'เผ่าพันธุ์ปีศาจยิ่งใหญ่ มีศักดิ์ศรี เจ้าอย่าได้ทำเรื่องเสื่อมเสียต่อตระกูลเหมยเตี๋ยเป็นอันขาด…'
คำสั่งของมารดาวนเวียนอยู่ในหัว ร่างบางในอาภรณ์สีนิลนั่งนิ่งคิดในเรือนไม้กว้างขวางโอ่อ่า บนตั่งนั่งสลักลายเมฆา ถัดไปนั้นเป็นเตียงนอนทำจากไม้สลักลวดลายภูผาและท้องนที เรือนนี้บรรจงวิจิตรต่างจากตอนนางมาอยู่ใหม่ ๆ เป็นเพียงหอนอนเล็กแคบในเรือนใต้
นีเทียนต้าเซินสร้างสถานที่พำนักอาศัยสวยงามรายล้อมด้วยสวนพฤกษาให้นาง เขายังมอบสมบัติมีค่าให้นาง หากว่านางยืดอายุขัยยมทูตได้มากกว่าที่เขาเอ่ยขอ
ในห้วงนครอันไร้ซึ่งเวลา หาได้รู้ไม่ว่าเนิ่นนานเท่าไร นางให้ความร่วมมือช่วยเหลือเทพมรณา นางแสนภาคภูมิใจ นางเข้าไปในตำราแห่งความตายเพื่อสู้รบกับมันอย่างไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค นางกลิ้งหลุน ๆ ออกมาในสภาพบาดเจ็บบนพื้นไม้เป็นเงามัน โผบินเข้ากรงเหล็กเหนือผ้าคาดเอว รอเทพมรณาควบขี่อาชากระดูกพานางไปหาต้นไม้วิญญาณหลายแห่ง ทั้งในเทวโลกและภพภูมิปีศาจ นางชื่นชมเจ้าอาชาแห่งความมืด สรรเสริญพลังเทพว่ายิ่งใหญ่เกินใคร
คราวก่อนนางได้พบเทพแห่งสายน้ำ ไม่ทันทักทายด้วยอัธยาศัย นีเทียนต้าเซินพานางกลับเรือนเสียก่อน หลังจากนั้นนางคงได้มีบทสนทนาเรื่องมิตรสหายเทพ...
สองพันปีที่แล้วนางไปถึงเทวโลก ระหว่างทางบังเอิญพบเข้ากับเทพปักษา พ่ายแพ้ย่อยยับกลับเรือนใต้พร้อมพี่สาวทั้งสอง นางถูกขังลืมในคุกใต้ดิน ด้วยเหตุผลเพียงว่านางไม่ปฏิบัติตนเหมือนพี่รองพี่ใหญ่ ไยศัตรูล้มลงบนพื้น นางรีบเข้าไปช่วยเหลือ ขอโทษขอโพยที่ทำให้พวกเขาบาดเจ็บ นางเสียมารยาทไปแล้ว นางต่อต้านปีศาจด้วยกันเอง นางเข้าข้างความดีและเทพสวรรค์ ไม่มีปีศาจตนไหนกระทำ นางถือเป็นผู้ทรยศหากฮู่โหมวไม่ออกตัวปกป้องนาง บอกกับผู้อาวุโสว่านางเป็นพวกเอาตัวรอดเก่ง
แต่เทพใดได้พบนางเข้าโดยบังเอิญ ล้วนเอ็นดูภูตผีเสื้อน้อย 'ถิงถิง' มากกว่าจะขนานนามว่านางปีศาจ นางเป็นความอัปยศของตระกูลเหมยเตี๋ย ต่อสู้แล้วพ่ายแพ้ยังไม่เท่าการศิโรราบต่อเทพ นางกลายเป็นจุดด่างพร้อยของตระกูล
'ไม่ได้ ๆ ข้าญาติดีกับเทพ กับยมทูต! กลับเรือนใต้เมื่อไร ข้าตายแน่'
ถิงถิงสั่นศีรษะ ถอนหายใจประหวั่น นางรู้สึกตัวอีกครั้งหนึ่งหลังจากที่เทพมรณาขยับปลายนิ้ว ตาจ้องมองแผ่นหลังกว้างใต้อาภรณ์ลายเมฆาสีนิลนำทางนางไป ใต้ต้นไม้วิญญาณตกอยู่ใต้อิทธิพลของเหมันต์
"เจ้าคิดอะไรอยู่รึถิงถิง ข้าเรียกเจ้าตั้งนาน" เขาพูดกับนางด้วยแววตาที่อ่อนโยนลง ปีกสีม่วงอร่ามบินไปปรากฏบนต้นไม้สูงตระหง่าน
เรียวปากอิ่มงามสีชาดขบกัดผลไม้แดงฉ่ำดังกรุบ นางเลือกที่จะไม่ตอบคำถาม เมื่อนางไม่อยากโกหกว่านางไม่ได้คิดสิ่งใด
นีเทียนต้าเซินเฝ้ามองนางนั่งกัดผลไม้ลูกโตบนกิ่งไม้ใหญ่ พืชพรรณอุดมสมบูรณ์ ในตะกร้าของนางยังมีอีกหลายผล ท่าทางคร่ำเครียดจนหัวคิ้วเรียวงามชนเข้าหากัน ทั้งที่ปกติแล้วนางมักตื่นเต้นดีใจ ยิ่งการเดินทางข้ามภพภูมินั้นเป็นไปได้ยากสำหรับนาง พร่ำพรรณนาว่าเป็นหนี้บุญคุณแล้วที่ได้มาเยือนเทวโลก
"เจ้าจะไม่บอกข้าจริงหรือ? ปีศาจน้อย"
เขาเรียกนาง หน้าตาบึ้งตึงก้มมองเรือนผมดำขลับพลิ้วไหวงดงามประหนึ่งใบไม้ปลิวลู่ลม บุรุษเทพเกล้าผมไว้ครึ่งศีรษะประดับด้วยปิ่นหยกสีนิล
การมีกายทิพย์ทำให้นางหายใจออกมาเป็นไอควัน นางรู้สึกเหน็บหนาวไปถึงขั้วกระดูกจนต้องสวมอาภรณ์ที่ทำจากขนสัตว์ ต่างจากยมทูตที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว นัยน์ตาสีชาดเยือกเย็นไร้ความรู้สึกมองนางอย่างไม่ละวาง
"ท่านอยู่มานานเท่าไร?"
"ไม่เคยนับ"
"ท่านไม่รู้สึกเบื่อบ้างหรือ?"
"เจ้าคิดว่าข้าควรเบื่อไหม?"
ถิงถิงชะงักนิ่ง ลงจากกิ่งไม้มาบินวนเวียนอยู่รอบอาภรณ์สีนิลสง่า รอบกายล้อมด้วยหมอกหยินหยาง นางถือโอกาสสบมองคิ้วเข้มหนาที่โก่งเข้าหากันดั่งคันศร
"ข้าอายุห้าพันกว่าปี ได้พบปะปีศาจจิ้งจอก ปีศาจเผ่าพันธุ์อื่นและบุรุษเทพมาก็มากนัก หาได้เคยพานพบบุรุษรูปงามเท่านีเทียนต้าเซินไม่"
ผลไม้แดงสุกในมือหล่นตุบลงบนผืนหญ้า นางสบเข้ากับรอยยิ้มอันน่าสะพรึงกลัวของบุรุษรูปงามปานหยกสลัก บุรุษเทพ... ผู้ซึ่งนางมิอาจใฝ่ฝันอาจเอื้อม เขาเบือนหน้าหนีนางไป ไม่ยอมรับคำเยินยอ
"เจ้า... ทำอย่างไรให้ผลไม้แห่งวิญญาณยังมีชีวิตอยู่ได้ในเมืองมรณา?"
"ข้าไม่เข้าใจเรื่องที่ท่านพูด"
"นครมรณาไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตมาโดยตลอด เคยมียมทูตใหม่นึกสนุกนำผลไม้วิเศษกลับมาจากเทวโลก หลังไปรับดวงวิญญาณเทพท่านหนึ่ง ชั่วอึดใจเดียวก็แห้งเหี่ยวเฉาตาย สลายไปเป็นเถ้าถ่าน"
"ข้าไม่กล้าโกหกท่าน เพียงแต่..." นางคืนร่างเป็นสตรีในอาภรณ์ขาวสะอาดราวกับว่านางเป็นเทพธิดาสวรรค์ แต้มใบหน้ากลบตราปีศาจกลางหน้าผากด้วยผงแป้ง หากเคลือบริมฝีปากด้วยสีชาดเยี่ยงปีศาจ นางหลบเลี่ยงแววตาดุดันพลางว่า "ข้ามีความลับของข้า ในเมื่อท่านเองก็ไม่ได้บอกข้าทุกเรื่อง ท่านคิดจะลักพาตัวข้ามา ท่านก็พามา ท่านจิกหัวใช้ข้า..."
"อ้อ... ที่แท้เจ้ายังโกรธข้าเรื่องนั้น"
"ข้าเปล่า ข้าแค่เรียกร้องความสนใจกระมัง ข้าเห็นท่านออกจะงานยุ่ง"
"จริงของเจ้า ถิงถิง ดังนั้นเจ้าควรรีบกินผลไม้ของเจ้า เลิกชักชวนข้าเจรจามากเรื่องเสียที ข้าจะได้กลับไปทำงาน"
"ข้าก็รีบอยู่นี่ไง"
"ตามสบายเจ้าเถิด"
บุรุษเทพในอาภรณ์สีนิลสง่าเอามือไพล่หลัง เงยหน้าขึ้นมองปีกสีม่วงผีโผบินขึ้นไปบนต้นไม้สูงตระหง่าน เขายิ่งเร่งนางก็ยิ่งชักช้า นางจะแสร้งทำเป็นลืมนำอาหารกลับไปกักตุน เพราะว่าเขาเอาแต่เร่งนาง
"แล้วทำไมข้าไม่ดื่มด่ำรสชาติผลไม้วิญญาณหอมหวานถึงเพียงนี้ในเรือนยมทูต? เพราะว่าการมีเพื่อนคุยเวลาที่ข้ากินอาหารของข้า มันให้รสชาติดีกว่า" ท้ายประโยคนั้นนางโผบินลงมา อาภรณ์งดงามประหนึ่งสีสันของจื่อเถิงหลัว[1] เผยให้เห็นผิวขาวละเอียดเหนือเนินอกอวบอิ่มไปจนถึงลำคอเพรียวระหง ผ้าคลุมไหล่ทำจากขนจิ้งจอกถักทอด้วยเวทแห่งปีศาจปลิวไสวไปตามลม
"อันที่จริงข้าควรมีมิตรสหายมากมายในภพภูมิปีศาจ ข้าชอบที่จะช่วยเหลือพวกเขา ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นบุญคุณข้าสักครั้ง ปีศาจมีนิสัยเอาแต่ได้และเห็นแก่ตัวมาก ไม่เหมือนท่านเทพ ไยจึงมอบสิ่งของมีค่าให้ข้าด้วย"
นีเทียนต้าเซินผ่อนลมหายใจยาว มองนางกระโดดโลดเต้นอย่างเพลิดเพลินอยู่ใต้ต้นไม้วิญญาณ
คืนวานนี้นางได้อาภรณ์ชุดใหม่หลากสีสัน เครื่องประดับมีค่าประมาณสองหีบได้ อะไรที่เขาว่าไม่มีให้นาง เขานำมาให้นางทั้งหมด แม้นั่นจะเป็นเรื่องผลประโยชน์ของการต่ออายุขัยยมทูตก็ตามที
"ข้าอยากช่วยยมทูต ข้าก็ช่วย ไม่จำเป็นต้องตอบแทน" นางดื่มกลืนผลไม้ลูกสุดท้าย หัวเราะเสียงดัง "คือข้าว่างน่ะ"
"ข้ายินดีด้วยกับเจ้า ถิงถิงผู้แสนจะว่างงาน เจ้าอิ่มหรือยัง?"
"ไป ๆ ข้าอิ่มแล้วล่ะ..." ไม่จบคำดี รอยยิ้มบนใบหน้างดงามพลันหายไป ภายใต้บรรยากาศเยียบเย็นผิดปรกติ เสียงสุนัขเห่าหอนดังจากที่ใดสักแห่ง...
"สุนัขเรียกคู่ที่ไหนกัน? ข้าขอฟังก่อน..."
ปีศาจอสูรต่างได้ยินเฉพาะเสียงของเผ่าพันธุ์เดียวกัน เมื่อแต่ละเผ่ามีการส่งสารที่แตกต่าง
นีเทียนต้าเซินแม้มีอายุขัยมายาวนาน กลับไม่เคยติดต่อโลกภายนอก การมองเห็นผ่านดวงตาพิพากษาถึงการกระทำดีชั่วเพื่อตัดสินโทษดวงวิญญาณ มิอาจล่วงรู้อย่างลึกซึ้ง เรียกได้ว่าเขาไม่สนใจเลยต่างหาก
หากเสียงที่ดังในอีกฟากฝั่งเป็นจิ้งจอกเงินของนาง จะส่งเสียงเห่าหอนตอบสุนัขอย่างเลื่อนลอยไร้ประโยชน์หรือยังไง? มันเป็นเรื่องตลกสิ้นดีในการส่งสารข้ามเผ่าพันธุ์
ถิงถิงปิดตาลง เนรมิตผีเสื้อน้อยในร่างโปร่งใสเรืองแสงได้ ลูกสมุนนับร้อยของนางกำลังโผบินข้างกายบุรุษจิ้งจอก นั่นทำให้เสียงของเขาเงียบไป
ฮู่โหมวส่ายหน้ามองผีเสื้อมากมายด้วยแววตาเปี่ยมด้วยความหวัง ตะโกนเรียกหานางอย่างบ้าคลั่ง
"ข้าขอสั่งห้ามไม่ให้เจ้าติดต่อกับใครทั้งสิ้น นั่นจะนำปัญหามาให้ข้าและแดนมรณา"
"ก็แค่บอกว่าข้าสบายดี"
"ข้าบอกว่าไม่ได้"
คำปฏิเสธของนางเป็นการยกมุมปากจนมองเห็นเขี้ยวแหลมคมทั้งสองข้าง นัยน์ตาสีอำพันลืมพรึบมองบุรุษเทพ นางก้าวร้าวด้วยนิสัยของปีศาจ
[1] 紫藤萝 Zǐténg luó ต้นวิสทีเรีย