ไม่ต้องพูดถึงคนต่างถิ่นเหล่านั้น หยางเฉินยังประเมินความเกลียดชังของหวังหยุนไคและหยูเสี่ยวฮุ่ยที่มีต่อเขาต่ำไป ระดับการเผยแพร่เรื่องนี้ คงถึงจุดสูงสุดแล้ว อย่างน้อย หยางเฉินยังไม่ทันออกจากครอบครัวหยาง รอบตัวเขาก็มีลูกหลานของครอบครัวหยางติดตามมาแล้วอย่างน้อยสิบกว่าคน
"พวกคุณนี่..." หยางเฉินมองดูคนเหล่านี้ที่ตั้งใจจะออกจากครอบครัวหยางพร้อมกับเขา และถามอย่างสงสัย
หยางอู๋ก็อยู่ในกลุ่มคนด้วย แม้จะเหลือแขนเพียงข้างเดียว แต่กลับดูมีชีวิตชีวามากกว่าเดิม เขาโบกแขนและพูดเสียงนุ่มว่า "หยางเฉิน พวกเราไปช่วยเชียร์นายน่ะ ต้องเอาชนะหวังเหรินกับหวังเต๋อให้ได้นะ พวกคนในตระกูลหวังนั่นชอบรังแกคนในครอบครัวหยางพวกเราบ่อยๆ พวกพี่ๆ น้องๆ หวังให้นายช่วยระบายความแค้นให้พวกเราทั้งนั้นแหละ"
ครอบครัวหยางถึงอย่างไรก็เป็นตระกูลระดับกลาง เมื่อเจอตระกูลใหญ่ก็ต้องคุ้นเคยกับการก้มหัวให้
ดังนั้น รวมถึงครอบครัวหยางและตระกูลระดับกลางอีกหลายตระกูล จริงๆ แล้วต้องคอยดูสีหน้าของตระกูลใหญ่เวลาทำอะไร แน่นอนว่าหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกพวกอัจฉริยะจากตระกูลใหญ่รังแก
