pinamiki niya. Aalis na sana si Kira nang tawagin siya ng cashier.
"Ma'am! Saglit lang po, mayroon pong free hotdog sandwich and cola po yung nabili ninyo!"
Tila parang musika iyon sa tenga ni Kira. Kaagad siyang bumalik at kinuha ang libre sa pinamili niya. Lumabas si Kira at kaagad na pumuwesto sa bakanteng upuan sa labas ng convenience store.
Nilapag niya ang plastic na naglalaman ng mga pinamili niya at sinimulang kainin ang free sa pinamili niya.
Eto na ang magsisilbing hapunan niya. Hindi kasi kakasya sa isang linggong supplay ang pinamili niya.
Kakagatan na sana ni Kira ang hotdog sandwich nang mayroong nagsalita sa harap niya.
"Is that your dinner?" Napagulantang si Kira nang may magsalita sa harap niya.
Dahil sa gulat, nalaglag ang hotdog sandwich niya.
"My hotdog!" Sigaw ni Kira. Pinulot ni Kira ang nalaglag na hapunan at naiinis na hinarap niya ang nagsalita. "Argh! Sino ka ba ha?!"
Nang nagtama ang mata nila, kaagad na napipe si Kira. Doctor niya pala ang nasa harap niya. Shit!
Napangiti si Kira at napayuko. "Doc! Ikaw pala!"
Napatingin ang doktor niya sa plastic bag na nasa gilid lang ng lamesa niya. Kaagad na tinulak ni Kira ang upuan kung nasaan nakalagay ang pagkain na binili niya na bawal sa kanya.
She heard the doctor tsked, "Ikaw lang nakita kong pasyente na ganyan ang hapunan. If you really want to go back to your healthy state, try eating something that'll help you." And again, as the usual. Bakas ang kalamigan sa boses nito.
Napangiti nalang si Kira. Wala naman siyang magagawa dahil ito lang ang kinaya ng pera niya.
Pumasok ang doktor sa loob ng convenience store kaya malayang kinain ni Kira ang hotdog sandwich niya.
She greedily drank her cola, she was startled when someone suddenly grabbed her cola and unfinished hotdog sandwich. Parehong tinapon ito sa basurahan na mas lalong ikinakulo ng dugo niya.
Napatayo si Kira dahil sa nangyari.
"Hey---" Galit na sigaw ni Kira at nang makita niya ang papalayong bulto ng doktor ay wala siyang nagawa kundi mapapadyak sa inis.
Nanghihinayang siya sa pagkain. Wala naman siyang magagawa dahil wala na --- naitapon na.
Hindi niya naman pwedeng galawin ang iba niya pang pinamili dahil supply niya iyon sa buong linggo. So, this would be her unhealthy diet huh?
Nakangusong bumalik si Kira sa apartment na tinutuluyan niya. Hindi alam ni Kira kung ano ang irereact sa nasayang na pagkain ba dapat na hapunan niya.
Hindi niya naman pwedeng lutuin ang dala niyang cupnoodles dahil para ito sa isang linggo niyang suplly ng pagkain.
Kira will literally starve herself for the whole week and she'll choke herself with her cup noodles for a week!
Hindi naman pupwedeng habang buhay ang pagkain niya ay noodles at convenience store goods nalang palagi.
Akmang bubuksan niya ba ang doorknow niya nang may mapansin na plastic na nakasabit dito. Mayroon itong laman na lunchbox na kaagad namang ikinabigla ni Kira.
Kaagad na pumasok siya at napangiti nang makita na grilled pork with corn and carrots and side dish na laman nito.
Nasayang nga ang pagkain niya kanina, kaagad namang may dumating na blessing!