หลี่ชิงตอนนี้กำลังอยู่ในสภาวะที่มีปฏิกิริยา รีบวางกระป๋องสเปรย์ลงอย่างเก้อเขิน "พอดีน้ำหมดแล้ว"
อู๋ซิงซิงก้มหน้าไม่พูดอะไร หลี่ชิงลูบจมูกอย่างเก้อเขินไม่รู้จะพูดอะไร
จนกระทั่งยู่หลานและหูเหว่ยมาถึง บรรยากาศอึดอัดระหว่างทั้งสองคนจึงผ่อนคลายลง
หูปังปังที่กลับมาอาจจะรู้สึกไม่สบายใจ จึงอาสารับงานของหลี่ชิงไปทำเอง
เมื่อเห็นว่าหูปังปังมาแทนที่หลี่ชิงในการแบกน้ำ อู๋ซิงซิงก็ปล่อยมือไม่สนใจอีกต่อไป แล้วไปนั่งบนเนินเขากับหลี่ชิง
หูเหว่ยอยากให้ยู่หลานช่วย แต่ยู่หลานปฏิเสธทันที แล้วไปนั่งข้างหลี่ชิง
อาจเป็นเพราะการปะทะกันกับหลี่ชิงเมื่อครู่ทำให้อู๋ซิงซิงรู้สึกเขินอาย เธอนั่งอยู่สักครู่ก็หาข้ออ้างว่าจะไปเก็บดอกไม้แล้ววิ่งหนีไป
ชั่วขณะนั้น เหลือเพียงหลี่ชิงกับยู่หลานสองคน
"ชิงจื่อ เธอ...ขัดสนเงินทองมากเหรอ?" ยู่หลานถามเสียงเบาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
หลี่ชิงยิ้มเยาะตัวเอง "ก็ไม่เคยมีเงินเหลือใช้สักที"
"ตอนที่โหยวอวี๋จากไป เขาทิ้งเงินไว้บ้าง ให้ป้าเอาไปให้ก่อนไหม" ยู่หลานพูด
หลี่ชิงดีใจในทันที แต่พอนึกถึงสถานการณ์ของยู่หลานที่ก็ไม่ค่อยดีนัก จึงส่ายหน้า
