Youth, like a fleeting breeze, now a distant past,
Moments etched in memories, forever to last.
In the tale of Jeab and Noina, a friendship's grace,
Lost in time, in the labyrinth of life's embrace.
Laughter resonating, innocence pure and free,
A bond woven deep, their spirits wild and carefree.
Jeab, the playful soul with dreams to chase,
Noina, a gentle spirit, adorned with grace.
But time, a fickle force, set them on separate ways,
Jeab yearned for acceptance, seeking validation's praise.
In a quest for belonging, misguided and lost,
He succumbed to peer pressure, at a great cost.
Bullying the once-beloved friend, Noina's tears fell,
The pain inflicted, a toll that hurt and dwelled.
Regret weighed heavy, as the damage was done,
Jeab's youthful innocence began to come undone.
Noina, wounded deeply, departed from their shared town,
Leaving behind a piece of youth's playground.
Jeab, filled with remorse, followed her steps,
Hoping for forgiveness, redemption in his depths.
But time, relentless, spins its relentless wheel,
And fate, capricious, has its own revealed deal.
Years sailed away, like ships on a distant sea,
A wedding invitation, a reunion decree.
Jeab pondered, would Noina recognize his face?
Could they rekindle the bonds, lost without a trace?
The innocence of youth, forever left behind,
In the passage of time, what treasures would they find?
Oh, the youth that has passed, a bittersweet song,
Lessons learned, hardships faced, making us strong.
In remorse, growth can blossom, forgiveness can bloom,
A chance to heal the wounds, to dispel the gloom.
Youth may have slipped through our grasp like sand,
But its echoes linger, memories forever at hand.
In the cycle of life, moments sewn in gold,
Youth's legacy eternally, a story yet to unfold.
So let us cherish the lessons learned in days long gone,
And embrace the beauty of a past that lives on.
For in the tapestry of youth's fleeting dance,
We find wisdom, forgiveness, and a second chance.
"ในสายลมแห่งโอกาสครั้งที่สองของวัยเยาว์"
วัยเยาว์ ดุจสายลมพัดผ่าน รวดเร็ว กลายเป็นอดีตอันไกลโพ้น
แต่ช่วงเวลาเหล่านั้น ถูกจารึกไว้ในความทรงจำ มิรู้ลืม
ในเรื่องราวของ "เจี๊ยบ" และ "น้อยหน่า" มิตรภาพอันงดงาม
สูญหายไปตามกาลเวลา ในเขาวงกตแห่งชีวิตที่โอบกอด
เสียงหัวเราะก้องกังวาน ความไร้เดียงสาบริสุทธิ์และอิสระ
สายสัมพันธ์ที่ถักทออย่างลึกซึ้ง จิตวิญญาณของพวกเขา อิสระและไร้กังวล
"เจี๊ยบ" จิตวิญญาณที่ร่าเริง มีความฝันที่อยากไล่ตาม
"น้อยหน่า" จิตวิญญาณที่อ่อนโยน ประดับประดาด้วยความสง่างาม
เจี๊ยบโหยหาการยอมรับ ไขว่คว้าคำสรรเสริญเพื่อยืนยันตัวเอง
ในการแสวงหาความเป็นส่วนหนึ่ง ที่หลงทางและเข้าใจผิด
เขาจำยอมต่อแรงกดดันจากเพื่อนฝูง โดยต้องแลกมาด้วยราคาที่สูง
การกลั่นแกล้งเพื่อนที่เคยรักใคร่ ทำให้น้ำตาของนอยน์ไหลอาบแก้ม
ความเจ็บปวดที่ถูกกระทำ ก่อให้เกิดบาดแผลที่ฝังลึก
ความเสียใจถาโถม เมื่อความเสียหายเกิดขึ้น
ความไร้เดียงสาของเจี๊ยบเริ่มเลือนหายไป
น้อยหน่าบาดแผลสาหัส เดินทางออกจากเมืองที่พวกเขาเคยร่วมกัน
ทิ้งไว้เพียงสนามเด็กเล่นแห่งวัยเยาว์
เจี๊ยบเต็มไปด้วยความสำนึกผิด เดินตามรอยเท้าของเธอ
หวังเพียงการให้อภัย การไถ่บาปในส่วนลึกของเขา
แต่เวลาหมุนเวียนอย่างไม่ลดละ ราวกับล้อที่ไม่หยุดหมุน
และโชคชะตาที่แปรปรวนก็มีข้อตกลงของตัวเอง
ปีเดือนล่องลอยไป เหมือนเรือบนทะเลอันไกลโพ้น
คำเชิญงานแต่งงาน คำสั่งให้กลับมารวมตัวอีกครั้ง
เจี๊ยบครุ่นคิด น้อยหน่าจะจดจำใบหน้าเขาได้หรือไม่
สายใยที่ขาดสะบั้น ไร้ร่องรอย จะหวนคืนได้หรือ
ความไร้เดียงสาในวัยเยาว์ ทิ้งไว้เบื้องหลังตลอดกาล
ในกาลเวลา ผ่านพ้น พวกเขาจะค้นพบสมบัติใด
โอ้ วัยเยาว์ที่ผ่านพ้น บทเพลงทุกข์สุข
บทเรียนที่ได้รับ ความยากลำบากที่เผชิญ ทำให้เราเข้มแข็ง
ในความสำนึกผิด ดอกไม้แห่งการเติบโตสามารถเบ่งบาน การให้อภัยสามารถผลิบาน
โอกาสที่จะเยียวยาบาดแผล ขจัดความมืดมน
วัยเยาว์อาจร่วงหล่นผ่านมือเราไปเหมือนเม็ดทราย
แต่เสียงสะท้อนยังคงก้องอยู่ในความทรงจำที่ติดตรึง
ในวัฏจักรแห่งชีวิต ช่วงเวลาที่เย็บด้วยด้ายทอง
มรดกของวัยเยาว์นิรันดร์ เรื่องราวที่ยังไม่ถูกเปิดเผย
จงหวงแหนบทเรียนที่ได้รับในวันวาน
โอบกอดความงดงามของอดีตที่ยังคงอยู่
ในผืนผ้าใบแห่งการเต้นรำอันแสนรวดเร็วของวัยเยาว์
เราพบปัญญา การให้อภัย และโอกาสครั้งที่สอง