"นั่นคืออะไร? รูนสำหรับสร้างตราอักขระหรือ?"
"ดูคล้ายๆ แต่ก็ไม่เหมือนกันทีเดียว"
"เด็กน้อยคนนี้มีความลับมากมายจริงๆ"
ผู้คนรอบข้างที่เห็นเหตุการณ์นี้ต่างประหลาดใจอย่างมาก และเริ่มคาดเดากันไปต่างๆ นานา
ส่วนผู้อาวุโสมารเพลิงที่แต่เดิมรู้สึกดีใจอยู่ในใจ แต่พยายามทำหน้าเสียใจ ก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง
คำสาปของนักรบผู้ศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่มหาปราชญ์สูงสุดก็ยากที่จะถอนได้ แต่เด็กซนคนนี้กลับทำลายคำสาปได้ในพริบตา?
รูนที่เปล่งประกายสีทองนั่นคืออะไรกันแน่?
หรือว่าพ่อของพวกเขาได้หลอมร่างของเด็กซนคนนี้ให้กลายเป็นตราอักขระ?
ตราอักขระมนุษย์?
ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย
สำคัญกว่านั้นคือ เมื่อคำสาปไม่ได้ผล การตายของผู้อาวุโสมารน้ำก็สูญเปล่า
คิดถึงตรงนี้ ผู้อาวุโสมารเพลิงก็รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่กล้าแสดงออกทางสีหน้าแม้แต่น้อย ได้แต่ถามอย่างระมัดระวังว่า "ผู้ว่าราชการจังหวัด ตอนนี้ปล่อยพวกเราได้แล้วใช่ไหมครับ?"
หลงอวี้เฟยมองดูผู้อาวุโสทั้งสามของสำนักมารดาบ แม้จะอยากสังหารทั้งสามคนทันที แต่สุดท้ายก็อดกลั้นเอาไว้
