วันรุ่งขึ้น เฉิงชูเหยียนแต่งตัวเรียบร้อยเป็นปกติ ไปทำงานที่ต๊กจื่อกวาง
ทันทีที่เดินเข้าประตูบริษัท เธอก็รู้สึกถึงสายตามากมายที่จ้องมองมาทั้งทางตรงและทางอ้อม
หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น เธอที่เคยเป็นประธานบริษัทก็ตกต่ำลงมาเป็นแค่ผู้จัดการทั่วไป และมักจะมีสายตาแปลกๆ จ้องมองเธออยู่เสมอ
แต่วันนี้สายตาเหล่านั้นดูเยอะกว่าปกติมาก
เฉิงชูเหยียนรู้ดีว่าเป็นเพราะอะไร เรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านตระกูลเฉิงเมื่อวานนี้ คงถูกญาติๆ ปากมากพวกนั้นนำไปเล่าต่อแล้ว
และแล้วเมื่อเฉิงชูเหยียนเดินเข้าห้องประชุม ก็ได้ยินเสียงประชดประชันทักทายทันที
"เฉิงชูเหยียน ได้ยินว่าเขยของเธอกลับมาแล้วนี่ ยังไง วันนี้ไม่อยู่บ้านคอยปรนนิบัติเขา มีเวลามาบริษัทด้วยเหรอ?"
คนพูดอายุราวสามสิบ นั่งไขว่ห้างบนโต๊ะประชุม ท่าทางยโสโอหัง
เฉิงชูเหยียนมองด้วยสายตารังเกียจ
คนนี้คือเฉิงเหวินเป่า ลูกพี่ลูกน้องที่แก่กว่าเธอหลายปี แต่ไร้ความสามารถและหยิ่งยโส
หลังจากที่ตระกูลยึดต๊กจื่อกวางไปจากเธอ ก็แต่งตั้งเฉิงเหวินเป่าเป็นรองผู้จัดการใหญ่ คอยกดขี่เธอ
ด้วยเหตุนี้เขาจึงภูมิใจมาก ทุกครั้งที่เจอเฉิงชูเหยียนก็จะคอยเยาะเย้ยถากถางและอวดโอ้
