หลี่ชิงมองอย่างเหม่อลอย รู้สึกเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ
หานเหม่ยยืนอย่างเขินอายอยู่ที่มุมห้องน้ำ ดูราวกับนางในภาพวาดที่ก้าวออกมา
เธอยกมือขึ้นแตะที่ขมับอย่างเขินอาย จัดผมที่เปียกน้ำ
ความอวบอิ่มที่เคยอยู่ในมือของหลี่ชิงนั้นดันเสื้อกล้ามสั้นๆ ขึ้นสูง เผยให้เห็นหน้าท้องเรียบและเอวบางที่กำได้รอบ รวมถึงกางเกงในสีขาวบริสุทธิ์
นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่ชิงได้เห็นหานเหม่ยในสภาพแบบนี้
เลือดในร่างกายของเขาหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเดือดพล่านขึ้นมาในทันที
หานเหม่ยยกเท้าสาดน้ำใส่หลี่ชิง พลางยิ้มน้อยๆ พูดเสียงอ่อนว่า "ยืนเหม่ออะไรอยู่ล่ะ รีบมานี่สิ!"
หลี่ชิงถูกน้ำสาดใส่ สะดุ้งตื่นจากภวังค์ รีบเดินเข้าไปหา
พี่สะใภ้จู่ๆ ก็กล้าแสดงออกแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกงุ่มง่ามไปหมด
"พี่สะใภ้ วันนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ?" หลี่ชิงยังคงรู้สึกเหลือเชื่อ
หานเหม่ยเม้มปาก ชายตามองหลี่ชิงอย่างมีเสน่ห์ "ยังไง? คิดว่าพี่สะใภ้ให้มากไปหรือ? งั้นก็ออกไปสิ"
"ไม่ใช่ ไม่ใช่" หลี่ชิงรีบพูด "ผมแค่รู้สึกเป็นเกียรติมากเกินไป"
