ความแข็งแกร่งของหยางเฉิน ในสายตาของหวังหยุนไค เหมือนกับความเจ็บปวดของการโรยเกลือลงบนบาดแผล เมื่อเห็นอีกฝ่ายหันหลังจากไป แม้แต่จะไม่สนใจมองตาของเขา ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้
ไม่ มันเป็นไปไม่ได้
เขายังไม่กล้าเชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นความจริง
หยางเฉินไม่ใช่คนไร้ค่าหรอกหรือ?
เมื่อไม่นานมานี้เขาเห็นอย่างชัดเจนว่า หยางเฉินแพ้อย่างยับเยินในการแข่งขันกับตระกูลหวัง แม้แต่เตาตำรับยาจื่อซิวที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษก็ยังเสียให้กับตระกูลหวัง อาจกล่าวได้ว่าเรื่องนี้เป็นที่รู้กันทั่ว และหยางเฉินก็ถูกตราหน้าว่าเป็นคนไร้ค่าในตอนนั้น
หยางเฉินแพ้ให้กับตระกูลหวัง!
หยางเฉินแพ้ให้กับตระกูลหวัง
หวังหยุนไคพร่ำบอกตัวเองเช่นนี้ ราวกับว่ามีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขารู้สึกปลอบใจได้บ้าง
ด้วยเหตุนี้ หวังหยุนไคจึงลุกขึ้นจากพื้นอย่างกะทันหัน และตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง: "หยางเฉิน แกมีอะไรให้ภูมิใจด้วย? แกก็แค่สุนัขจรจัดที่เมื่อไม่นานมานี้ยังแพ้ให้กับตระกูลหวังของพวกเราเท่านั้นแหละ!"
