เสียงร้องของนักรบพิฆาตมารดาบค่อยๆอ่อนแรงลง พี่น้องจื้อซินและจื้อเฉินก็เล่นเตะบอลกันจนพอใจแล้ว จึงหยุดการต่อสู้
จื้อเฉินเตะเท้าสุดท้าย ส่งเขาเข้าไปในเรือบิน
"ย่า มารลามคนนี้ฝากไว้กับย่านะครับ"
แม้เขาจะตะโกนว่าจะฆ่านักรบพิฆาตมารดาบ แต่พอให้เขาลงมือฆ่าคนจริงๆ ก็ยังทำใจไม่ได้
"ก็ยังเป็นเด็กสามขวบอยู่นี่นา"
หญิงชราอดรู้สึกสะท้อนใจไม่ได้ จากนั้นก็มองไปที่นักรบพิฆาตมารดาบที่นอนอยู่บนพื้น ตาเหม่อลอย ร่างกายเหมือนกองเนื้อ มุมปากกระตุกเล็กน้อย
เมื่อครู่ยังคิดว่าเด็กน้อยทั้งสองใจอ่อนกับศัตรู ไม่กล้าลงมือสังหาร แต่พอเห็นสภาพอันน่าเวทนาของนักรบพิฆาตมารดาบ ก็รีบถอนความคิดนั้นทันที
ด้วยสายตาของเธอ มองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าตอนนี้กระดูกทั่วร่างของนักรบพิฆาตมารดาบแตกละเอียดหมดแล้ว
ถึงไม่ฆ่าเขา คงอยู่ได้ไม่นานก็จะถูกร่างกายตัวเองบดขยี้อวัยวะภายในจนตาย
นี่มันโหดร้ายยิ่งกว่าฆ่าเขาตายทันทีเสียอีก
แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกสงสารชะตากรรมของนักรบพิฆาตมารดาบ นึกถึงชะตากรรมของคนที่เขาฆ่ามาก่อนหน้านี้ ก็ได้แต่บอกว่าเป็นวงจรกรรม กรรมตามสนอง สมควรแล้ว
"ข้าจะไปจัดการเขาก่อน"
