มณฑลหัวตง เมืองบินไห่

ยามดึก ถนนซงซินเจี้ยยังคงเต็มไปด้วยแสงสีและความคึกคัก

ชายหญิงแต่งตัวทันสมัยเดินสวนกันไปมา

ชายหนุ่มคนหนึ่งปะปนอยู่ในฝูงชน แปลกแยกจากสถานที่แห่งนี้

เขาคาบบุหรี่ครึ่งมวนไว้ในปาก สวมกางเกงยีนส์เก่าๆ กับเสื้อยืด และสะพายถุงสานใบใหญ่ไว้ด้านหลัง

ทุกครั้งที่เดินผ่านถังขยะ เขาจะต้องค้นหาอะไรบางอย่างอยู่พักใหญ่

เขาชื่อหลงเฟย พ่อแม่จากไปตั้งแต่เด็ก เติบโตมาโดยคุณปู่เป็นผู้เลี้ยงดู

หลังจบการสอบเข้ามหาวิทยาลัย เขาฉีกจดหมายตอบรับเข้าเรียน โกหกคุณปู่ว่าสอบไม่ติด แล้วเดินทางมาทำงานในเมืองนี้เพียงลำพัง

เมื่อแรกมาถึงที่นี่ เขาเหมือนแมลงวันไร้หัวที่บินวนไปมา

เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง ไม่รู้ว่าจะหางานได้ที่ไหน จึงเลี้ยงชีพด้วยการเก็บขยะไปก่อน

งานนี้เป็นคนแก่ที่รับซื้อของเก่าสอนให้เขาทำ

ขวดหนึ่งใบได้หนึ่งเหมา ถ้าเขาขยันหน่อย วันหนึ่งก็เก็บได้มากกว่าหนึ่งพันใบ ก็คือได้หลายร้อยหยวน

เงินจำนวนนี้ ในหมู่บ้านของเขาแทบจะคิดไม่ถึงเลย

แต่การเก็บขวดก็ไม่ใช่งานที่ดูดีอะไร

เดินอยู่บนถนนก็โดนคนมองด้วยสายตาดูถูกบ่อยๆ

ถนนซงซินเจี้ยเป็นถนนสายบาร์ของเมืองบินไห่

ถนนสายนี้อยู่ติดแม่น้ำ ตลอดทั้งถนนเป็นอาคารสไตล์โบราณ ถ้าไม่เปิดเป็นบาร์ก็เป็นร้านกาแฟ หรือไม่ก็คาราโอเกะ พอถึงกลางคืนก็คึกคักมาก

ที่ไหนมีคนหนุ่มสาวเยอะ ที่นั่นก็มีขวดทิ้งเยอะ

หลงเฟยเดินไปครึ่งถนน ถุงพลาสติกด้านหลังก็เต็มแน่น

เขาหาที่เงียบๆ ถอดกางเกงออกฉี่

ห้องน้ำในเมืองยังต้องเสียเงิน

หลงเฟยเสียดาย หนึ่งหยวนซื้อไอศกรีมกินได้นะ!

หลังจากฉี่เสร็จ เขาเพิ่งจะรูดซิปกางเกง

ประตูเหล็กข้างๆ ก็เปิดออกทันที มีชายหนุ่มห้าหกคนเดินออกมา ในอ้อมแขนยังลากผู้หญิงคนหนึ่งมาด้วย

หลงเฟยรีบไปหลบหลังเสาไฟฟ้า

โชคดีที่แสงไฟไม่สว่าง กลุ่มคนพวกนี้จึงมองไม่เห็นเขา

ทุกครั้งที่ฉี่ เขาจะระมัดระวังมาก กลัวคนในเมืองจะด่าว่าเขาไม่รักษาความสะอาด

ในตรอกเล็กๆ นี้ มีโต๊ะเก่าๆ อยู่ตัวหนึ่ง

พวกหนุ่มๆ วางผู้หญิงคนนั้นลงบนโต๊ะ เธอนอนคว่ำหน้า ผมยาวสีดำสยายไปทั่ว

เธอสวมชุดสูทกระโปรงสั้นสีดำ รูปร่างดีมาก

พวกหนุ่มๆ สูบบุหรี่กันคนละมวน หัวเราะดังลั่น "หวู่เซา ไม่นึกเลยว่าออกมาคืนนี้ จะเจอของดีระดับสูงสุดแบบนี้!"

"ยาของนายแรงพอไหม?"

"วางใจเถอะ ยานี่คนเก่งปรุงเองนะ ข้าจ่ายเงินไปไม่น้อยเลย!"

"งั้นพวกเราเดี๋ยว..."

พวกเขาหัวเราะกันอย่างไม่ยั้ง ทำให้หลงเฟยขมวดคิ้ว

เหี้ยเอ๊ย เจอพวกหื่นกามเข้าแล้ว

ฟังดูแล้ว พวกเขาน่าจะวางยาผู้หญิงคนนี้

หลงเฟยขมวดคิ้ว ลังเลว่าควรเข้าไปยุ่งดีไหม

เมื่อสองวันก่อน บนถนน

มีผู้หญิงคนหนึ่งถูกผู้ชายทุบตีจนร้องลั่น เขาเข้าไปช่วยเตะผู้ชายคนนั้นที

ผลคือ ผู้หญิงคนนั้นไม่เพียงไม่ขอบคุณ ยังด่าเขาว่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน ทุบตีสามีของเธอ

สุดท้ายแจ้งตำรวจ ยังพาเขาไปขังที่สถานีตำรวจหนึ่งวัน

หลงเฟยรู้สึกเย็นวาบที่หัวใจ ด่าคนในเมืองว่าไร้น้ำใจ สาบานว่าต่อไปจะไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้านอีก

เขาคิดว่าผู้หญิงที่เข้าออกบาร์แบบนี้ คงไม่ใช่ผู้หญิงดีอะไร

ดังนั้น เขาจึงหยิบถุงพลาสติก เตรียมจะเดินจากไปเงียบๆ

ใครจะรู้ว่าผู้หญิงบนโต๊ะจู่ๆก็ดิ้นขึ้นมา กลิ้งลงไปบนพื้น ร้องด้วยความทรมานว่า "ช่วยด้วย ช่วยด้วย!"

"เอ๊ะ ฟื้นแล้วเหรอ! อย่าเพิ่งร้อน พวกพี่กำลังจะไปช่วยเธอ!"

กลุ่มวัยรุ่นยิ้มเยาะ แล้วรุมล้อมเข้าหาผู้หญิงคนนั้น

"ไอ้สัตว์!"

หลงเฟยตาเบิกโพลง ความรู้สึกยุติธรรมในใจพลุ่งพล่าน เขาไม่อาจนิ่งดูดายได้อีกต่อไป

ในถุงพลาสติกของเขามีขวดแก้วอยู่หลายใบ

หยิบขึ้นมาใช้เป็นค้อนได้

"ไอ้พวกเลว ปล่อยฉันนะ!"

ผู้หญิงคนนั้นดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด พูดไม่ค่อยชัด

ท่าทางอ่อนแอของเธอไม่เพียงไม่ได้ผล แต่กลับยิ่งทำให้พวกมันตื่นเต้นมากขึ้น

หลงเฟยวิ่งเข้าไป ตะโกนด่า "หยุดนะ ปล่อยผู้หญิงคนนั้น!"

วัยรุ่นสี่ห้าคนตกใจสะดุ้ง หันมามองหลงเฟยพร้อมกัน

พอเข้าใกล้ พวกมันก็มองเห็นชัดเจน

พวกมันเห็นหลงเฟยแต่งตัวสกปรกมอมแมม จึงดูถูกและด่าทันที "ไอ้ขอทาน อยากตายรึไง?"

"เหี้ย ไอ้นี่โผล่มาจากไหนวะ ทำเอากูตกใจจนอ่อนไปหมด!"

"ไอ้ควาย ไอ้บ้านนอก รีบไสหัวไปให้พ้น!"

คนหนึ่งหยิบขวดเหล้าจากด้านหลัง แล้วด่าหลงเฟยเสียงดัง

หลงเฟยโก่งตัว เตรียมพร้อมต่อสู้ ชี้ไปที่พวกมันแล้วตะโกน "พวกแกไม่อายเลยจริงๆ ลวนลามผู้หญิงกลางที่สาธารณะ ยังมีกฎหมายบ้านเมืองอยู่มั้ย?"

แม้เขาจะตัวใหญ่ล่ำ สูงหนึ่งเมตรแปดสิบ

แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับวัยรุ่นห้าคน ในใจก็ยังไม่มั่นใจนัก

"แม่ง อยากโดนตีจริงๆ!"

วัยรุ่นคนหนึ่งถือขวดเหล้าเข้ามา แล้วฟาดเต็มแรงใส่หัวของหลงเฟย

หลงเฟยถอยหลังก้าวหนึ่ง เขาก็หมุนถุงสานในมือเช่นกัน แล้วฟาดใส่อีกฝ่าย

ข้างในบรรจุขวดเหล้าสิบกว่าขวด หนักราวกับก้อนหิน กระแทกเข้าที่ศีรษะของชายหนุ่มคนนั้นดังโครม

ชายคนนั้นร้องโอดโอยอย่างทรมาน ถูกฟาดจนล้มลงกับพื้นอย่างแรง

ชายหนุ่มด้านหลังไม่คิดว่าหลงเฟยจะต่อสู้ดุดันขนาดนี้ ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบมีดพับออกมาและกางใบมีด

เขานำพาชายหนุ่มอีกสามคน ถือไม้กระบองและขวดเหล้าออกมา ชี้นิ้วด่าหลงเฟย "ไอ้หลานชาย แกกล้าดีนักที่มายุ่งกับเรื่องของหวู่เซา แกเชื่อไหมว่าฉันฆ่าแกก็ไม่มีใครสนใจหรอก?"

หลงเฟยหัวเราะเยาะ "อย่ามาขู่ข้า ถ้ามีฝีมือก็สู้มา ไม่มีฝีมือก็ไสหัวไป!"

สีหน้าของหวู่เซาเปลี่ยนเป็นดำคล้ำ เขาโบกมือสั่งชายหนุ่มทั้งสามคนพลางตะโกน "ฆ่ามัน!"

กลุ่มคนรุมล้อมโจมตีหลงเฟยทันที

หลงเฟยโบกถุงสาน ฟาดใส่พวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ได้ยินเสียงแก้วแตกดังกราว ชายหนุ่มสามคนถูกเขาฟาดล้มลงกับพื้น

ศีรษะของเขาก็โดนไม้กระบองฟาดเข้าให้หนึ่งที เลือดไหลออกมาจากหน้าผาก

เมื่อหันกลับมา เพราะปฏิกิริยาไม่ทัน

มีดในมือของหวู่เซาพุ่งแทงมาอย่างรวดเร็ว แทงเข้าที่หน้าอกของเขาหนึ่งที

ปลายมีดติดขัดเล็กน้อย พอดีแทงเข้าที่จี้หยกที่แขวนอยู่บนคอของเขา

หวู่เซาออกแรงมาก ปลายมีดทะลุจี้หยก แทงเข้าไปในร่างกายของเขาลึกครึ่งนิ้ว

หลงเฟยสูดลมหายใจเฮือก ยกมือตบเข้าที่ใบหน้าของหวู่เซาเต็มแรง เสียงดังป้าบ ตบจนเขากระเด็นลงพื้น

หวู่เซามีส่วนสูงพอๆ กับเขา แต่ร่างกายถูกสุราและกามารมณ์ทำลายมานานแล้ว

ฟันของเขาหลุดไปหลายซี่ หลังจากล้มลง หลงเฟยยกเท้าซ้ำอีกที เหยียบจนเขาสลบไป

เขาลูบเลือดที่คอ ไม่สนใจความเจ็บปวด มือซ้ายถือถุงพลาสติก วิ่งไปใช้มือขวาแบกผู้หญิงที่นอนอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้ววิ่งออกจากตรอกเล็กๆ

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาทะเลาะวิวาทในเมือง เขากังวลว่าจะถูกจับเข้าสถานีตำรวจอีก

หลังจากออกจากตรอก เขาพยายามวิ่งไปตามที่ที่ไม่มีไฟถนน สุดท้ายก็พบโรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่งข้างถนน

เขากัดฟัน จ่ายเงินร้อยหยวน เข้าไปจองห้องมาตรฐานห้องหนึ่ง ตั้งใจจะวางผู้หญิงลงแล้วจากไป

แบกสาวสวยแบบนี้ คนที่ไม่รู้อาจจะคิดว่าเขากำลังทำเรื่องไม่ดีเสียอีก!