หลินเฉินไม่สนใจกลุ่มคนเหล่านั้นอีกต่อไป เขาเดินไปหาเฉิงชูเทียนและอุ้มเจียเจียขึ้นมา ปลอบโยนลูกสาวว่า "เจียเจีย ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่ต้องกลัว พ่อจะพาหนูกลับบ้าน"
"พ่อจ๋า!"
เจียเจียซุกหน้าเข้ากับอกของหลินเฉิน กอดเขาแน่น ร่างเล็กๆ ที่สั่นเทาค่อยๆ สงบลง
หลินเฉินให้เจียเจียซบอกตัวเอง มือข้างหนึ่งปิดหูเธอไว้ แล้วเดินตรงไปที่ประตูโรงเรียนอนุบาล
"ไอ้เวร มึงตาบอดหรือไง...อ๊าก!" หัวโล้นที่เป็นหัวหน้ากำลังจะขวางทางหลินเฉิน แต่จู่ๆ ก็โดนฉินหยูเตะกระเด็นไปไกล ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
ตามมาด้วยเสียงด่าทอและเสียงร้องโหยหวนอีกหลายครั้ง
หลินเฉินไม่สนใจพวกนั้นเลย เขาแค่ตั้งใจปิดหูปิดตาเจียเจียไม่ให้ได้ยินเสียงสกปรกพวกนั้น
เฉิงชูเทียนเหลือบมองพวกนักเลงรูปร่างล่ำสันมีรอยสักที่ถูกเตะกระเด็นทีละคน หัวใจเต้นระรัว รีบเดินตามหลินเฉินไปติดๆ จนขึ้นรถได้ถึงได้ถอนหายใจโล่งอก
ตอนนี้เมื่อเธอมองหลินเฉิน เธอไม่กล้าคิดเหมือนก่อนว่าเขาเป็นแค่คนไร้ค่าขี้ขลาดอีกต่อไป
ทั้งบุคลิกของหลินเฉินเมื่อครู่ และชายหนุ่มที่เรียกเขาว่า "เฉิน เก้อ" ด้วยความเคารพ แต่กลับสามารถจัดการคนเป็นกลุ่มได้คนเดียว...
