MJ's POV
Nagising ako sa hindi familiar na amoy ng pabango. As I look around the room, I can easily say that this room isn't mine. Nakita ko ang orasan sa kwarto niya, 6:30 na ng gabi. Napahawak ako sa ulo ko kasi sumasakit siya, maya-maya pa ay may biglang pumasok sa kwarto.
"Masakit pa rin ba ulo mo?" He asked. Yes, this stranger from my past asked.
"Uuwi na ako." Cold na sabi ko.
"Sige pero pwede bang uminom ka muna nito? Pampatanggal sakit ng ulo yan don't worry." Paninigurado niya. Tiningan ko lang ang gamot and looked away.
I heard him sighed saka umupo sa tabi ng kama.
"MJ, I'm so sorry kasi pinaasa kitang babalik ako. I'm sorry kasi hindi ko naisip na hihintayin mo pala ako noong time na yun, kung hindi sana kita pinaasa dati, malamang hindi ka nagkakaganito ngayon. " Sabi niya. Hindi ko siya tinignan, nakatingin lang ako sa malayo
"Alam ko hindi mo agad ako mapapatawad, pero umaasa ako that one day, you'll forgive me, MJ. " Sabi niya and I saw him smiling on my peripheral vision. I heaved a sigh and look at him.
"Tell me the truth, bakit hindi ka bumalik? Bakit hindi ka sumipot doon sa playground dati?" Diretsong sabi ko na may halong galit. Tumingin muna siya sa akin at nagbuntong hininga bago sumagot sa tanong ko.
"Aalis na kami that time papuntang america and nauna akong lumabas ng bahay dahil gusto kong makita muna yung mga kalaro ko dati doon sa playground bago man lang ako umalis.. At nakita kita doon na umiiyak habang pinapatahan ka ng kabigan mong batang babae dati, nakita kong biglang umalis yung kasama mo at naiwan ka doon kaya ayun, nilapitan kita." He paused then he continued again..
"Tinanong kita dati kung bakit ka umiiyak, pero sabi mo nawala yung favourite doll mo at bigla kang umiyak ng malakas. Hindi ko alam kung anong gagawin ko para patigilin ka sa iyak kaya naisip ko na baka titigil ka pag kumanta ako, and it worked. Tumahan ka nga, at sinabi mo ring marunong ka kumanta and pinakanta rin kita. " He said while smiling at me... The smile I first saw when I was still a kid..
"I asked about your name, at nung sasabihin ko na sana ang pangalan ko, bigla akong tinawag ni mama kasi aalis na kami.. Ayaw kong makita kang malungkot that time kaya siguro nasabi ko sayo yun, na babalikan kita doon sa playground...." He said.
"And you didn't come.." I said to him.
"I-i'm sorry. That's the only thing that I can do right now... to say sorry.."
"I've waited for you there, but you didn't come.. You know how painful it was knowing na hinintay kita doon.. Because of you, naranasan kong wag magtitiwala agad sa mga tao, I never entertained strangers back then kasi natatakot ako na baka iwanan rin nila ako gaya ng ginawa mo, for 14 years, I lived in a world where loneliness and emptiness exist.. " I once again heaved a sigh then continued.
"Until one day, Someone came into my life. At first natatakot ako na baka hindi rin siya magste-stay, na baka iiwanan niya rin ako ng basta-basta, pero each day, he proved to me that he'll never leave, kaya nakuha niya ang loob ko at napapayag rin. " I smiled bitterly kasi alam kong nakatingin lang siya saakin
"He exerted his effort while courting me, each day he proves his worth, that he's worthy of my love kaya one day, nagising ako na siya na yung hinahanap ko, and slowly, bumalik ako sa dati. Yung masayahing ako, and that's because of him.. Pero one day, umalis siya. Pumunta siya ng canada, pero andoon parin yung communication. One day, magkausap kaming dalawa 2 days before our 1st anniversary..." I paused at napatingala dahil nagtutubig na yung mga mata ko.
"And hindi ko alam na that would be the last time na maririnig ko ang kanyang boses, na maririnig ko ang tawa niya, kasi right before na mag-usap kami, naaksidente siya. Nahulog ang minamaneho niyang kotse sa may cliff at sumabog ito. " Sabi ko sabay tulo ng mga luhang kanina ko pang pinipigilan.
"Ang sakit kasi magi-isang taon na kaming magkarelasyon pero bakit kailangang mangyari yon? Bakit kailangan niyang mawala?! Bakit?! Bakit ang sakit-sakit?!!!" Bigla niya naman akong niyakap.
"Sorry MJ, Sorry...." Sabi niya na lang. Minutes passed bago ako maging okay.
Kumalas ako sa yakap niya at tinignan siya ng diretso.
"Wala ka namang kasalanan eh, ako yung umasa, pinili kong ikulong ang sarili ko sa kalungkutan. Wala kang kasalanan doon." Sabi ko sakanya. Umiling naman siya sa sinabi ko.
"No, MJ. May kasalanan ako sayo, kung hindi ko sana sinabing babalikan kita dati, edi sana di ka naghintay. Sana sinabi ko na lang sayo yung totoo. I'm so sorry MJ." Sabi niya. Kita ko yung sincerity at yung guilt sa tono at sa mga mata niya. Hinawakan ko naman siya sa kanyang balikat at tumingin saakin.
"It's alright, you're already forgiven. "I said while smiling at me.
"Really?! Thank you so much MJ. I'm so sorry again." Sabi niya sabay yakap saakin.
"Well.... " Sabi niya.
"I'm Luke Andrion, and you are...." He said while smiling at me.
"I'm MJ Lewis...." I said at ngumiti ng kaonti.
Pagkatapos ay umuwi na ako sa bahay..Buti na lang at dinala niya yung kotse ko sa bahay nila kundi mahihirapan akong umuwi. Ayon sa kanya, engaged na siya at ikakasal na 3 months from now. I congratulated him naman.
It feels different knowing na may closure na kami ng estranghero mula sa nakaraan ko.
I know ito rin ang gusto ni Louie.
Ang magpatawad at maging maayos ang lahat.
Wherever you are now, Love. Sana proud ka sa ginawa ko ngayon lang. Sana.... Sana...