สาวองครักษ์ย่อมรู้จักจื้อเฉิน เธอขยิบตาให้เขา แล้วหมุนตัวจากไป
หลังจากที่เธอจากไป จื้อเฉินพบว่าทัศนียภาพภายในข่วงอวกาศเล่ย์ไถเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง
จากภายนอก ข่วงอวกาศเล่ย์ไถมีขนาดเพียงสิบจั้งเท่านั้น แต่หลังจากที่การแข่งขันเริ่มขึ้น พื้นที่ภายในกลับดูเหมือนไร้ขอบเขต
แต่นี่ก็เป็นเรื่องปกติ เพราะขุนพลหนุ่มผู้ยิ่งใหญ่ส่วนใหญ่เป็นบรรพชนของนักรบ หรือแม้แต่ศักดิ์สิทธิ์ของนักรบ ข่วงอวกาศเล่ย์ไถขนาดสิบจั้งไม่เพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะเล่น
"ดูเหมือนว่าเกราะป้องกันพื้นที่นี้จะแข็งแกร่งมาก แม้แต่ย่านั่นยังไม่สามารถทำลายมันได้ แต่ไม่เป็นไร ฉันมีตราประทับพื้นที่ ฉันสามารถส่งเนื้อๆ ออกไปได้"
จื้อเฉินรับรู้ถึงสถานการณ์ภายในพื้นที่นี้ แล้วพึมพำด้วยปากเล็กๆ ของเขา
"เป็นเจ้านั่นเอง เด็กน้อยที่ย่างสัตว์เลี้ยงของข้า"
ในตอนนั้น เสียงของคู่ต่อสู้ดังขึ้นจากด้านหน้า
ความเย็นชา ความโกรธ ความเกลียดชัง เจตนาฆ่า และอารมณ์ด้านลบอื่นๆ พุ่งเข้ามา
"ย่างสัตว์เลี้ยงของเจ้าหรือ?"
ใบหน้าอวบอ้วนของจื้อเฉินเต็มไปด้วยความสงสัย จ้องมองชายคนนั้นอย่างพินิจพิเคราะห์
