Damian's POV
Tahimik kong pinagmamasdan ang kalawakan mula sa bintana ng opisina. Ang mga ilaw mula sa mataas na gusali ng lungsod ay kumikislap na parang mga bituin, ngunit kahit anong tingin ko, hindi ko maialis ang aking isip sa kanya—ang babaeng nagbibigay liwanag sa mundo kong puno ng pormalidad at kasinungalingan.
Ako si Damian Villacorte, mula sa isang angkan ng mga mayayaman na kilala sa mundo ng negosyo. Malaki ang pangalan ng pamilya ko, kaya't mula pagkabata, itinatak na sa akin ang mga dapat at di dapat gawin. Sa edad na tatlumpu't dalawa, hawak ko na ang isa sa pinakamahalagang posisyon sa kompanya ng aming pamilya—isang larangan na punong-puno ng kompetisyon, intriga, at responsibilidad.
Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ay may lihim akong tinatago. Sa araw-araw na pumapasok ako sa trabaho, hindi bilang Damian Villacorte na nasa itaas ng kaukulan, kundi bilang Damian Rivera—isang simpleng empleyado na walang kinalaman sa marangyang mundo ng aming pamilya. Mahirap mag panggap lalo na't sanay Ako sa karangyaan. Sa loob ng mga pader ng kompanya, walang nakakakilala sa totoong pagkatao ko, at iyon ang gusto ko.
Ang dahilan? Siya.
Siya na may payat na pangangatawan, hindi kasing-sexy ng mga babaeng sanay akong makasalamuha, ngunit ang saya sa kanyang mga mata ay mas makapangyarihan pa sa kahit anong yaman. Petite siya, maliit ngunit hindi mahirap mapansin. Parang may sariling liwanag ang kanyang presensya, parang iniimbita ka nitong tumingin at manatili. Tuwing maririnig ko ang kanyang halakhak, pakiramdam ko'y para akong nadadala sa ibang mundo—isang mundong mas simple, mas totoo, at higit sa lahat, malaya.
"Tapos na ang mga papeles para sa board meeting bukas, sir," bati ni Franco, ang aking personal assistant na isa rin sa iilang nakakaalam ng aking lihim. Tumango lang ako habang iniabot niya ang folder. Isa si Franco sa mga maaasahan ko—alam niya kung kailan tatahimik at kung kailan magsasalita.
"Salamat," sagot ko, ngunit ang isip ko ay bumalik sa kanya.
Hindi ko pa rin makalimutan ang unang beses na nakita ko siya. Noon, abala ako sa pag-aayos ng mga dokumento nang bigla siyang pumasok sa pantry, may dala-dalang tasa ng kape. Magulo ang buhok niya, halatang abala rin sa trabaho, ngunit ang mga mata niya'y puno ng sigla. "Ang ganda ng araw!" sambit niya, kahit wala naman siyang kausap. Mula noon, hindi na siya nawala sa isipan ko.
Tuwing umaga, inaabangan ko ang pagpasok niya, ang maliit niyang ngiti, ang banayad na tunog ng kanyang tinig habang nakikipagkwentuhan sa mga katrabaho. Hindi siya aware sa atensyon na binibigay ko sa kanya, at iyon ang dahilan kung bakit lalo akong naakit.
Hindi siya tulad ng ibang babae. Wala siyang pakialam sa pera o posisyon. Ang simpleng bagay ay nagpapasaya sa kanya—isang masarap na kape, isang magandang umaga, o simpleng kwentuhan. Para sa isang tulad kong nabubuhay sa mundo ng marangya at komplikado, siya ang naging pahinga ko.
Ngunit sa kabila ng lahat, may takot akong nakabaon sa puso ko. Paano kung malaman niya ang totoo? Paano kung malaman niya na hindi ako ordinaryong empleyado? Mawawala ba ang liwanag sa kanyang mga mata kapag nalaman niyang isa ako sa mga taong ginagalit ng mga tulad niya—mga boss na nasa itaas ng sistema?
Huminga ako ng malalim at tumingin sa sarili kong repleksyon sa salamin. Damian Rivera o Damian Villacorte, alin ang totoo? Ang alam ko lang, sa ngayon, kaya kong maging Damian Rivera, ang lalaking handang gawin ang lahat para makilala siya nang mas malalim.
At baka, balang araw, maglakas-loob na akong sabihin sa kanya ang lahat. Ngunit sa ngayon, sapat na ang makita siyang masaya—kahit mula sa malayo.