"นั่นเป็นเรื่องที่ดี เมื่อทุกคนเปิดใจกันแล้ว ในที่สุดพวกเราก็เป็นเพียงคนหนุ่มสาว แม้ว่าเราจะทำอะไรผิดพลาดไป ตระกูลหวังก็คงจะแค่หาเรื่องกับผู้อาวุโสในครอบครัวหยางของเราเท่านั้น พวกเขาไม่กล้าทำอะไรกับครอบครัวหยางของเราหรอก" หยางอู๋พูดอย่างมั่นใจ
ถึงแม้ว่าตระกูลระดับกลางจะไม่เหมือนกับตระกูลใหญ่ แต่ตระกูลใหญ่ก็ไม่สามารถหาเหตุผลมาข่มเหงตระกูลระดับกลางได้ตามใจชอบ การทะเลาะวิวาทของคนหนุ่มสาวเหล่านี้ ถ้าพูดให้หนักหน่อยก็คือการทะเลาะวิวาท แต่ตราบใดที่ไม่มีใครเสียชีวิต แม้จะร้ายแรงที่สุด ก็ยังสามารถบอกได้ว่าเป็นเพียงการเล่นของเด็กๆ เท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ถ้าเกินเส้นนี้ไป ครอบครัวหยางก็สามารถรับผิดชอบได้
อีกอย่าง ท่านปู่หยางที่สองก็อยู่ข้างๆ คอยควบคุมเส้นนี้อยู่ไม่ใช่หรือ พวกเขากลัวอะไรล่ะ?
หยางอู๋ในฐานะผู้นำของกลุ่มวัยรุ่น เอ่ยปากพูดว่า "ตอนนี้ให้ดูว่าพี่เฉินจะพูดอะไร"
หยางเฉินยืนอยู่ด้านหน้าสุดโดยเอามือไพล่หลัง พูดอย่างสงบว่า "อย่างนั้นหรือ พูดถึงเรื่องนี้ ฉันจำได้ว่าตระกูลหวังยังมีอัจฉริยะอีกคนหนึ่ง น่าจะชื่อหวังหยุนไคนะ ฉันเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขามาก่อน ทำไมเขาถึงไม่อยู่ที่นี่ล่ะ?"
