"ฟู่หยุนเสี่ยวร้องไห้แล้วหรือ?"
ทุกคนตะลึงงัน ไม่สามารถตั้งสติได้เป็นเวลานาน
เหล่าจ่างเหล่าและศิษย์ของสำนักมารดาบ ต่างหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ไม่กล้าสบตา ในใจพลุ่งพล่านด้วยความโกรธแค้น
เจ้าเด็กซนคนนี้ไม่ใช่แค่ตีก้นของฟู่หยุนเสี่ยว แต่เหมือนกำลังตบหน้าทั้งสำนักมารดาบเลยทีเดียว
ฝีมือยอดฝีมืออันดับหนึ่งของสำนักมารดาบ ถูกเด็กอายุสามขวบตีก้นต่อหน้าคนนับแสน ช่างน่าอับอายเสียจริง
ในค่ายของหวั่นซือจง ซือหลางที่เคยแค้นเคืองจื้อเฉิน อดไม่ได้ที่จะลูบก้นตัวเองอย่างโล่งอก "โชคดีจริงๆ ฉันแค่สูญเสียสัตว์เลี้ยงไปหกตัว ยังสามารถทำสัญญาใหม่ได้ ดีกว่าถูกเจ้าเด็กซนนั่นถอดกางเกงตีก้นต่อหน้าธารกำนัลมากนัก โหดร้ายเหลือเกิน!"
ขณะนั้น ในพื้นที่เลียนแบบ จื้อเฉินทั้งตีทั้งพึมพำอย่างสงสัย "ศิษย์มารโปรยทานคนนี้ไม่ได้บอกหรอกหรือว่าตัวเองอยู่ในระดับจุดสุดยอดของยอดนักสู้? ทำไมถึงทนไม่ไหวง่ายขนาดนี้ ลุงป้าในหมู่บ้านของเราตีพี่ชายพี่สาวแรงกว่านี้ยังไม่มีรอยเลย ฉันใช้แรงนิดเดียวเอง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?"
