ไป๋เฉียงเฉียงรู้สึกว่าเปลือกงูที่สวมอยู่นั้นเย็นเฉียบ เมื่อนึกถึงว่าสิ่งที่แนบชิดร่างกายของเธอคือผิวหนังของเคอร์ติส เธอก็รู้สึกอับอายอย่างมาก
ไป๋เฉียงเฉียงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเคอร์ติสอย่างเขินอาย แต่กลับตกใจเมื่อเห็นสายตาอันเข้มข้นของเขา
"ฉันต้องการเธอ" เคอร์ติสแนบร่างกายเข้าหาไป๋เฉียงเฉียง เสียงที่ปกติเย็นชากลับแหบพร่าในตอนนี้
สายเส้นหนึ่งในสมองของไป๋เฉียงเฉียงตึงขึ้นทันที มือของเธอรีบยันอกของเคอร์ติสไว้ "ฉันไม่!"
เคอร์ติสใช้มือข้างหนึ่งรองรับเอวของไป๋เฉียงเฉียง กดเธอลงบนพื้น ดวงตาสีแดงยาวเรียวเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย สะท้อนใบหน้าอันน่าสงสารของเพศเมียอย่างชัดเจน
ไป๋เฉียงเฉียงตกใจจนดิ้นรนสุดกำลัง ไม่นานมือทั้งสองข้างก็ถูกเคอร์ติสใช้มือเดียวกดไว้เหนือศีรษะ เธอจึงเตะขาทั้งสองไปมา หวังจะเตะร่างงูที่กดทับอยู่บนตัวเธอออกไป
เคอร์ติสนิ่งเงียบไม่ขยับเขยื้อน ไม่นานไป๋เฉียงเฉียงก็รู้สึกว่าขาของเธอโล่งขึ้น แทนที่ด้วยขายาวสองข้างที่แยกออก
