ก่อนจะจากไป ตั้งจงเฉียงยังกวาดตามองเย่เฉินอย่างเย็นชา
ผู้ชายตัวโตขนาดนี้ ร้องไห้เสียขนาดนี้?
อะไรกันเนี่ย!
ไร้ค่าก็คือไร้ค่าวันยังค่ำ
หนึ่งชั่วโมงเต็มๆ
หรืออาจจะสองชั่วโมง
เย่เฉินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จนกระทั่งสุดท้าย หัวใจของเขาเย็นชา และร่างกายก็ชาไปหมด
ตลอดสามปีที่ผ่านมา เย่เฉินพยายามแสดงบทบาทเป็นสามีที่ดีและลูกเขยที่ดี แต่มันไม่มีประโยชน์เลย ตั้งเหรวเสวี่ยนไม่เคยมองเขาด้วยซ้ำ และไม่เคยยอมรับว่าเขาเป็นสามีของเธอ
พ่อตาตั้งจงเฉียงและแม่ยายหลี่ฟงชุน ก็ให้ความสำคัญกับหวังซวนมากกว่า
ส่วนเย่เฉิน ไม่ว่าจะทำอะไร ไม่ว่าจะตั้งใจแค่ไหน ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหน ก็เป็นเพียงคนชั้นต่ำ!
ใช่แล้ว!
คนเรามีชนชั้น เขาเย่เฉินก็จะเป็นคนชั้นต่ำตลอดไป!!!
คนชั้นต่ำที่ไม่มีวันได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลตั้ง!
คำพูดเพียงประโยคเดียวของตั้งจงเฉียงคืนนี้ ทำให้ความพยายามสามปีของเย่เฉินสูญเปล่า
ศักดิ์ศรีและความบริสุทธิ์ของเขาเย่เฉิน กลับมีค่าไม่เท่ากับหน้าตาของหวังซวน
"ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด"
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเย่เฉินก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบในรถ
"คุณชาย..." เสียงของเฉียงซือดังมา
