NABUSOG si Kira sa pagkain na nakita niya aa doorknob niya. Kagabi mayroon ding nag-iwan ng pagkain para sa kanya --- tapos ngayon umaga, mayroon namang pang-almusal.
Iniisip ni Kira na baka kasama sa bigay ng kumpanya niya iyon. She's really luck to get hired in this company!
Pumasok siya sa loob ng studio at nakita niya si Chaun na kausap ang guwardiya ng studio.
Kaagad na lumapit si Kira kay Chaun nang makita niya na tapos na ito sa pakikipag-usap sa guwardiya. Gusto niyang malaman kung ano ang unang trabaho na ibibigay sa kanya.
"Goodmorning, Chaun!" Maligayang bati ni Kira.
Napalingon si Chaun sa kanya at ngumiti ng tipid. "Goodmorning, Kira." Sabi nito at napatingin sa orasan, "Sakto ang dating mo dahil aalis na rin ang crew natin, we'll be working on a wedding photoshoot." Paliwanag nito sa kanya at napangiti siya.
She loves taking photos of couples. She can see the happiness and sincerity both of the couple have.
"Are you all set? If yes, then let's head out." Pagtatanong ni Chaun sa kanya.
Tumango si Kira at inayos ang pagkakasabit ng bag niya. "Yes, I'm all set."
Nagsimulang maglakad si Chaun palabas ng studio at doon nila naabutan ang van na puti kung saan pinapasok na ang mga gamit na kailangan para sa photoshoot.
Pinauna siyang pinasakay ni Chaun at nakita ni Kira ang iba pang staff na nasa loob na kanina'y masayang nag-uusap pero napansin niya nang makapasok siya ag kaagad na nanahimik ang mga ito.
Nawala ang ngiti ni Kira at tahimik na napaupo na lamang. She sat there silently while looking outside the car's window.
Hinihintay nalang nila si Chaun na tinutulungan ang staff sa pag-aayos ng gamit.
Nakuha ang atensyon ni Kira nang marinig niya nagbulungan ang nasa likod lang niya.
"Sinasabi ko talaga sa'yo, pamilyar ang mukha niya!"
"We should not talk about her. Baka gusto mong masisante?"
Natigil si Kira sa pakikinig ng pinag-uusapan ng katrabaho niya sa likod nang biglang sumakay na si Chaun at nanahimik na ang lahat. Naabutan siya nito sa kakaibang puwesto.
Nang umandar ang van kaagad siyang umayos ng upo.
"Is everything all right?" Nagtatakang tanong ni Chaun sa kanya.
Tumango si Kira at nahihiyang napangiti. "Oo, naman. Nangati lang yung balikat ko kaya naabutan mo ako sa ganoong puwesto." Nahihiyang saad ni Kira at sa kaloob-looban niya ay inaaway niya na ang sarili niya. Bakit ba hindi niya pa rin matanggal-tanggal ang accent niya?
Tanging tango nalang at ngiti ang naging tugon ng katrabaho sa kanya. She was tapping her fingers on her lap while she looked and admired the view outside.
"So," Pambasag ng katahimikan ni Chaun sa kalagitnaan ng byahe, "Can I ask something?"
Kaagad na tumango si Kira, "Oo naman." Sagot niya.
"I can't help but to notice your camera, yet you're working here with a not-that-high salary." Panimula ni Chaun at nagtatakang tinignan siya, "What was your job when you were in Italy, Kira?" Pagtatanong ni Chaun sa kanya.
Kira smiled akwardly. She's not that fast when it comes to making up a lie. Kailangan niya kasing siguruhin kung tama ba ang masasabi niya kasinungalingan.
"Uhm, actually..."Kira started off a bit uneasy. "I work there as a photographer, too. But, it was not a work for a proffesional photographer. I was just a normal photographer there, taking pictures for free and I rarely go to work." Kira explained with a bit of a lie.
She worked there as a professional photographer and she's quite famous in Italy to begin with. But, Kira did not feel any kind of happiness there. Everything's empty there.
"That's a good thing actually..." Wika nu Chaun, "Atleast we know you are trained, hindi na kami mag-aabala na turuan ka."
Natigilan si Kira nang makalimutang pasalamatan si Chaun para sa hapunan at almusal na kinain niya. It was a big help for her budget and food.
"Nakalimutan ko nga palang mag-thank you para sa hapunan at almusal na dinala mo doon." Pagpapasalamat ni Kira kay Chaun.
"What do you mean?" He asked with confusion in his voice. "What food?" He then asked again.
Nagtatakang tinuro ni Kira si Chaun at nanliit ang mga mata na tila nagtataka. "It wasn't you? I thought... Akala ko kasama 'yon sa incentives ng studio..." Kaagad na napatakip ng bibig si Kira.
What if the food had a poison on it? No. She should be dead if that's the case. But, she's a bit worried on who's living delicious meals on her door.
"Baka naman um-order ka?" Tanong ni Chaun sa kanya.
Kaagad siyang umiling, "I actually don't have that kind of money to order food. I am thankful na may nagbibigay, but it makes me paranoid." Mahinang saad ni Kira. If it's not Chaun, then who?
"Mamaya pagkatapos ng shoot, let's check the CCTV footage. Just to be safe." Rekomenda ni Chaun na sinang-ayunan niya.
After the stabbing incident, she can't risk her life once again. And it makes her think that someone's actually following her. Lalo na at kilala niya ang magulang niya. They will use their wealth just to control her and lock her up once again.
KIRA loved the theme of the wedding photoshoot. Kulturang pilipino ang tema ng photoshoot ng magkasintahan at hindi nahirapan si Kira sa pagkukuha ng litrato ng mga ito.
"Okay, let's take a break first!" Anunsiyo ni Sir Aiden na nakaupo sa isang foldable chair.
Chineck ni Kira ang nga litrato ng magkasintahan at hindi niya maiwasang mapangiti dahil sa ganda ng kuha ng mga ito.
Mayroong maalagang ngiti sa mga labi nito at mga matang punong-puno ng pagmamahal.
Kira envied the couples and she remebered how she was about to get married then. But, her parents stopped everything for happening.
Sino nga bang magulang ang magugustuhang makita ang anak nila na ikakasal sa naging professor niya? She was about to get married to her college professor. They were in the same age, but Kira was held back for two years for a reason.
One year had passed, still, she has no news from her ex-fiance. She did love Ricci, but she can't for a reason --- she has to obey her parents.
"Ms. Chiumenti!" Nakarinig ng malakas na sigaw sa likod si Kira at nakita niya na tinatawag siya ng assistant ni Sir Aiden.
Mariing napapikit si Kira at kaagad na nagtungo sa puwesto ng kanyang boss na mayroong ngiti. Why did she even brought that up? Isang taon na ang lumipas at wala na iyon dapat sa isip niya.
"Yes, Sir Aiden." Pambungad ni Kira.
Bukuntong hininga ito at tinignan siya ng masama. "I've been calling your for almost a minute, but you're still ignoring it. Be mindful of your surroundings, Kira." Bakas ang inis sa boses nito at kaagaf na tumayo. "Print out the photos and give them to me. Now." Sir Aiden demanded. Pagkasabi na pagkasabi ni Sir Aiden, kaagad na sinunod iyon ni Kira at bago pa siya umalis sa kinatatayuan niya ay narinig niya ang binulong ng boss niya.
Pumasok siya sa tent kung nasaan ang iba pa niyang kasamahan na mayroong mapanuring tingin at bakas ang panlalait sa mga mata nito.
"Kira!" Pagtawag sa kanya ni Chaun. "Give me your camera, ako na magp-print. Magpahinga ka muna, may snacks doon na nakahanda."
Kaagad na inabot ni Kira ang camera niya kay Chaun at sinunod ang sinabi nito at nagtungo sa snacks na nakahanda.
She got herself a cup of coffee and bread, and she was about to take a sip from her coffee when she realize that every each person inside the tent were looking at her as if she had committed a sin.
Hindi inakala ni Kira na ganito nakakapagod ang unang araw niya sa trabaho. And there she thought thar she would make a lot of friends from her work, but it ended up zomething she did not expect and in the end, Chaun was the only friend she had in her work.
Kira sat on the bermuda grass outside of another tent near the lake. She can't hear anythung aside from the bird's noises.
Kira drank her coffee peacefully and somehow it managed to calm her down and atleast it made her feel at ease for a moment.
"I really hated her. If it wasn't for Aivan, I won't do this shit."
Natigilan si Kira sa narinig. Napatingin siya sa likod niya kung saan saka niya lang nalaman na tent pala iyon ng boss niya.
"Hindi ko ba alam kung bakit ganoon kabaliw si Aivan sa babaeng 'yon na hindi niya pa alam kung siya ba talaga iyon o hindi. Nababaliw na ang kapatid ko dahil sa nakaraan niya."
Hindi naman sa nagiging chismosa na siya pero gusto niyang malaman kung sino ang tinutukoy ng boss niya.
From the sound of his voice, ramdam na ramdam mo ang galit na nagmumula sa boses nito. Ano kaya ang naging kasalanan ng babaeng iyon para magalit ng ganito ang boss niya?
Kira suddenly felt her phone rang, and she knew that it was a message. She grabbed her phone and she almost threw her phone on the lake when she suddenly red her bestfriend, Marta, message.
'Your Mom and Dad are angry, Kira. They are asking me where they can find you. They also threatened me, Kira. They also told me that your phone has a tracker, but they can't reach your signal. I suggest that you remove your phone case, right now, and throw it somewhere, okay?'
Halos tumigil ang pintig ng puso ni Kira sa nabasa. She can't leave. Ayaw niya nang bumalik doon.
Kaagad na tinanggal niya ang phone case niya at binato sa lawa. She felt her legs getting numb because she's scared to go back. She'll turn her into a prisoner. She can't surrender.
"Hey, Kira. Here's your camera, nabigay ko na din kay Sir Aiden yung copy and ----" He stoppef for a moment, "---ayos ka lang?"
Kaagad na nilingon ni Kira si Chaun at kinakabahang sinuklay ang buhok gamit ang sariling kamay. She patted her pants and akwardly smile, "Yes. I am fine." Mahinang wika ni Kira at nanginginig na kinuha ang mug niya.
Tinignan niya si Chaun at ngumiti muli, "Dapat binigay mo nalang sa akin yung copy, para ako nalang sana nagbigay kay Sir Aiden."
"Hayaan mo na, naibigay ko na." Sabi ni Chaun, "Let's head back." Anyaya nito at tumango si Kira.
Tahimik lang silang naglakad patungo sa tent, mayroon agad na napansin si Kira ba kakaiba kaya napatingin siya sa tent nila kung saan halos wala ang mga katrabaho nila ni Chaun.
Kira heard Chaun sighed, "Nandito yata ang kapatid ni Sir Aiden."
"Kapatid? The one you warned me about?" Kira asked.
Chaun nodded, "Yep. Be careful." Pagkasabi no'n ni Chaun, kaagad siyang nagtungo sa loob ng tent habang si Kira ay napatigil sa pagsunod sa binata.
Sa ilang segundo ng paghinto, kaagad na dumeretso si Kira sa loob ng tent at narinig ang mahihinang halakhak. Doon niya napansin na may kausap si Chaun. Hindi makita ni Kira ang mukha nito dahil ito'y nakatalikod.
Imbes na guluhin sila, kinuha niya lang ang bag niya at akmang aalis na sa tent nang makita niya sa harap ang boss niya.
"Good afternoon ---" Hindi naituloy ni Kira ang sasabihin niya nang kaagad siyang sinunggaban ng tanong ng boss niya.
"As far as I can remember, I asked you to give me these photos. Bakit si Chaun ang nagbigay? Ano, hayahay lang ba tayo dito, Ms. Chiumenti?" Mataas ang tono ng boses nito kaya hindi nakapagtataka na nakuha ni Sir Aiden ang atensyon ng mga tao sa paligid.
Binuka niya na ang bibig niya para sana ipaliwanag sa boss niya kung bakit si Chaun ang nagbigay. Ngunit, naunahan na siya ni Chaun sa pagsasalita.
"I was the one who insisted on checking the photos and printing them out." Chaun explained to Sir Aiden, "Besides, apat na oras ang tinagal ng photoshoot natin ---"
Kaagad na sumingit si Kira sa pagsasalita ni Chaun, "I'm sorry, Sir Aiden. It will not happen again." Kahit na alam niyang na wala dapat ika-galit ang boss niya --- mas mainam na manghingi nalang ng paumanhin dahil bago lang siya sa trabaho.
Napayuko si Kira at napatingin sa sapatos niya. Kailangan niyang intindihin ang boss niya dahil kung hindi, baka mamatay siya sa gutom.
Tila ngumisi ang boss niya at binalik sa envelope ang na-develop na litrato ng magkasintahan.
"What's happening here? Bakit nagagalit ka, Aiden?" pagtatanong ng isang pamilyar na boses.
Napataas ng tingin si Kira at napatingin sa likod niya. Doon niya nakita ang lalaking nakasuot ng puting polo na ang manggas nito ay nakatupi hanggang siko nito at itim na slacks. That's how doctors wear it.
Then when their eyes met, she knew that it was the same cold eyes she saw on her first visit on the park.
Bakas ang gulat sa mukha ng doktor. "Oh, it's you, Ms. Chiumenti." Wika ng doktor niya. At pinagtataka ni Kira kunv bakit napakalamug pa rin ng ekspresyon ng mga mata nito.
Tipid na ngumiti si Kira at binati niya ng maayos ang doktor, "Good evening, Doc."
Nagtatakang tinignan siya ni Chaun, "You know each other?" Pagtatanong ni Chaun sa kanila.
Tumango si Kira. Hindi naman niya siguro ito tatawaging 'Doc' kung hindi niya ito kilala. Wala naman kasi itong dala-dala na nagpapakita na isa siyang doktor.
Napatingin ang doktor sa braso niya. "How's your wound, Ms. Chiumenti?" Pagtatanong nito na wala pa rong ni-isang bakas ng ekspresyon sa mga mata.
Kira finds it uncomfortable. Seeing his cold eyes --- no emotions or anything. It just feels empty...
Marahang hinaplos ni Kira ang braso niya at hindi nagbigay ng eye contact. "It's healing up, I guess..." Sagot ni Kira sa mahinang boses.
Nakita ni Kira ang pagtitinginan ng boss niya, ng doktor niya at ni Chaun. Mukhang mayroon silang pag-uusapang importante.
"Uhm," Mahinang sambit ni Kira. "I'll have to excuse myself." Sabi niya sa mga ito at humarap sa boss niya at yumuko, "I'm really sorry, sir. I won't do it again." Paumanhin niya at kaagad na lumabas sa tent.
Kaagad na nagpunta si Kira kung nasaan ang iba pa niyang katrabaho. She wanted to approach them, but there's something holding her back.
Instead of trying to talk to them, she just stood there doing nothing and it felt like she's a ghost.
Napatingin si Kira sa tent na pinanggalingan niya kanina. Kitang-kita ng dalawa niyang mata na mayroong relasyon ang nga ito at kitang-kita rin ni Kira ang ekspresyon ng boss niya mula dito.
Galit. 'Yun ang nakikita niya sa boss niya at kahit sa ano mang galaw at buka ng bibig nito sa kanya --- tila galit pa rin ito. May nagawa ba siyang mali?
Nagtungo naman ang paningin ni Kira sa doktor niya. Kahit na nagpakilala na ito noon sa parke, hindi pa rin matandaan ni Kira ang pangalan nito. He did even mentioned his last name when she was still in the hospital.
At sa lahat ng pagkakataon na nakikita niya ang doktor, halos ayaw niyang titigan ito dahil sa lamig ng mga mata nito. Alam din ni Kira na sa bawat ngiti na ipinakikita nito -- tila parang peke.
Gulong-gulo pa rin si Kira sa sitwasyon niya at alam din mismo ni Kira kung bakit siya nakakaramdam ng ganitong emosyon. Wala siyang magawa kundi bumuntong hininga na lamang.
She can't wait to go home and be able to rest.
NAKABALIK sila ng maaga sa studio dahil hindi traffic. Buong byahe walang ginawa si Kira kung 'di tumitig sa labas at mag-isip ng mga bagay na dapat hindi niya na iisip.
"Good work everyone! Puwede na kayong umuwi at magpahinga." Anunsiyo ni Chaun at narinig ni Kira ang masasayang tinig ng mga katrabaho niya.
Tahimik lang si Kira sa gilid at tipid lamang ngumiti. Somehow something's wrong with her right now. Is it because she did reminisce her past with Ricci?
Maybe that's it. Why did she even remember him in a situation like this?
"Kira, hindi ka pa ba uuwi?"
Nabigla siya sa tanong ni Chaun. Pumirmi siya at tipid na ngumiti. "Uuwi na rin ako. Magpapahangin lang siguro muna ako." Nakangiting sagot niya kay Chaun. "Sige, mauuna na ako." Paalam ni Kira at kaagad na lumabas sa studio.
Namangha si Kira sa nakita niya. Punong-puno ng dekorasyon ang kalsada. Mayroon itong mga parol at palamuti. And suddenly, she just remembered that it's december.
A month that she doesn't want to remember, and maybe that is the reason why she suddenly remembered her ex-fiance?
Kaagad na pumasok si Kira sa parati niya nang bibisitahin tuwing siya'y nakakaramdam ng emosyon na dapat hindi niya na inaalala.
Nuong nasa Italya pa siya, she usually visit bars. It's also because of Marta's influence.
She opened the store's fridge and she grabbed three cans of beer. She has a low tolerance when it comes to beer but, to make herself better --- this is the way.
Pagka-bayad na pagka-bayad niya, kaagad niyang kinuha ang plastic na naglalaman ng malamig na beer.
Kaagad siyang lumabas sa convenience store at nagtungo sa lugar na gusto niya muling puntahan.
Naaalala pa rin ni Kira ang impormasyon tungkol sa parke. And she thought that maybe it could help her.
Walk in distance lang naman ang parke. Malapit lang pala iyon sa studio at mismong apartment niya.
Kaagad siyang nagtungo sa fountain at umupo. Walang halos tao sa lugar at alam ni Kira na ligtas siya dito dahil sa bawat sulok ay mayroong bantay. The place is totally safe.
She started to open and drink her beer. It's december 1st. She's already starting her december with lies, hatred and sadness. Just like the way how she started it the last time.
What more can she add?
Nilabas ni Kira ang cellphone niya at kaagad niyang pinindot ang gallery niya. Doon bumungad ang mga litrato na hinding-hindi niya muli pang babalikan.
The main reason why she's always using her camera to take every photo, except the fact that she's a photographer, she doesn't want to use her phone take a photo.
Iniiwasan niyang buksan ang gallery niya hangga't sa makakaya niya. Wala kasi siyang lakas ng loob para makita lahat ng rason sa pagka-miserable niya.
Unang-una sa lahat ay ang mga magulang niyang halos hawak siya lagi sa leeg. Kulang na lang ay kahit ang paghinga niya mismo ay kokontrolin ng mga ito.
Pangalawa... Ayaw niya nang maalala ang mga panahon na nakasama niya ang dating kasintahan.
December 1st, the date of her supposed to be marriage back then. Hindi iyon natuloy dahil hindi siya sinipot ng dating kasintahan. She never knew the reason why, but when a year had passed, she had the chance to know the reason.
Who would be the culprit? It was none other than her own parents. They threatened Ricci, they told him not to go or they will ruin Ricci's life.
Kumawala ang luha na matagal niya nang hindi magawang ilabas. Nakita niya ang litarto ng pina-tattoo nila dati ng kaniyang dating kasintahan. It was supposed to be their engagement ring.
Napahawak si Kira sa tattoo niya na nasa bandang kaliwang dibdib niya malapit sa collarbone niya.
Mapait na napangiti si Kira at napayuko. Binuksan niya muli ang isa pang can ng beer at akmang iinumin na 'yon nang may biglang humablot dito.
Napatayo si Kira at nakita niya na inisahang inom lamang iyon ng doktor niya.
Why is he here? "Bakit ka nandito?" Pagtatanong ni Kira sa doktor.
"Why are you drinking beer here? Really? In front of the hospital you got into?"
Napatingin si Kira sa harap niya. Oo nga pala, nasa harap lang mismo ng parke ang hospital na pinanggalingan niya noon.
Tahimik na napaupo si Kira at kinuha ang nag-iisang beer niya. "Wala namang masama sa pag-inom ng beer, Doc." Mahinang wika noya at kaagad na binuksan ang beer.
She was about to drink it for the third time, but sadly, he took the last can of beer and drank it once again.
Kira gritted her teeth in annoyance. "Doc, bakit mo na naman kinuha iyon? Nung isang araw ---"
Binaba nito ang beer na naubos, "Stop calling me 'Doc' everytime we see each other, it's actually annoying." Reklamo nito.
Kira sighed. "I have nothing else to call you." She stated. "And I think... normal lang na tawagin ka ng ganoon." She politely added once again.
This time, she never made an eye contact with him. Ayaw niyang makita ang malamig na mata nito.
"Aivan," Wika nito. "call me Aivan."
Aivan? His name is Aivan?
Nagtaas ng tingin si Kira na kalaunan ay pinag-sisihan niya. She saw the eyes she doesn't want to see.
Nag-iwas ng tingin si Kira at napayuko. Kaagad na kinuha niya ang plastic at nilagay lahat ng can ng beer na naubos na.
Kaagad na tumayo si Kira at nagpaalam sa doktor. "I'll have to go now. It's pretty late." Paalam niya at sinimulang maglakad na palayo.
Ngunit bago siya humakbang pa muli, tinawag siya ng doktor.
"Is this your boyfriend?"
She was taken back by his question. Then she realized that she doesn't have her phone with her.
She immediately faced him and reached for her phone out. "Thank you. Goodbye." Paalam ni Kira muli dito at kaagad na umalis ng walang pag-aalinlangan.
She wants to distance herself from him. It scares her to see those eyes.
It just felt empty. She can feel his loneliness and... grief?