ไป๋เฉียงเฉียงกินข้าวได้แค่หนึ่งในสามก็อิ่มแล้ว ข้าวที่เหลือครึ่งถังห่อด้วยใบอ้อเก็บไว้กินตอนเย็น
"เราจะไปกันเลยไหม?" ไป๋เฉียงเฉียงนั่งยองๆ อยู่ริมแม่น้ำ ใช้หญ้าน้ำทำความสะอาดฟัน ถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
"งั้นก็ไปกันเถอะ" เคอร์ติสว่ายขึ้นฝั่ง แบกสัมภาระทีละชิ้นไว้บนตัว "ไม่ต้องกลับไปที่น้ำตกแล้ว เดี๋ยวเธอจะเปียก"
ไป๋เฉียงเฉียงเงียบๆ บ้วนปาก หลังจากกินอิ่มดื่มเต็มที่ก็รู้สึกดีขึ้นมาก แต่ร่างกายยังคงหนาวเย็น พอลุกขึ้นมองเคอร์ติส ก็หลุดหัวเราะออกมาทันที
เห็นเคอร์ติสแขวนขวดโหลต่างๆ ห่อใหญ่ห่อเล็กเต็มตัว ดูเหมือนพ่อค้าเร่ที่เดินขายของตามถนน
เมื่อกี้เธอหมดแรงไปจึงไม่ทันสังเกตเห็นท่าทางตลกๆ ของเคอร์ติส
"หัวเราะอะไร?" เคอร์ติสเอียงหัวมองไป๋เฉียงเฉียงอย่างงุนงง พร้อมกับการเคลื่อนไหวของเขา กระบอกไม้ไผ่บนตัวก็กระทบกันดังโครมๆ
"ฮิๆ!" ไป๋เฉียงเฉียงยิ่งอยากหัวเราะ แต่เธอไม่อยากหัวเราะเยาะเคอร์ติส จึงหุบปากพยายามกลั้นหัวเราะสุดความสามารถ ไหล่สั่นไหวไปมา ใบหน้าขาวผ่องก็เริ่มแดงระเรื่อ ทำให้ดูมีสีหน้าดีขึ้นมาก
