Kira frowned. "Why can't you let me go?"

Ang ilang taon na inaasam na kalayaan ni Kira ay naging magulo dahil sa desisyon na ginawa ng kanyang magulang.

Naka-graduate na siya sa kursong fine arts in photography at halos mag-iisang taon na rin siyang nag-t-trabaho bilang isang sikat na photographer --- pero bakit ayaw pa rin ng magulang niya na humiwalay siya sa mga ito?

Hindi alam ni Kira kung anong reaksyon ang ibibigay niya sa tugon ng magulang niya sa kanyang sinabi. Umaasa siya na papayag ang mga ito sa paghiwalay niya sa bahay.

"I won't allow you to go and live in the Philippines all by yourself. You will stay here and you won't leave Italy. And that's final." Bakas ang galit sa boses ng kanyang Papa.

Padabog na umalis ang kanyang Papa at mayroong kumawalang luha sa mga mata ni Kira dahil sa naging reaksyon ng kanyang ama. It was unexpected for her. She doesn't have any idea on why she can't be free.

Purong pilipino ang mama niya, habang ang papa niya ay purong intsik. Natuto ito ng wikang tagalog dahil sa kanyang ina.

Kokonti lang ang alam niyang mandarin dahil hindi ito gaaning naituro sa kanya. Tanging ingles, tagalog at italian ang kanyang kaya.

Napatingin si Kira sa kanyang Mama at bakas din sa mukha nito ang hindi pag-sang ayon sa sinabi niyang suhestiyon.

"Mama, bakit? Bakit ayaw niyo akong manirahan sa Pilipinas? Ayaw niyo bang madalaw ko sila Lolo at Lola doon? Besides, I can handle myself now. Please, Mom... " Pagmamakaawa ni Kira sa kanyang ina.

"Bakit ba ang tigas ng ulo mo, Kira? You can't go there and we are not allowing you." Dagdag na saad nito at kaagad ding umakyat para sundan ang kanyang Papa.

Nang makita ni Kira na nakapasok na ang kanyang ina sa kuwarto ng nga ito, kaagad niyang nilabas ang plane ticket niya na tinago niya sa bulsa niya mula nang sinimulan niyang kausapin ang mga ito.

Kira's already 25 years old, yet they're still not allowing her to be by herself --- to live by herself. Kira's confused and she's a bit mad on what just happened.

Bakit ba ayaw ng mga ito na umalis siya sa Italy at manirahan sa Pilipinas. Hindi naman siya gagawa ng kung anong masama. All she wants to do is to be able to do her job very well and she will be able to do that if she'll be able to go to her mom's home country.

Tumayo si Kira sa pagkakaupo at kaagad na dumeretso sa kuwarto niya. Kaagad na bumungad ang isang travelling backpack at maleta sa harap niya.

Handa na sana siya sa pag-alis dahil alam niya na papayagan siya ng mga ito. Ngunit doon lang siya nagkakamali. Her parents are super strict when it comes to her. She doesn't know why.

Napaupo si Kira sa gilid ng kama niya at napatitig sa ticket niya patungo sa Pilipinas.

Mas okay na hindi mapunta sa wala ang pinag-ipunan niyang pera pambili ng ticket niya. Mas okay na hindi mapunta sa wala ang kanyang paghihirap para lang mabili ang ticket na ito.

Tumayo si Kira at desididong pinuntahan ang maleta niya na nasa gilid.

She will leave and nobody can stop her.

BUMUNTONG hininga si Kira nang magising siya dahil sa anunsiyo ng piloto. This is what she wants. She's old enough to handle herself, this is what she dreams for years.

"Thank you for flying Zephyr Airlines. We hope you enjoyed giving us the business as much as we enjoyed taking you for a ride."

She has a weird feeling when she sees Philippines in any world tour videos, even though she hasn't been into the Philippines --- she still wants to visit it.

Nang makababa na si Kira mula sa eroplano, kaagad na binuksan niya ang cellphone niya magdamag na nakapatay.

She was shocked when she saw more than a hundred calls from each of her mama and papa. Still, she doesn't want to have any kind of communication with her parents. Ayaw niya na ulit masakal sa kamay ng mga magulang niya.

Kira decided to change her number. And it will only happen if she will remove her old number.

Gabi na nang siya'y makarating.

Hindi niya alam kung saan siya pwedeng sumakay papunta sa kanyang hotel. She did book to a hotel she can stay in. But, since this is her first time --- she doesn't know how to go there.

Thankfully, a taxi stopped in front of her. She immediately went inside the taxi, and as soon as she sat down she immediately opened her phone to look at the location at the hotel.

"Do you know where DLC hotel will be?" Kira asked with accent dripping from her voice.

Marunong siyang mag tagalog ngunit ang kanyang accent ay nakuha niya sa italya. Ilang taon siyang nanirahan sa italya at halos magaya niya na ang accent ng mga ito.

"Opo, ma'am. Mayroon po 'yan malapit dito." Nagitigilan ang driver nang tila umakto itong nagulat. "I'm so sorry, ma'am. What I am saying is — uhm, ano..." Tila hirap ito sa pag-iingles.

Napangiti naman siya dahil sa kabaitan ng driver. Pinilit nitong mag-ingles para lamang maintindihan niya ang sinasabi nito.

Like what my mama always say — Filipinos are known to be hospitable when it comes to tourist or even guests from their own country.

"Manong, it's fine." Mahina siyang napatawa at ngumiti, "I can understand you. Thank you."

Natawa naman tila ang driver at sinimulan na ang pagmamaneho ng kotse.

"15 minutes lang ang layo ng destinasyon niyo po mula rito. Kaya mura lang po ang babayaran ninyong pamasahe." Saad ng driver at mas lalong nasiyahan si Kira sa kabaitan ng driver.

Why does her parent doesn't want her to live here? Kira noticed that the people here are generous, kind and hospitable.

The country itself is a beauty. Why won't they allow her to stay here? Bakit parating sinasabi ng mga ito na delikado dito ngunit hindi naman iyon ang nakikita ni Kira mismong ngayon?

Since this is Kira's first time in the Philippines — she decided to take a short tour on the current place she is under the country. Mukhang marami naman siyang mabibisita na magagandang lugar dito, bago siya umapak sa bansa na ito at alam niya na ang bawat detalye ng pupwede niyang puntahan.

If she won't get caught for at least how many weeks, baka mas maganda na permanente na siyang manirahan sa bansa. She will finish the important papers she will be needing. After that, she'll be able to find a decent job as a photographer.

"Ma'am, nandito na po tayo." Anunsiyo ng driver.

Nakita ni Kira ang presyo ng serbisying pagmamaneho nito. On what her parents thought her while she's in Italy — the price itself is to small for him to benefit. Kira grabbed a thousand pesos on her wallet and gave it to the driver.

"Ma'am, I don't think I can accept this much... the fare is only 150 pesos."

Umiling si Kira at binigay sa driver ang pera.

"No, you deserve it." Kira went down at the taxi and she smiled. "Thank you, manong. I'll be going." Paalam niya at gayon din ang pagpapaalam ng driver sa kanya.

Binaba niya ang maleta niya at tinulungan siya ng driver na ibaba ito. Pumasok siya sa hotel habang hila-hila ang maleta niya.

Kaagad na nagtungo si Kira sa receptionist at agad na hiningi ang susi ng pina-book niya na suite para sa apat na araw niyang stay sa DLC hotel.

"Any reservations, Ma'am?" The receptionist asked with a wide smile.

Tumango si Kira, "Check, Kira Edielle Chua." Sagot ni Kira.

Pinakita niya ang binook niyang reservation mula sa phone niya. Tila mayroong tinype ang receptionist sa keyboard nito at kaagad na ngumiti.

Kinuha nito ang susi ng pinareserba niyang kuwarto.

"Enjoy your stay, Ma'am."

Tumango muli si Kira at kaagad na nagtungo sa elevator. Pinindot niya ang floor number kung nasaan ang kuwartong uukupahan niya at gayun din ang ginawa ng babae na nakasabay niya sa elevator.

Bago mag-sara ang elevator, mayroon siyang narinig na sumigaw.

"Krisza!"

Hindi alam ni Kira kung sino ang sumisigaw na iyon. Kira thinks that the girl named 'Krisza' is the woman beside her. But, somehow Kira felt that she have heard that name before.

Well, it must be from the models she used to work with back in Italy. 'Krisza' is a good name for a model.

When she arrived at her floor, she went out with her trolley and immediately went to her room. She opened the door and she smiled as soon as she saw the wide view window to her chosen suite.

Nilapag niya ang bag niya sa lamesa at nilagay niya ang trolley niya malapit sa isang closet. Kira blew a deep breath and she dived her way on her bed because of extreme exhaustion.

She felt a bit relief knowing that she finally arrived on the country she kept on dreaming to go since she was eighteen.

Kira's ready for a great adventure here in the Philippines! No rules, no limitations. She will just have fun and enjoy everything to the fullest. Until her heart can't contain any joy.