นีเทียนต้าเซินตัดสินใจเดินทางไปถามเรื่องการรักษาปีศาจจากยมทูตในเขตแดนที่สิบสาม ได้ยินว่ามี 'ท่านลุง' เคยเป็นแพทย์หลวงผู้ชอบรับสินบนในแคว้นต้าเหลียง ท่านลุงห้าหมื่นห้าสิบเคยเป็นเทพแห่งการรักษา ทรยศเหล่าเทพด้วยการหันไปเป็นแพทย์ในเมืองปีศาจ
ยมทูตมีอีกร่างเป็นบุรุษหรือสตรี สวมอาภรณ์สีนิล ไม่มีรูปลักษณ์ที่แน่ชัด เหนือศีรษะปรากฏอักขระว่าเป็นยมทูตตนที่เท่าไร ใช้เวทวิชาได้ทั้งสองแขนง หยินและหยาง บางคราจำศีลเป็นลูกแก้วใต้อาภรณ์เจ้านครมรณา
'ปีศาจดำรงอยู่ได้ด้วยพลังวิญญาณ ท่านสังเกตไหมว่าทำไมปีศาจชอบสังสรรค์ ดื่มด่ำสุราอาหารอยู่เป็นนิจ ดับกระหายทางจิตวิญญาณด้วยการสมสู่กัน ปีศาจเพิ่มพูนพลังกายด้วยอาหารและสุรา ด้วยเนื้อสัตว์ที่มาจากการประกอบอาหาร ด้วยผลสุกวิญญาณ ปีศาจสตรีเข้าหาบุรุษเมื่อหิวกระหาย พวกนางสูบพลังจากปีศาจ จากมนุษย์…'
ที่ผ่านมาเทพมรณาทั้งสามร่ำเรียนเพียงการจำแนกดวงวิญญาณแต่ละประเภท รวบรวมไปส่งปรภูมิ ไม่เคยรู้วิธีการรักษา นีเทียนต้าเซินจึงพยายามทำความเข้าใจเรื่องการเยียวยารักษาปีศาจ ทั้งจากท่านลุงและตำรายาเล่มเก่า ได้รับมาจากท่านลุงเช่นกัน
'วิญญาณดวงนี้น่าเวทนายิ่งนัก เหตุที่เป็นสีทองอร่ามเพราะเวียนว่ายตายเกิดกี่ครา จำต้องพบชะตากรรมเดิม นางมีหน้าที่เพียงอย่างเดียว...'
คำปรึกษาจากท่านลุงในห้องรับรองของเรือนยมทูตเขตแดนสิบสามนับว่ามีประโยชน์มาก ร่างสูงสง่าในอาภรณ์ลวดลายเมฆาถักทองดงามอันตรธานไปจากเรือนไม้ กลับมาหยุดยืนหน้าโต๊ะไม้ตัวใหญ่ด้วยสีหน้าครุ่นคิด...
"นีเทียนต้าเซิน!"
ปีกผีเสื้อสีม่วงปรากฏขึ้นในห้องทำงาน นัยน์ตาสีชาดเหลือบมองนางอย่างไม่พอใจ นางคืนร่างสตรีในอาภรณ์ถักทอลายบุปผางามสีขาวสะอาดราวองค์หญิงบนเมืองมนุษย์ รอบกายนางมีผีเสื้อตัวเล็ก ๆ บินวนเวียน มีแต้มสีชาดกลางหน้าผากเป็นตราปีศาจ
"ข้าสั่งเจ้าไม่ให้ออกมาเพ่นพ่าน เจ้าควรอยู่แต่ในเรือน"
"ข้าได้เฉาตายพอดี ข้าเบื่อนะท่าน" ปีศาจสาวหน้าตาบึ้งตึง สยายปีกออกมาครั้งหนึ่ง ปีกของนางสว่างใสมองเห็นผนังห้องสีนวลอ่อน หากพอสบเข้ากับแววตาดุดัน นางก้มหน้ามองพื้นเหมือนคนทำความผิด "คือข้า... เป็นปีศาจนิสัยไม่ดี ชอบพุ่งตัวเข้าหาแสง ตั้งแต่ข้ามาอาศัยในเมืองมรณา นอกจากหอนอนของข้าแล้ว เห็นจะมีเพียงห้องทำงานของท่านสว่างไสว"
"เจ้าพำนักอาศัยในเมืองมรณา ต้องปฏิบัติตามระเบียบ ที่นี่ไม่เคยมีปีศาจมาก่อน... โดยเฉพาะสตรี..."
"ข้ากลบกลิ่นอายปีศาจของตนแล้ว ข้าจำแลงกายเป็นบุรุษได้ ไม่ทำให้ใครฟุ้งซ่าน..."
เสียงเจื้อยแจ้วเล่าเรื่องพลังกายปีศาจ นางสาธิตให้ดูว่านางอาจใช้ร่างบุรุษหรือชายชรา จะให้นางเป็นเด็กน้อยก็ย่อมได้ แต่นี่คือร่างกำเนิดของนาง
นีเทียนต้าเซินยืนนิ่งฟังนางว่าปีศาจแห่งแมลงบุปผาไม่ต่างอะไรจากจิ้งจอก ต่อให้นางมิได้มีเจตนายั่วยวนผู้ใด ช่วยไม่ได้ที่ความงามของนางดั่งสตรีล่มเมือง นางเป็นปีศาจแห่งภาพลวงตาและความฝัน
"ข้าได้ยินเรื่องพวกเจ้ามาไม่น้อย ขนาดเทพระดับสูงอย่างข้ายังได้กลิ่นหอมฟุ้งจากเจ้า นับประสาอะไรกับท่านลุง ดังนั้นเจ้าควรอยู่แต่ในหอนอน"
"ท่านลุงไม่มีจิตอกุศลกับข้า ถิงถิงเป็นปีศาจน้อย อายุขัยน้อยกว่าพวกท่านหลายหมื่นปี"
"ยมทูตมาใหม่อายุน้อยกว่าเจ้า ยังมีท่านลุงผู้เคยเป็นโจรป่า การปลงสังขารมิใช่ว่าจะทำได้ง่ายดาย เร็ว ๆ นี้ข้าได้ยินมาว่ามีท่านลุงระลึกชาติโดยบังเอิญ…"
"จะทำอะไรข้าได้เล่า! ข้าบินหนีไปก็จบเรื่อง" นางโวยวายเสียงดัง ต่อว่าเขาจะมากักขังนางเป็นสัตว์เลี้ยงไม่ได้ นางมีลมหายใจเยี่ยงปีศาจมาห้าพันกว่าปีแล้ว นางเป็นพวกรักอิสระแต่นางยอมทำงานให้เขาเพื่อแลกกับการมีชีวิต นางก้มหน้ากัดริมฝีปากตัดพ้อเขาว่าใจดำ นางตั้งใจมาบอกเรื่องสำคัญ นางเอามือเท้าเอว "ข้าอุตส่าห์จะมาบอกท่าน เรื่องความฝัน..."
"เจ้าดื่มด่ำพลังวิญญาณมากไป เจ้าจึงฝัน"
"ข้าแยกแยะระหว่างความฝันกับความเป็นจริงได้แม่นยำ..." นางสะบัดชายอาภรณ์เบา ๆ กางฝ่ามือออก ปรากฏดวงไฟกระจกสะท้อนภาพบุคคลมากหน้าหลายตา "แม่ทัพผู้กล้าหาญระดมพลทหารม้าภายใต้พระบรมราชโองการในจักรพรรดิไท่หู นำพาอิสรภาพมาสู่ดินแดนซึ่งถูกกดขี่ข่มเหงมาเนิ่นนานนับหลายร้อยปี ข้าพลีชีพในสนามรบเพื่อปกป้องชาวเมืองในร่างบุรุษผู้องอาจ อีกภพชาติข้าเป็นสตรีผู้สูญเสียสามีในสงคราม ปกป้องทารกน้อยจากการถูกสังหาร การกวาดล้างของกษัตริย์ไร้มนุษยธรรม ข้าช่วยเด็กเล็กและผู้คนไว้มากมาย..."
นีเทียนต้าเซินเลิกคิ้วมองลูกไฟปีศาจ ประหนึ่งคันฉ่องภพชาติของเหล่าเทพ ทว่าเป็นภาพลวงตาของปีศาจซึ่งนางเสกสร้างขึ้นมา นางเล่าว่าอีกสามภพชาติสุดท้าย นางเป็นบุตรสาวคนโตของสกุลลู่ หน้าตาสะสวย จิตใจดี นางยอมเสียสละตนในฐานะเชลยศึก เพื่อให้ครอบครัวของนางหลบหนีการจับกุมสำเร็จ หลังผลัดเปลี่ยนดินแดนแคว้นใหม่
อีกภพชาติของนางยอมรับโทษกบฏแผ่นดิน สละชีพให้คนรักของนางอย่างเต็มใจ เพื่อให้เขาได้ตบแต่งกับองค์หญิงแห่งแคว้นที่เฟื่องฟู จวบจนปัจจุบัน นางเป็นปีศาจผีเสื้อ ก็ยังต้องเสียสละเพื่อผู้อื่น...
"ตำราแห่งความเป็นและความตายจึงเรียก 'จิตวิญญาณที่เสียสละ' นับแสนปีเทวโลกจะพบสักดวงหนึ่ง จากวิญญาณนับหลายหมื่นล้านดวง"
นีเทียนต้าเซินไม่คิดว่าควรพูดเรื่องนี้ เพียงเห็นนางดีใจเป็นลิงโลด นั่นอาจเป็นประโยชน์ หากนางตั้งเป้าหมายสำคัญในการเข้าไปในตำรา
"แล้วเจ้าพร้อมทำงานหรือยัง?"
ถิงถิงพยักหน้าหงึกหงัก "ต่อให้ข้าไม่พร้อมก็ต้องพร้อม ใช่ไหมเจ้าคะ?"
"ใช่"
การต่อสู้กับตำราแห่งความตายด้วยพลังปีศาจเต็มกาย ผลออกมาเป็นที่น่าพึงพอใจ ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วปีกอันงดงามเหลือสภาพเป็นสีดำกระง่อนกระแง่น ด้วยฝีมือผู้พิทักษ์ที่หน้าตาเหมือนปีศาจงู
เจ้าตำราแสบสร้างกำแพงสูงเทียมฟ้า แถมเก่งฉกาจเรื่องเพลิงกัลป์ ปีศาจสาวในอาภรณ์สีขาวสะอาดกลิ้งหลุน ๆ จากตำรา ก้นกระแทกพื้นเรือน นางร้องไห้คร่ำครวญอย่างเจ็บปวด "ฮืออ.... ปีกแสนสวยของข้าา หนวดข้า... ข้าเหลือแต่หนวด..."
"เจ้าทำได้ดี... ปีศาจผีเสื้อ"
"ข้าทำงานให้ท่านมาตั้งนาน ไยท่านไม่เรียกชื่อข้าเจ้าคะ? ข้า..."
"ถิงถิง ข้ารู้ชื่อเจ้า เพียงพลั้งปากไปประสาข้า ขอเจ้าอย่าถือสา ข้าไม่เคยพูดจาเอาอกเอาใจใคร"
"เจ้าค่ะนายท่าน เทพมรณาผู้ยิ่งใหญ่ เกลียดชังความชั่วร้าย ท่านก็เลยจะพิพากษาข้า... ถิงถิงไร้ความผิด... ข้ามาช่วยงานท่าน แลกกับการมีชีวิต..."
นางตัดพ้อบุรุษเทพ การบำเพ็ญเพียรเป็นเทพมิใช่เรื่องง่าย จำต้องมีจิตใจที่เสียสละเมตตาเป็นอย่างมาก เหตุใดจึงใช้งานนางเยี่ยงทาสในเรือนใต้ เหมือนท่านปู่ปฏิบัติอย่างร้ายกาจกับพวกเขา เมื่อไร้ประโยชน์ก็ฆ่าทิ้งเสีย
นีเทียนต้าเซินผ่อนลมหายใจ เขารู้สึกไม่ชอบใจเมื่อเห็นน้ำตาของนาง พักหลังมานี้เขาแวะเวียนมาดูอาการบาดเจ็บนาง นำชาและอาหารมาให้นางก่อนเอ่ยขอให้นางทำงานอย่างสุภาพชน เขาก้มหน้าเล็กน้อย เรียกนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง "ถิงถิง... ข้าจะพาเจ้าไปชิมผลสุกวิญญาณดีไหม? เจ้าคิดว่ายังไง ที่จริงแล้วต้นไม้วิญญาณก็มีตั้งหลายแห่ง"
"ข้าไป ข้าอยากไป!"
"เจ้าเคยไปเทวโลกไหม?"
"ข้าเคยไปเทวโลกชั้นดินครั้งหนึ่ง เทวโลกชั้นน้ำชั้นฟ้าข้ายังไม่เคยไป ท่านแม่กำชับข้าไม่ให้ข้าไปเทวโลกอีก ข้าเคยไปสร้างเรื่องเอาไว้..."
เงาปีกหงิกงอลีบลงไปกับแผ่นหลัง ใบหน้าหวานงามเปรอะเปื้อนคราบเขม่าควันและคราบน้ำตา อาภรณ์สีสันสดใสของนางขาดวิ่น เนื้อตัวนางมีแต่กลิ่นไหม้ นางทำหน้าตาน่าสงสารเหลือบมองบุรุษเทพ ในที่สุดเขาก็รับปากนาง
"เจ้าหยุดร้องไห้ ลุกขึ้นมา ข้าจะพาเจ้าไปหาผลไม้วิญญาณ"